Δημήτρης Βάρος
Το «μαζί τα φάγαμε» απέκτησε και νεώτερη εκδοχή. Πιο σικ και πιο… «αριστερή» από εκείνη του τεράστιου σοσιαλιστή Θεόδωρου Πάγκαλου: «Η κρίση είναι δική μας»!…
Που σημαίνει: Καλά μας κάνετε τέτοιοι «ανεπρόκοποι» και «σπάταλοι» που είμαστε. Που σημαίνει επίσης πως για τη διάλυση της οικονομίας μας, τη φτωχοποίηση του λαού, τη εξαφάνιση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους κλπ δεν φταίει ούτε ο μηχανισμός των ξένων μονοπωλίων που λέγεται «ευρώ» ούτε η ιερά εξέτασή του που λέγεται «τρόικα». Εμείς φταίμε και άρα εμείς, σωστά, πληρώνουμε γι αυτό. Και θα συνεχίσουμε βεβαίως να πληρώνουμε –όταν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ- μέχρι να ξεπεράσουμε την κρίση «μας» αλλά και τις ενοχές μας για το κακό που προκαλέσαμε στην ευρωζώνη…
Ο κ. Δραγασάκης είναι οικονομολόγος και οφείλει να γνωρίζει πως:
● Από το 1821 η Ελλάδα είναι δέσμια του χρέους. Όχι από ανάγκη ή επιλογή του λαού της αλλά επειδή έτσι τη θέλουν οι ξένοι, ώστε η χώρα μας να είναι διαρκώς εξαρτώμενη και διαρκώς λεηλατούμενη.
● Από το 2001 με το ευρώ (που υπερασπίζεται ο ίδιος και το κόμμα του) θεσμοθετήσαμε αυτή την κατάσταση εκχωρώντας και επισήμως την οικονομική μας ανεξαρτησία. Οι συνθήκες του Μααστριχ και της Νίκαιας αλλά και η προσθήκη (το 2001) μιας ερμηνευτικής δήλωσης στο άρθρο 28 του Ελληνικού Συντάγματος -ως… καλωσόρισμα στο ευρώ- το διατυπώνουν σαφέστατα αυτό.
● Με τα μνημόνια της… «σωτηρίας» που είναι προϋπόθεση για τους «πελάτες» του ευρώ ξεφτιλίσαμε πλήρως το σύνταγμα και τους θεσμούς μας, χάνουμε διαρκώς εισοδήματα, κλείνουμε τις επιχειρήσεις μας, διαλύουμε το κράτος δικαίου και πρόνοιας, ξεπουλάμε τον πλούτο μας, βλέπουμε τα παιδιά μας να φεύγουν μετανάστες στο εξωτερικό… Και στο μεταξύ -παρά τις τόσες θυσίες- το χρέος μας αυξάνεται…
Αν αυτά δεν τα γνωρίζει δεν είναι οικονομολόγος. Αν τα γνωρίζει και μιλάει έτσι, ενώπιον μάλιστα γερμανών βουλευτών, τότε πρόκειται για ισχυρή διαβεβαίωση προς την Υψηλή Πύλη του Βερολίνου πως ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται την ευρωδουλεία, δεν είναι αντί-μνημονικό κόμμα και μην ακούτε τι λένε οι αντίπαλοί μας και τι ονειρεύονται οι ψηφοφόροι μας…
«Το βασίλειό μου για μια… καρέκλα», δηλαδή.