ΤΟ ΚΟΥΚΛΟΘΕΑΤΡΟ “ΣΥΡΙΖΑ”
Γράφει ο Γιώργος Βολουδάκης
Είχα γράψει παλιότερα για την ιδεολογική δομή του ΣΥΡΙΖΑ και το χάος που τον χωρίζει από το μητρικό του κόμμα, το ΚΚΕ εσωτερικού (σημ. Οίμου: βλέπε ΕΔΩ). Όμως οι λόγοι που με αναγκάζουν να ξαναγράψω σήμερα είναι τόσο η απότομη στροφή του υποτιθέμενου αριστερού κόμματος προς τον άγριο νεοφιλελευθερισμό και την κανιβαλική καπιταλιστική πρακτική του στην οικονομία, όσο και η επικείμενη διάσπασή του.
Αυτό που κυρίως με απασχολεί δεν είναι ο νεοφιλελευθερισμός του Τσίπρα, αυτός ήταν προφανής από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε στο προσκήνιο του υποτιθέμενου αριστερού κόμματος.
Καταθέτω απλώς την θλίψη μου για το γεγονός ότι τον ακολουθεί ο Νίκος Φίλης με τον οποίο με συνδέει παλαιά και αγωνιστική φιλία. Οφείλω να του πω, πως όπως και στην αμφισβήτηση της Ποντιακής γενοκτονίας όσο και στο θέμα της προσκυνήσεως των λειψάνων της Αγίας Βαρβάρας, έτσι και με το μνημόνιο, διαπράττει μέγα τραγικό και ιστορικό λάθος να συντάσσεται με τις δυνάμεις που αποσυνθέτουν την πατρίδα μας με πρόσχημα την σωτηρία της. Φίλος μεν Φίλης, φιλτάτη δε η αλήθεια…
Θα ασχοληθώ εδώ λοιπόν κυρίως με εκείνους που φαίνεται να αντιστέκονται στην προσχηματικά αριστερή και ουσιαστικά νεοφιλελεύθερη πολιτική του Τσίπρα.
Για τον Γιάννη Βαρουφάκη δεν έχω να πω και πολλά, δεν είναι δα και αριστερός, νεόκοπος και εξ όνυχος αριστερίζων στην πολιτική, εξυπηρέτησε άριστα το σύστημα ως υπουργός, υπέγραψε την συμφωνία μνημόνιο της 20ης Φεβρουαρίου, το κλείσιμο των τραπεζών και πάντως τα περί αυτόν πολύ συγκεκριμένα τα έχω γράψει στην απάντησή μου στην Κ. Ακριβοπούλου (σημ. Οίμου: βλέπε ΕΔΩ).
Και ερχόμαστε τώρα να δούμε τον δεσπόζοντα της αντιπολίτευσης μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ τον Π. Λαφαζάνη. Πολύ θα ήθελα να πιστέψω ότι μετά από ολιγωρία ετών στο ΣΥΡΙΖΑ και μηνών στην κυβέρνηση, θα αναλάβει επιτέλους ηγετικό ρόλο και θα οδηγήσει το ρεύμα του λαού που εμπιστεύτηκε αυτό το υποτιθέμενο αριστερό κόμμα σε μια στοιχειωδώς αριστερή πορεία. Αλλά δυστυχώς η μέχρι τώρα πρακτική του δεν μου επιτρέπει να έχω καμία ελπίδα ή πίστη σε μια τέτοια εξέλιξη.
Μετά από την πραξικοπηματική (πέρα και από την φαντασία του Κάφκα) μεταμόρφωση του Τσίπρα και των ακολούθων του, σε νεοφιλελεύθερο ΣΥρφετό ΡΙΖικής Απονεύρωσης (της πατρίδας μας) ο Λαφαζάνης κρατάει μια περίεργη έως ύποπτη στάση αναμονής, όχι μόνο διατηρώντας την συνοχή της κυβέρνησης, η οποία ανενόχλητη πέρασε στην Βουλή το τρίτο και απεχθέστερο και πλέον επονείδιστο μνημόνιο, αλλά δίνοντας της και ένα ψευδεπίγραφο άλλοθι δημοκρατικότητας και “αριστεροσύνης”.
Ακούγοντάς τον κανείς να αντιτίθεται στην πρόδηλα νεοφιλελεύθερη μνημονιακή πολιτική των “συντρόφων” του, δεν μπορεί κανείς να μην αναρωτηθεί: ” μα τί επιτέλους περίμένει;” Αλλά δυστυχώς το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι αυτό…
Το κρίσιμο ερώτημα είναι γιατί όταν στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε πλειοψηφία των αντιτιθεμένων στο νέο μνημόνιο (από τους 200 διαφωνούσαν οι 109) κανείς δεν έθεσε θέμα ηγεσίας; (!!!) (σημ. Οίμου: βλέπε ΕΔΩ)
Σύμφωνα με το καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ (σημ. Οίμου: βλέπε ΕΔΩ) . “Η Κεντρική Επιτροπή αποτελεί το ανώτερο πολιτικό όργανο. Είναι αρμόδιο για την εφαρμογή των αποφάσεων του συνεδρίου και έχει την ευθύνη της διεύθυνσης του κόμματος”. Μπορούσε λοιπόν να τεθεί εκεί θέμα ηγεσίας και να πήγαιναν αυτομάτως σε συνέδριο για την εκλογή προέδρου, οπότε το μνημόνιο έμπαινε στην κατάψυξη…
Η ευθύνη του Λαφαζάνη είναι καίρια και κορυφαία σε αυτό το ζήτημα και το ερώτημα το οποίο έθεσα δεν έχει εύκολη απάντηση…
Εδώ όμως σε αυτό το μεγάλο θέμα, τίθεται και η μεγάλη ευθύνη ενός άλλου ιστορικού στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ του Ρούντι Ρινάλντι. Μόνο αγαθές σκέψεις είχα στο παρελθόν γι αυτόν τον αγνό ιδεολόγο της αριστεράς. Όμως η στάση του στα πρόσφατα γεγονότα με έχει επώδυνα προβληματίσει…
Και όπως συνηθίζω, θα θέσω και εδώ απ ευθείας το κορυφαίο ερώτημα:
Με δεδομένη την πλειοψηφία των 109, όταν επί τέλους συνήλθε η Κεντρική Επιτροπή του Σύριζα, και πριν αυτή πάρει τις αποφάσεις, γιατί ο Ρούντι Ρινάλντι και άλλοι 16, όλοι μέλη της ΚΟΕ, αντί να θέσουν θέμα ηγεσίας, παραιτήθηκαν από μέλη της Κ.Ε. χαρίζοντας στον Τσίπρα την πλειοψηφία στο κορυφαίο όργανο του ΣΥΡΙΖΑ; (σημ. Οίμου: βλέπε ΕΔΩ)
Αυτό το ερώτημα τολμώ να πω πως έχει ακόμη δυσκολότερη απάντηση, κάποια εσωτερική φωνή δε μου ψιθυρίζει, ότι θα μείνει αναπάντητο…
Και έρχομαι στο τελευταίο και πλέον βέβαιο στην συνείδηση του κόσμου για την αντίθεσή του στα μνημόνια πρόσωπο, την Ζωή Κωνσταντοπούλου. Είναι εκείνη που προέβη σε ευθεία αντιπαράθεση με πρόσωπα του ΣΥΡΙΖΑ που “αλλαξοπίστησαν” και έγιναν μνημονιακοί. Οι εντός ΣΥΡΙΖΑ αντίπαλοί της έφθασαν να την κατηγορούν ότι η προσωπικότητά της χρήζει ψυχιατρικού ελέγχου, γεγονός που την κατέστησε ακόμη πιο συμπαθή στον απλό κόσμο. Όταν στην πολιτική ζωή κυριαρχεί ο επικοινωνιακός μανδύας και όχι η αλήθεια των γεγονότων όλα πρέπει να επισημαίνονται…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΣΤΟ ΟΙΜΟΣ- ΑΘΗΝΑ