“Θέλω να πεθάνω αλλά το σκέφτομαι” – ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ!

Δεν έχω τίποτα από τα δύο. Έχω όμως εδώ και 6 μήνες δανεικά από τη μαμά, ένα καφέ κερασμένο από τη φίλη, αν και όποτε χρειαστώ βενζίνη για το αυτοκίνητο «κερασμένη» από τον αδελφό… Ποιο το αποτέλεσμα; Κατάθλιψη. Δεν θέλει και πολύ, πιστέψτε με. Κι όσο πάει γίνεται κι αδιέξοδο… Θέλω να αυτοκτονήσω γιατί με έκαναν να νιώθω άχρηστη στην κοινωνία. Γιατί μου πήραν το γέλιο από την καθημερινότητά μου και χώρισα με τον αγαπημένο μου, γιατί με άγχωσαν και τσακώθηκα με τη μαμά μου, γιατί απλά δε βρίσκω δουλειά και πως θα ζήσω;

Οι σκέψεις μου ανησύχησαν τον αδελφό μου και επισκεφθήκαμε μαζί Δημόσιο Νευρολογικό Νοσοκομείο. Έκριναν νοσηλεία αλλά δεν είχαν κρεβάτια και μ’ έστειλαν αλλού. Πήγα. Γιατί δεν θέλω να πεθάνω αλλά το σκέφτομαι. Η αντιμετώπιση από το δεύτερο νοσοκομείο ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ. Φύγαμε, είχαν περάσει ώρες πια και είχα ηρεμήσει από το κλάμα. «Αδερφέ μου, θα περάσει, γιατί δεν θέλω να πεθάνω απλά το σκέφτομαι…». 

«Δεν πειράζει, έχεις κατάθλιψη, γι’ αυτό το σκέφτεσαι. Αλλά κι εμείς δεν μπορούμε να σ’ αφήσουμε μόνη σου, θα το ψάξουμε πάλι αύριο…» Ήρθε το αύριο και μαζί του τηλέφωνα από Ιδιωτικά Κέντρα Ψυχικής Υγείας. «Πρέπει το ραντεβού να κλειστεί από τον ενδιαφερόμενο» του είπαν. Πήρα. Γιατί δεν θέλω να πεθάνω αλλά το σκέφτομαι. 

Αδιέξοδο. «Χρίζει νοσηλείας για να πάψει να το σκέφτεται και μετά να ξεκινήσει ψυχιατρική βοήθεια, για την πληρωμή της οποίας θα πρέπει να είναι υπεύθυνη η ίδια». Πώς θα βρω δουλειά για να πληρώνω τη βοήθεια που ζήτησα γιατί δεν θέλω να πεθάνω αλλά το σκέφτομαι, αφού θα νοσηλεύομαι; Που θα βρω δουλειά αφού οι αποτυχημένες προσπάθειές μου για εύρεση εργασίας με οδηγούν στη νοσηλεία; 

Πώς θα βρω δουλειά αφού έχω κατάθλιψη; Και η κατάθλιψη δεν είναι ένα τσιρότο που το ξεκολλάς και το πετάς. Δεν είναι εύκολο, πιστέψτε με. Το ραντεβού «αξιολόγησης» σε Δημόσιο Κέντρο Ψυχικής Υγείας είναι σε 3 μήνες. Θα περιμένω… γιατί δε θέλω να πεθάνω αλλά το σκέφτομαι.