Ο Βραχνάς να βγάλει το σκασμό…

Της Γιώτας Περήφανου

«Γιατί αγχώνεσαι…;», όταν μου θέτουν αυτό το ερώτημα γίνομαι έξαλλη. Μα είναι δυνατόν να μην έχω άγχος… μετά από ώρες τρεξίματος, διαβάσματος (μια χαρά διακοσμητικά τα πτυχία και με μπρονζέ κορνιζούλα μούρλια) ρεπορτάζ, συζητήσεων – κριτικής του σάπιου πολιτικού συστήματος, οργής για τους ψηφοφόρους και των ριμαδο – πολιτικών τους… άστοχων σκέψεων του τύπου…
« αφραγκίες πάλι, ανάθεμα τους λογαριασμούς και τα χαράτσια αχ… ουφ… και ξανά ουφ, πως θα τα βγάλω πέρα… πως μας κατάντησαν, ζωή είναι αυτή που κάνουμε;»…

Τελικά σαν να το καλοσκέφτομαι… αξίζει στη τελική να χαλιόμαστε; Τι λέτε; Μήπως πρέπει να το ρίξουμε λίγο και στη τρελή… άλλωστε καθημερινά είμαστε θεατές από Vip παρακαλώ θέσεις… ενός θεάτρου παραλόγου με ευφάνταστη πλοκή για γερά νεύρα. Από ένα σημείο και έπειτα θα αναγκαστούμε να γίνουμε λίγο σκληρόπετσοι για την παλέψουμε.

Το άγχος – αν το επιτρέψουμε – μας ροκανίζει, χτυπάει κόκκινο κυρίως τις νύχτες (τον ατελείωτο έχουν οι άτιμες…) όταν προσπαθείς να χουχουλιάσεις και να περπατήσεις σε ονειρικά μονοπάτια (ευτυχώς ακόμη αφορολόγητα)… τότε το ανάλαφρο συννεφάκι της χαλάρωσης και ξενοιασιάς γεμίζει με οικονομικές υποχρεώσεις, απολογισμούς της ημέρας που πέρασε τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο, σκέψεις ξανά σκέψεις… Κακά τα ψέματα όταν δεν είσαι καλά οικονομικά τότε πάνε στον αγύριστο και όλα τα άλλα… Και να ο κόμπος στο στομάχι και ο βαθύς αναστεναγμός… Όταν μάλιστα σκέφτεσαι την πρώτη καλημέρα που θα ακούσεις για πολλοστή φορά από τις εισπρακτικές εταιρίες – δεκανίκια των τραπεζών τότε… και εις άλλα με υγεία…

Η εποχή που βιώνουμε δεν μας αφήνει και πολλά περιθώρια για θετική σκέψη. Δυσκολίες, αβεβαιότητα για το μέλλον, έλλειψη διάθεσης, μελαγχολία, όλα γίνονται ένα καταπιεστικό συνονθύλευμα που εκρήγνυται στο μυαλό, δημιουργώντας συσπάσεις βασανιστικού πόνου στο στομάχι μέχρι το ξημέρωμα.

Μπορούμε άραγε να καταπολεμήσουμε αυτούς τους Βραχνάδες; Μακάρι να βρω τη φόρμουλα και να μη τριγυρίζω σαν το φάντασμα… νομίζω όμως ότι είμαι σε καλό δρόμο και ήδη τα ξημερώματα είπα στο δικό μου Βραχνά να βγάλει το σκασμό…

Στη τελική και αν δεν αντεπεξέλθουμε σε όλα, τι έγινε; Μας πρήζουν οι τράπεζες, εεε και τι έγινε; «Δεν έχω κύριοι μου λεφτά, έκλεισε το ταμείο για αυτό το μήνα…»

Η ζωή είναι τόσο όμορφη και σύντομη, γατί να την μπλοκάρουμε αντί να την απολαμβάνουμε; Ναι… ναι… πρέπει να αφεθούμε… και να ζήσουμε, δημιουργικά, με γέλιο, χαρά… και πάθος!!! Να απολαύσουμε μικρές στιγμές ευτυχίας…

Θα μου πείτε όταν χρωστάς της Μιχαλούς σε κυνηγάνε Θεοί και Δαίμονες, είσαι άνεργος… πως να βρει ηρεμία το πνεύμα;

Φίλοι μου, γράψτε τα όλα… η φτώχεια θέλει καλοπέραση. Πάρτε πέτρες και ρίξτε τις στη θάλασσα, ουρλιάξτε, βγάλτε ένταση, ξεκινήστε βόλτες στην ύπαιθρο, απασχολήστε θετικά και έξυπνα τη σκέψη σας, φλερτάρετε. Είμαστε άνθρωποι πάνω από όλα με ενέργεια και διάθεση για ΖΩΗ!!! Δεν θα μας ξεκάνουν τα αρπαχτικά της πολιτικής. Αυτό επιθυμούν! Να μας αφανίσουν έναν έναν… ακολουθώντας το καλά οργανωμένο σχέδιο των μεγάλων ηγετών της Ευρώπης. Όσο πιο λίγοι μείνουμε τόσο καλύτερα για αυτούς… Μας θέλουν “μαντρωμένους”… και “ελεγχόμενους”…

Μήπως ήρθε η ώρα να κλείσουμε τα αυτιά στις κακές σειρήνες (δες Μ.Μ.Ε. κατευθυνόμενα) και να κοιτάξουμε τον εαυτό μας, άλλωστε η ζωή είναι πολύτιμη και το δικό μας Success Story πρέπει να φέρει αποκλειστικά και μόνο την υπογραφή μας…

Πολύ δεν ασχοληθήκαμε με το άλλο την αηδία του Σαμαρά… άντε γιατί πολύ αξία τους έχουμε δώσει… και δεν πρέπει!!!