Του Θανάση Νικολαΐδη
ΕΙΝΑΙ οι δανειστές μας-είμαστε (κατα)χρεωμένοι. Αυτοί το’ ξεραν πού πάει το πράμα και μας παγίδευσαν. Εμείς χαθήκαμε στο «γλέντι» και παγιδευτήκαμε…
ΚΑΙ (μας) πλάκωσαν Τροϊκανοί ελεγκτές και μακρινοί παρατηρητές. Και, βέβαια, αλλιώτικά σκέφτεται ο «κουτόφραγκος» των αριθμών κι αλλιώτικα εμείς της…καρδιάς, του «περίπου» και του «πάνω-κάτω».
ΚΑΙ φθάσαμε εδώ που θα φτάναμε με μαθηματική ακρίβεια. Κλείνονται στο γραφείο οι διαπραγματευτές κι εμείς περιμένουμε «ανάβοντας τσιγάρο». Δεν γεννάει η…γυναίκα μας για να κόβουμε βόλτες εναγωνίως.
Ο Διογένης χτυπούσε τον πατέρα, όταν αυθαδίαζε ο γιος. Κάποιοι, στην αρχαιότητα, σκότωναν τους αγγελιοφόρους, όταν του έφερναν κακά μαντάτα. Εμείς αγριεύουμε για τους ξένους ελεγκτές μας, τους καθυβρίζουμε πετώντας μπουκάλια, βγάζουμε το άχτι στους «τρεις», γιατί τα’ αφεντικά τους παραμένουν μακρινά και απρόσιτα.
ΑΥΤΑ, λοιπόν, τα παλικάρια της τρόικας, που μας έζησαν και μας ψυχολόγησαν, είναι επιθετικά και αδυσώπητα. Μας «παίζουν» σαν στο γήπεδό τους κι αν τους αποβάλλουμε ως…γηπεδούχοι, θα μας έρθουν άλλοι. Πιο φορτισμένοι και επικίνδυνοι. Το θέμα, λοιπόν, είναι να λιγοστέψουν τις απατήσεις και να τους κοπεί ο τσαμπουκάς. Πώς; Με ένα δικό μας «ήμαρτον», δέηση και παρακάλια;
ΕΙΝΑΙ θρασείς και απαιτητικοί, γιατί μας βλέπουν διχασμένους. Δεν έχουν απέναντί τους μιαν Ελλάδα δυνατή και ενωμένη, έλληνες ομονοούντες και αποφασισμένους. Γι αυτό «μας παίζουν» κι ας το δούμε εθνικά.
ΝΑ κοιταχτούμε κατάματα μεταξύ μας. Να σαρώσει η ματιά το πορτραίτο μας, συνολικά. Απ’ την κορφή ως τα νύχια. Χωρίς διάκριση «λαός και Κολωνάκι», άρχοντες και προλετάριοι, μιας και πράξαμε το «κατά δύναμιν» έκαστος για τη διάλυση και την ενοχοποίησή μας.
ΑΝ οι «εντός» (της Τρόικας) μας δουν ενωμένους κι αγκαλιασμένους (όχι για καυγά), υπάρχει πιθανότητα να «τρομάξουν». Αλλιώς, μην περιμένεις τους «λύκους» να συγκινηθούν ανάμεσα σε αρνιά ενός διαλυμένου κοπαδιού.
