Ένας Μεγάλος έριξε την «αυλαία» του!…

Του Καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου

Ιστορική μέρα για το ποδόσφαιρο της Αγγλίας και όχι μόνο η Τετάρτη 8
του Μάη 2013 καθώς…

από το πρωί κυριαρχεί στα Αγγλικά και διεθνή ΜΜΕ η
απόφαση του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, επί 27 συναπτά έτη τεχνικού διευθυντή
της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να παραιτηθεί!…
Σε μια θεαματική κίνηση ο ίδιος ο άνθρωπος που ανέβασε την ομάδα από
μια πολύ δυνατή αλλά περιφερειακή παρουσία στο Αγγλικό ποδόσφαιρο σε
θέση παγκόσμιας αναγνώρισης αποφάσισε να τερματίσει την καριέρα του.
Στην διάρκεια της θητείας του ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον κέρδισε 13
πρωταθλήματα, δύο Ευρωπαϊκούς τίτλους, και πολλά κύπελλα…
Στην υπαρξιακή θεώρηση η ζωή αποτελεί μια παρένθεση που στοχεύει
στην αναίρεση του προκαθορισμένου τέλους, στο μετριασμό της άδικης
μοίρας κάθε ζωντανού οργανισμού με την παρεμβολή μιας σειράς νοημάτων
και πράξεων που ελπίζουμε ότι θα απαλύνουν το σοκ της ανυπαρξίας. Από
τη στιγμή που γεννιόμαστε βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το θάνατο, από
τη στιγμή που ανατέλλει στο στερέωμα η προσωπική μας ύπαρξη αρχίζει ο
αγώνας για την παράταση της αναπόφευκτης δύσης…
Στο μέτρο που πασχίζουμε να γεμίσουμε με νοήματα την παρένθεση
της προσωπικής μας ζωής δημιουργούμε την προσωπική μας ιστορία
διευρύνοντας τους κύκλους των γνωριμιών, χτίζουμε καριέρες και
κοινωνικές δραστηριότητες, συσσωρεύουμε υλικά αγαθά, απολαμβάνουμε
την αναγνώριση. Και, φυσικά, διαιωνίζουμε την ύπαρξή μας στο χρόνο
προεκτείνοντας το εγώ μας με παιδιά που γεννούμε, με τους απογόνους μας.
Στην πολιτική, στις επιστήμες, τις τέχνες, το εμπόριο, τα σπορ, γενικά
στη ζωή, ισχύουν οι ίδιοι κανόνες…Οι πολλοί μένουν στην αφάνεια, μερικοί
ξεφεύγουν από αυτήν δεσπόζουν στο στερέωμα για αρκετό χρονικό
διάστημα, μαγεύουν , γοητεύουν και συγκινούν το κοινό απολαμβάνοντας
ταυτόχρονα τα οικονομικά και ψυχοκοινωνικά αγαθά της αναγνώρισης και
στη συνέχεια, νομοτελειακά, χάνονται από το προσκήνιο της επικαιρότητας..
Όπως και αν έχει η προσωπική ιστορία κάθε μεγάλου πολιτικού άνδρα
από τη στιγμή που θα ανατείλει το άστρο του είναι ήδη προκαθορισμένη η
εφήμερη τροχιά του, θα έλθει αργά ή γρήγορα η πίκρα, μαζί με τη χαρά η
αναγνώριση μαζί με τα κατηγορώ και τελικά η αναπόφευκτη Δύση…
Να οδηγηθούμε λοιπόν στην μοιρολατρική αδράνεια; Να παραδώσουμε
τα όπλα υποκύπτοντας στο βαρύ φορτίο της αναγνώρισης του γεγονότος
ότι η ζωή και η ύπαρξή μας αποτελούν μια εφήμερη πραγματικότητα με
προκαθορισμένο χρόνο ζωής, με ημερομηνία λήξεως;
Όχι, η απάντησή μου είναι ένα εμφαντικό ΟΧΙ!
Η αντιμετώπιση του τέλους, η αποδοχή της μοιραίας δύσης γίνεται ένας
ακόμη σταθμός για την επίδειξη όλων εκείνων των πνευματικών και μαζί
ψυχοσυναισθηματικών ικανοτήτων, χαρακτηριστικών προσωπικότητας και
δομών χαρακτήρα που επί σειρά ετών είχαν βοηθήσει να τους καθιερώσουν
στη συλλογική συνείδηση του κοινού.
Ο θάνατος του σώματος είναι ίσως το τελευταίο πικρό ποτήρι που
επιφυλάσσει η ανθρώπινη μοίρα σε όλα τα αστέρια της ζωής.

Οι μεγάλοι, όμως, οι πραγματικά μεγάλοι έχουν τον τρόπο να μετριάσουν
το σοκ της πραγματικότητας να αποχωρήσουν από το παλκοσένικο με
κομψότητα, με τακτ, με στυλ…Η τελευταία τους, η αποχαιρετιστήρια κίνηση,
γοητεύει, συγκινεί, και τελικά ενθουσιάζει.
Και για τους ελάχιστους, αυτούς που καταφέρνουν να μπουν στο Πάνθεο
των μεγάλων οπωσδήποτε το πέσιμο της αυλαίας δεν είναι εύκολο πράγμα.
Το έχει πει με το δικό του τρόπο ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης ότι η
πιο σωστή στιγμή να ‘φύγεις’ από μια επιτυχημένη και θελκτική σχέση είναι
όταν αυτή βρίσκεται στο απόγειο της και όχι όταν αρχίσει η φθορά…
Σίγουρα δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι όταν την «αυλαία»
αποφασίζει να ρίξει ο ίδιος ο μεγάλος άνδρας, η σπουδαία γυναίκα
στην «σωστή» μάλιστα στιγμή, που δεν περιμένουν μέσα από την πορεία στη
φθορά, να τους την ρίξουνε, τότε καθίσταται δεδομένο ότι δεν θα ΣΒΗΣΟΥΝ
από την συλλογική μνήμη των συνανθρώπων τους, φίλων και εχθρών,
έχοντας διασφαλίσει θετικά την υστεροφημία τους…