Φλάβια Περίνα, τ. διευθύντρια της εφημερίδας «Il Secolo d’Italia» και τ. βουλευτής
«Ο Τσίπρας δείχνει ότι η πολιτική δεν είναι μόδα»
Δημοσιογράφος, η Φλάβια Περίνα ήταν επί έξι χρόνια βουλευτής της….
ιταλικής Κεντροδεξιάς και διευθύντρια της εφημερίδας «Il Secolo d’Italia». Στενή συνεργάτιδα του πρώην προέδρου της Βουλής, δεν δίστασε ποτέ να καταγγείλει τις πρακτικές του Μπερλουσκόνι.
Δημοσιογράφος, η Φλάβια Περίνα ήταν επί έξι χρόνια βουλευτής της ιταλικής Κεντροδεξιάς και διευθύντρια της εφημερίδας «Il Secolo d’Italia». Στενή συνεργάτιδα του πρώην προέδρου της Βουλής, Τζανφράνκο Φίνι (ο οποίος αποποιήθηκε το νεοφασιστικό παρελθόν του), δεν δίστασε ποτέ να καταγγείλει τις πρακτικές του Μπερλουσκόνι, την προσπάθεια επιβολής της «μονοδιάστατης σκέψης του». Η Ιταλίδα αυτή δημοσιογράφος θεωρήθηκε πάντα μια ελεύθερη και ανεπηρέαστη φωνή, από εκείνες που σπανίζουν στην ιταλική Κεντροδεξιά. Στη συνέντευξη αυτή, η Φλάβια Περίνα -η οποία ανέλαβε πρόσφατα συνδιευθύντρια του ειδησεογραφικού πρακτορείου And Kronos- χαρακτηρίζει «θαρραλέο» τον Αλέξη Τσίπρα, σε μια εποχή που «η πολιτική μπερδεύεται με την πώληση οικιακών συσκευών». Θεωρεί απαραίτητη την ταχύτατη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και απαράδεκτη την απόλυση δημοσίων υπαλλήλων. Σε σχέση με τις ευρωεκλογές, δε, είναι βέβαιη ότι από το αποτέλεσμά τους θα εξαρτηθεί η αλλαγή της χρεοκοπημένης συνταγής της λιτότητας.
«Οποιος χάσει τη δουλειά του σήμερα, στον ιδιωτικό ή στον δημόσιο τομέα, καταλήγει, πιθανότατα, στον δρόμο, κάτω από μια γέφυρα»
ΡΩΜΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Θεόδωρο Ανδρεάδη Συγγελλάκη
• Πλησιάζουν οι ευρωεκλογές. Ποιες είναι οι προβλέψεις σου συνολικά για την Ευρώπη και ειδικότερα για την Ιταλία;
ΦΛΑΒΙΑ ΠΕΡΙΝΑΘεωρώ ότι οι ευρωεκλογές αυτές θα είναι καθοριστικές τόσο σε ιταλικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ξέρουμε όλοι ότι θα αναπτυχθεί μια αντιπαράθεση μεταξύ των κυβερνήσεων, που έως τώρα στήριξαν τις μεγάλες ευρωπαϊκές γραφειοκρατίες, και στους λαούς που φτώχυναν όλο και περισσότερο. Στους λαούς που αναγκάστηκαν να αντιμετωπίσουν μια δύσκολη κατάσταση χωρίς προηγούμενο, αν εξαιρέσει κανείς τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η αντιπαράθεση αυτή -ανάλογα με το τελικό της αποτέλεσμα- θα καθορίσει και τις εξελίξεις. Εννοώ ότι, αν η διαμαρτυρία κατά των ευρωπαϊκών γραφειοκρατιών και των τεχνοκρατών τους λάβει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις, οι εθνικές κυβερνήσεις πρέπει να κινηθούν προς μια αλλαγή. Καμία κυβέρνηση δεν θα μπορεί, πλέον, να επιτρέψει στον εαυτό του να στηρίζει θεσμούς, οι οποίοι δεν θα χαίρουν ούτε της βασικής, απαιτούμενης, λαϊκής νομιμοποίησης.
Σε ό,τι αφορά την Ιταλία, πιστεύω ότι υπάρχουν κάποια μεγάλα θέματα εσωτερικής πολιτικής, τα οποία συνδέονται με το όλο αυτό σκηνικό. Το κυριότερο, αφορά τον Μπέπε Γκρίλο και το κίνημα των «Πέντε Αστέρων». Πρέπει να δούμε αν θα καταφέρει, όντως, να γίνει η δεύτερη πολιτική δύναμη της χώρας, ξεπερνώντας σε ψήφους τη Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι. Αν αυτό συμβεί, θα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό, δεν θα ισχύει, πλέον, το διπολικό σύστημα με πρωταγωνιστές τη Δεξιά και την Αριστερά. Αν ο Γκρίλο κάνει τον άθλο αυτό, πρωταγωνιστές θα είναι η Κεντροαριστερά και το «κόμμα της διαμαρτυρίας». Κάτι που μπορεί να επηρεάσει τη συνολική πορεία των μεταρρυθμίσεων τις οποίες προτείνει ο Ρέντσι.
• Ενδιαφέρθηκες, συχνά, για να όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Θεωρείς ότι τη μεταχειρίστηκαν σαν πειραματόζωο; Βλέπεις την Ελλάδα ως χώρα-κλειδί για τις εξελίξεις στην Ευρώπη;
Η Ελλάδα λειτούργησε σίγουρα ως εργαστήρι της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, των τεχνοκρατών. Θεωρώ πως όλοι μας μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι η συνταγή η οποία προτάθηκε εξυπηρετεί, ίσως, κάποια μεγαλοσυμφέροντα, αλλά όχι τους λαούς. Δεν ωφελεί, δηλαδή, το σχέδιο οικοδόμησης της Ευρώπης. Η κατάσταση της Ελλάδας ήταν αναμφίβολα δύσκολη. Πιο κρίσιμη από εκείνη της Γαλλίας, βέβαια, αλλά ακόμη και της Ισπανίας. Στην Ελλάδα, επί είκοσι χρόνια -ιδίως σε ό,τι αφορά την άσκηση της εξουσίας- δεν άλλαξε απολύτως τίποτα. Υπήρξε, ουσιαστικά, μια ανεπίσημη συμφωνία για από κοινού διακυβέρνηση της χώρας, με ολέθριες πρακτικές. Πριν από την τρόικα, υπήρξαν και άλλες, συγκεκριμένες ευθύνες που άνοιξαν την πόρτα στα περίφημα αυτά μέλη της τρόικας. Αυτό είναι, κατά την άποψή μου, το πλαίσιο που πρέπει να έχουμε υπόψη μας για την όποια ανάλυση. Ασφαλώς φταίνε οι Ευρωπαίοι τεχνοκράτες, αλλά όχι μόνο. Και αυτό ισχύει για την Ελλάδα, αλλά, σε μεγάλο βαθμό, και για την Ιταλία.
• Συμφωνείς με τη διαπίστωση ότι η Ευρώπη προχωρά με γοργά βήματα προς την πολιτική ολοκλήρωση ή θα βρεθεί σε νεκρό σημείο;
Το μέλλον της Ευρώπης ή βασίζεται, στο εξής, σε μια ταχύτατη ολοκλήρωση ή δεν θα υπάρξει μέλλον. Καμία κυβέρνηση δεν πρόκειται να επιπλεύσει, με τη δραματική κρίση που διέρχονται η Ιταλία, η Ελλάδα, η Γαλλία, η Ισπανία, όλη η νότια Ευρώπη. Ή επιταχύνεται η διαδικασία ολοκλήρωσης -όπως θέλησαν να κάνουν για την υιοθέτηση του ευρώ- ή το όλο σχέδιο χρεοκοπεί. Το σχέδιο αυτό έπρεπε να μας εγγυηθεί ειρήνη, ελευθερία και πρόοδο και ευημερία. Η ευημερία δεν υπάρχει ενώ η ειρήνη, με τα όσα συμβαίνουν στα σύνορα Ρωσίας – Ουκρανίας, τίθεται υπό σοβαρότατη αμφισβήτηση. Σε ό,τι αφορά, δε, τις ατομικές ελευθερίες, σε κάποιες χώρες έχουν εξασφαλισθεί, αλλά σε κάποιες άλλες όχι πλήρως. Και η Ιταλία, και για την ελευθερία όλων των μελών της κοινωνίας της, πρέπει να κάνει ακόμη πολλά βήματα.
• Πώς βλέπεις τη συνολική πρόταση του Αλέξη Τσίπρα;
Θεωρώ ότι η προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα είναι ιδιαίτερα θαρραλέα. Κατάφερε να επανιδρύσει μια ολόκληρη παράταξη, η οποία ήταν κατακερματισμένη. Θέλησε να ξαναδώσει ζωή στη δυναμική της πολιτικής, να δείξει ότι υπάρχουν ακόμη έξυπνες ιδέες που μπορούν να υποστηριχθούν. Οτι η πολιτική ανάλυση, δηλαδή, και η ενόραση δεν έχουν πεθάνει, για όποιον ξέρει ποιος είναι ο πραγματικός στόχος του. Ο Αλέξης Τσίπρας έδειξε ότι η πολιτική δεν είναι μόδα, σε μια περίοδο, μάλιστα, κατά την οποία πολλοί μπερδεύουν την πολιτική δράση με την πώληση οικιακών συσκευών από τηλεοράσεως. Θεωρώ ότι η κριτική του «τούρμπο-καπιταλισμού», στη φάση αυτή, πρέπει να αποτελέσει την πραγματική βάση κάθε ανάλυσης, κάθε σχεδίου για το μέλλον μας, ως ατόμων και ως λαών. Μιλάμε για ένα μοντέλο που δεν έχει δείξει μόνον ότι εξάντλησε τα όριά του, αλλά κάτι το πολύ χειρότερο: ότι μπορεί να φέρει την καταστροφή.
• Οι δημόσιοι υπάλληλοι μπορούν να δουλέψουν πιο αποδοτικά, με νέα οργάνωση, ή πιστεύεις ότι πρέπει να συνεχιστούν οι απολύσεις;
Το να απολύσεις τους ανθρώπους, σε μια τέτοια κατάσταση, είναι πράξη που οδηγεί σε κοινωνική σφαγή. Χρησιμοποιώ, εν γνώσει μου, πολύ «δυνατές» λέξεις. Οποιος χάσει τη δουλειά του σήμερα, στον ιδιωτικό ή στον δημόσιο τομέα, καταλήγει, πιθανότατα, στον δρόμο, κάτω από μια γέφυρα. Η κοινωνία μας δεν προσφέρει ευκαιρίες, νέες διεξόδους. Ολα αυτά τα κηρύγματα περί απολύσεων των δημόσιων υπαλλήλων, σε μια κρίση σαν και αυτή που ζούμε, δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα. Ισως μπορούσαν να βρουν μια κάποια εφαρμογή στη δεκαετία του 1970 ή του 1980, διότι, αν σε απέλυαν, είχες κάποια εναλλακτική. Οι απολύσεις στη δημόσια διοίκηση, σήμερα, προσθέτουν μόνον νέα φτώχεια στις οικογένειες και στο συνολικό εισόδημα των χωρών μας.
• Πώς βλέπεις την υποχρέωση της Ιταλίας να συνεχίσει να μειώνει δραστικά, κάθε χρόνο, το δημόσιο χρέος της;
Θεωρώ ότι είναι ανέφικτο. Ο Ρέντσι θα προσπαθήσει, πιθανότατα, να επαναδιαπραγματευθεί τον όρο αυτό. Νομίζω ότι θα πει: «Εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε. Τώρα πρέπει να αρχίσει η επαναδιαπραγμάτευση, διότι δεν μπορείτε να μας στραγγαλίσετε». Είναι σαφές ότι πολλά θα εξαρτηθούν από τις ευρωεκλογές. Αν η Ευρώπη λάβει το μήνυμα ότι δεν είναι δυνατόν, πλέον, να διοικείς μια ήπειρο πηγαίνοντας κόντρα στους λαούς και σε αρκετές κυβερνήσεις, όλα θα είναι πιο απλά.
• Πόσο θεωρείς ότι θα διαρκέσει ο μήνας του μέλιτος της Ιταλίας με τον Ματέο Ρέντσι; Τι είναι ακριβώς; Μεταρρυθμιστής; Θα στηρίξει τον δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα;
Μέχρι τώρα κατάφερε να αποφύγει να απαντήσει στις ερωτήσεις αυτές. Ο Ρέντσι σε λίγες ημέρες θα δώσει σε πολλούς Ιταλούς χαμηλόμισθους ογδόντα ευρώ τον μήνα, μειώνοντας φόρους και κρατήσεις. Δεν νομίζω ότι είναι μια κίνηση που μπορούμε να την ειρωνευθούμε, όπως κάποιοι επιχειρούν να κάνουν, εδώ στη Ρώμη. Στη συνέχεια, θα τα παίξει όλα για όλα στις ευρωεκλογές. Αν το Δημοκρατικό Κόμμα κερδίσει την αναμέτρηση, ο Ρέντσι θα είναι ο αναμφισβήτητος ρυθμιστής της ιταλικής πολιτικής και δεν θα διστάσει να ανοίξει τα χαρτιά του. Ας μην ξεχνάμε ότι έγινε πρωθυπουργός χωρίς να έχει κερδίσει τις βουλευτικές εκλογές, και γι’ αυτό επιζητεί την ουσιαστική λαϊκή στήριξη. Αν στις 25 Μαΐου ξεπεράσει με κάποια άνεση το 30%, θα μπορέσουμε να καταλάβουμε καλύτερα σε τι ακριβώς στοχεύει ο νέος Ιταλός πρωθυπουργός.
http://tsiprasforpresident.wordpress.com