Οι Μεγαλοαπατεώνες

κκ Τσοχατζόπουλος και Παπαγεωργόπουλος μόνον. Αυτοί και δυο τρεις άλλοι (Ψωμιάδης) είναι τα εξιλαστήρια θύματα που δήθεν δείχνουν πόσο αποφασισμένοι είναι οι συγκυβερνήτες για την κάθαρση του πελώριου σταύλου των πολιτικάντηδων και πόσο δήθεν αδέκαστη είναι η διαπλεκόμενη δικαστική εξουσία.

Δυστυχώς οι πολιτικάντηδες όλοι προέρχονται και στηρίζονται από τις μάζες που, στη μεγάλη πλειοψηφία τους, θέλουν να έχουν μεγάλο εισόδημα και ελάχιστο ωράριο εργασίας – ενώ οι μεγαλοκαρχαρίες των συνδικάτων, των πετρελαίων, των λιγοστών πια βιομηχανιών, των τραπεζών και των μίντια, θέλουν να καταβροχθίσουν ακόμα μεγαλύτερες και πιο ζουμερές μπριζόλες από την καταματωμένη ελληνική οικονομία.

Δύο τινά για σήμερα: φορολογία και ανεργία.

2. Τα οικονομικά ασθενέστερα στρώματα, οι συνταξιούχοι και χαμηλόμισθοι που δεν έχουν όπλα να αντισταθούν, εκτός από την αγανάκτηση και την απελπισία (κι αυτά πρόσκαιρα κι ευμετάβλητα), διώκονται από τους κυβερνήτες αντί να προστατευθούν σε αυτή τη λαίλαπα λεηλασίας και αναγκάζονται να επωμίζονται τα βάρη των περικοπών και φόρων. Κανονικά θα έπρεπε να πληρώσουν τα σπασμένα της χρεοκοπίας πρώτοι πρώτοι όλοι όσοι διετέλεσαν μέλη κυβερνήσεων κι έτσι αποδέχθηκαν τις πολιτικές ελλειμμάτων και δανεισμού, οι συνδικαλιστές όλοι που πίεζαν για αυξήσεις και οι μεγαλοκαρχαρίες της αισχροκέρδειας και φοροδιαφυγής (μαζί βέβαια και οι μιζοδίαιτοι φοροεισπράκτορες).

Καταλαβαίνω γιατί οι κκ Βενιζέλος και Σαμαράς και οι συνδαιτημόνες τους αγνοούν την απλή αλήθεια, τυρβάζουν περί πολλών άλλων ανοησιών και παριστάνουν τους εθνοσωτήρες.

Καταλαβαίνω τη θέση του κ Κουβέλη που βρίσκεται σε μαύρα μεσάνυχτα. Ο καημένος αυτός ο κομματάρχης δεν ξέρει το παραμικρό για Οικονομικά και πάντα επιδιδεται σε γενικότητες και αοριστολογίες που μπορούν να ερμηνευτούν ποικιλοτρόπως.

Καταλαβαίνω τους συνδικαλιστές που δεν θέλουν να χάσουν τα κεκτημένα και τα προνόμια τους.
Αλλά οι άλλοι κομματάρχες και τα ασκέρια τους που αγωνίζονται υπέρ πατρίδας, υπέρ λαού και υπέρ δικαιοσύνης;

Αλλά ο λαοφίλητος κ Τσίπρας, που απεκάλυψε την Ομερτά των (συγ)κυβερνόντων κομμάτων από το 2010 και δώθε, έχει πια αρκετούς βολεμένους στη Βουλή ώστε να κινήσει διαδικασίες για την παραπομπή όλων των πολιτικάντηδων-ενόχων. Καί θα μπορούσε σίγουρα να έχει τη στήριξη των Αν-Ελλήνων του μαινόμενου κ. Καμμένου και των χρυσαυγιτών που δεν αστειεύονται (αλλά ούτε σοβαρεύονται) και των αρτηριοσκληρωτικών κουκουέδων της κ. Παπαρήγα. Ούτε αυτός βέβαια ξέρει το παραμικρό για Οικονομικά – όπως διαφάνηκε καθαρά στην πρόσφατη συνέντευξή του με τον κ. Παπαχελά.

Δεν το κάνουν όμως, διότι έχουν κι αυτοί όλοι κοινά συμφέροντα και – κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει.

Στο μεταξύ, ως συνήθως, οι μάζες τους χειροκροτούν –κι ας υποφέρουν, πληρώνοντας πάλι τα σπασμένα.

3. Όχι στις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, εν ονόματι της προάσπισης του επιπέδου απασχόλησης και της συγκράτησης της ανεργίας. Να το σύνθημα!

Και όμως, εδώ και τρία έτη η ελληνική οικονομία χάνει πάνω από 20000 θέσεις εργασίας τον μήνα – ή τώρα 130 την ώρα! Το σύνολο των ανέργων έφθασε τον αριθμό 1400000, δηλαδή 27%+ – κι ετοιμάζεται άλμα για το 30%!

Η ανεργία όλη ανήκει στον ιδιωτικό τομέα. Και μόνο πέρσι (2012) έκλεισαν 70000 μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις – στον ιδιωτικό τομέα!

Κατά τα άλλα οι κυβερνήτες και οι συνδικαλιστές του Δημοσίου συνεχίζουν να κοροΐδεύουν, ότι δηλαδή αγωνίζονται ενάντια στη σατανική τρόϊκα υπέρ της «προάσπισης του επιπέδου απασχόλησης». Και ότι δηλαδή θα επέλθει ανάπτυξη – ενώ επήλθε κατάρρευση των φορολογικών εσόδων και η μάυρη τρύπα ελλειμμάτων αποκτά διαστημικές διαστάσεις.

Καί όλα τα κόματα επιδίδονται σε αυτή την πάμφθηνη, κούφια ρηρορεία για να διατηρούνται οι δομές και τα συμφέροντα του πελατειακού συστήματος.

Το ευρύτερο Δημόσιο είναι αυτή τη στιγμή το αίτιο για την καταρρέουσα οικονομία. Απορροφά τεράστια κονδύλια χωρίς να παράγει τίποτα εκτός από γραφειοκρατία και διαφθορά. (Ο επικερδής ΟΠΑΠ απλά ρουφά και ξερνά χρήματα χωρίς να παράγει ούτε μια καρφίτσα ή ένα κορδόνι.) Αλλά πιστοί στο πελατειακό δόγμα τους, οι πολιτικάτηδες δεν το μειώνουν, δεν διαλύουν εκατοντάδες άχρηστους οργανισμούς και δεν απολύουν ούτε καν τις χιλιάδες μικρών και μεγάλων εγκληματιών που, όπως και οι ίδιοι, ανατράφηκαν στο κλίμα της διαφθοράς.

Παρεμπιπτόντος, ελάχιστοι θα γνωρίζουν πως το Gujarat, ένα από τα πολλά ομόσπονδα κράτη (ή πολιτείες της Ινδίας), είναι πρώτο σε ανάπτυξη από τότε που ο ντόπιος πρωθυπουργός Narendra Μodi μείωσε δραστικά το κράτος και τη γραφειοκρατία.

Θα έπρεπε, λοιπόν, κι εδώ να αρχίσουν τη μείωση απολύοντας 200 βουλευτικές θέσεις. Ακόμα κι αυτές, λίγες είναι. Έστω. Τι εξοικονόμηση θα ήταν αυτή!

Αλλά δεν αλλάζουμε. Το Δημόσιο να διατηρηθεί πάσει θυσία. Και η πελατεία.

4. Ήμουν στην Κρήτη πρόσφατα (Μάρτιος 2013). Φίλη τμηματάρχης σε μια δημόσια υπηρεσία μου είπε αυτά που είναι πασίγνωστα. Πως πολλοί υπάλληλοι πάνε στα γραφεία τους μετά τις 9.00, εργάζονται με το σταγονόμετρο αλλά και με διαλείμματα για καφέ, τσιγάρο και πάρλα και κανείς δεν τους κάνει παρατήρηση. Διότι οι διευθυντές έρχονται ακόμα πιο αργά, μετά τις 9.30, και κάνουν τα ίδια. Για να δείξει μάλιστα τη συμπαράσταση του και τη συμπόνια του για τις περικοπές στους μισθούς των «εργαζομένων», ο Περιφερειάρχης έδωσε υπερωρίες 20 ωρών τον μήνα!

Επιπλέον, διάβασα στην Καθημερινή (σ1, 11: 10/3/13) πως 40% των ΔΕΚΟ αρνούνται να εισαχθούν στο ενιαίο μισθολόγιο: αυτό αντιπροσωπεύει περίπου 10% με 20% των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ. Σταγόνες στον ωκεανό, θα μου πείτε. Σωστά. Αλλά το κραυγαλέο στοιχείο είναι το πείσμα ορισμένων να αποτελούν εξαίρεση πάντα σε βάρος των άλλων: η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία από κλητήρες μέχρι δικαστές και υπουργούς.

Τα παραδείγματα είναι τόσα πολλά που δεν ξέρεις που να συνεχίσεις και τι να αφήσεις.

Δεν αλλάζουμε. Κι ας ουρλιάζουμε διάφορα καθώς βουλιάζουμε βαθύτερα στην άγνοια, οκνηρία και άρνηση της Σιδερένιας εποχής του Kaliyuga.