Του Παναγιώτη Α. Καράμπελα*
Οι αλλαγές των τελευταίων εβδομάδων μετά τις εκλογές έχουν αντίκτυπο σε κάθε θέμα από τα άπειρα που μας απασχολούν ως χώρα εδώ και χρόνια. Οικονομία, εθνικά θέματα, ΑΟΖ και ενέργεια, ασφάλεια, λαθρομετανάστευση…
Εδώ όμως θα μας απασχολήσουν τα δύο τελευταία, καθώς κρυμμένα πίσω από τις οικονομικές κυρίως εξελίξεις δεν γίνονται αντιληπτά σε όλες τους τις διαστάσεις, όπως δεν γίνεται αντιληπτό το βάρος και η σημασία των αλλαγών που δρομολογούνται…
Έτσι, λοιπόν, ανακοινώθηκαν συνολικά οι παρακάτω κυβερνητικές προθέσεις:
– Ξεκινώντας από το πιο απλό, θα απομακρυνθούν οι αστυνομικοί από τα γήπεδα και η φύλαξη θα επιβαρύνει τις ΠΑΕ, ΚΑΕ κτλ.
– Θα καταργηθεί η μια και μοναδική έως τώρα Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας (Τύπου Γ) για τρομοκράτες, επικίνδυνους βαρυποινίτες κτλ.
– Τα Κέντρα Κράτησης θα κλείσουν με την σημερινή τους μορφή, θα αφεθούν ελεύθεροι οι κρατούμενοι που δεν βαρύνονται με ποινικά αδικήματα και θα δημιουργηθούν Ανοιχτές Δομές Φιλοξενίας, χωρίς περαιτέρω διευκρινίσεις.
– Θα φτιαχτεί ειδική πύλη εισόδου(!) αιτούντων άσυλο στο φράκτη του Έβρου…
– Θα δίδεται η ιθαγένεια σε παιδιά 2ης γενιάς λαθρο/μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα.
Ας τα πάρουμε, όμως, με τη σειρά. Η πρόθεση της κυβέρνησης να παραδώσει την αστυνόμευση των γηπέδων στις ομάδες, άρα σε ιδιωτικές εταιρίες, θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε θύματα και πιθανώς νεκρούς, μιας και με την εν ισχύ νομοθεσία ο ιδιωτικός φύλακας δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν απλό πολίτη με…φωσφοριζέ γιλέκο εν είδει στόχου για τον κάθε χουλιγκάνο και χωρίς κανένα νόμιμο μέσω άμυνας ή πολύ περισσότερο επιβολής της τάξης. Αν δεν αλλάξει ο νόμος σε αυτό το τομέα, τότε νομοτελειακά όποτε θέλουν οι χούλιγκανς της εκάστοτε ομάδας, κυριολεκτικά ανενόχλητοι, θα μπορούν να κάνουν ότι θέλουν στο γήπεδο με ότι αυτό συνεπάγεται. Μια ιδέα επ’ αυτού, νομίζω πως όλοι πήραμε στα πρόσφατα επεισόδια στη Λεωφόρο…
Η κατάργηση των Φυλακών Υψίστης Ασφαλείας (Τύπου Γ) θα επαναφέρει τους επικίνδυνους βαρυποινίτες και τρομοκράτες στο γενικό πληθυσμό των φυλακών με τους αντικειμενικά μειωμένης αυστηρότητας κανόνες και μοιραία η επικοινωνία τους με τους συνεργούς τους εκτός θα γίνει ευκολότερη. Η δε επικοινωνία και συνεργασία μεταξύ σκληρών ποινικών και τρομοκρατών θα επανέλθει στα…φυσιολογικά της επίπεδα. Καλό θα είναι, βέβαια, να μην προσπαθήσουν να μας πείσουν ότι θα υπάρξουν αυστηρότεροι όροι στις «απλές» φυλακές, διότι και υποδομές δεν υπάρχουν και ειδικά εκπαιδευμένο προσωπικό δεν διατίθεται αλλά, κυρίως, τι νόημα θα έχει η κατάργηση της μιας φυλακής ασφαλείας και της μετατροπής πτερύγων των υπολοίπων σε ακριβώς το ίδιο πράγμα, όταν υποτίθεται ότι οι λόγοι κατάργησής της είναι…ηθικοί και «ανθρωπιστικοί». Κανένα περαιτέρω σχόλιο…
Τα Κέντρα Κράτησης έχουν κατηγορηθεί για άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Η αλήθεια είναι κάπως σχετική εδώ. Τα Κέντρα αυτά στη πλειοψηφία τους έχουν όντως προβλήματα τέτοιου είδους. Γίνεται, όμως, μια παρανόηση καθώς διαφεύγει βολικά μια λεπτομέρεια από τους πολέμιούς τους: τα κέντρα έχουν ότι απαιτείται για την αξιοπρεπή διαβίωση των κρατουμένων, αλλά σχεδιάστηκαν για να κρατούν κλάσμα μόνο του αριθμού που φιλοξενούν σήμερα. Έτσι –σε πλήρη αντιστοιχία με το σωφρονιστικό μας σύστημα– σε ένα κέντρο δυναμικότητας π.χ. 600 ατόμων, φιλοξενούνται…1000. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι τόσο τα κέντρα αυτά καθ’ αυτά, όσο ο τεράστιος αριθμός των κρατουμένων που συνεχώς μεγαλώνει καθώς αυξάνονται οι μεταναστευτικές ροές προς τη πατρίδα μας, ο αργός ρυθμός με τον οποίο γίνεται η επεξεργασία των αιτημάτων για άσυλο, οι ελάχιστες, αραιές και σε μικρούς αριθμούς επαναπροωθήσεις των λαθρομεταναστών και ο αναλογικά με το πρόβλημα μικρός αριθμός αυτών των Κέντρων.
Ότι τα κέντρα αυτά δεν είναι κατάλληλα για ανηλίκους, είναι γεγονός και οι εξαγγελίες για φιλοξενία τους σε αρμόδιες δομές είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Όμως, η απελευθέρωση των υπολοίπων κρατουμένων μόνο προβλήματα θα δημιουργήσει για τον απλό λόγο ότι η Φύση τα έχει κανονίσει έτσι τα πράγματα ώστε να πρέπει να γεμίζουμε το στομάχι μας κάθε μέρα για να επιβιώσουμε. Και δεδομένου ότι το άδειο στομάχι είναι πολύ κακός σύμβουλος, τίθεται το ερώτημα, την επομένη και την μεθεπομένη όπως και κάθε μέρα μετά την απελευθέρωσή τους, τι τρώνε αυτοί οι άνθρωποι; Που θα κοιμούνται και πως θα προστατεύονται από τα καιρικά φαινόμενα; Που θα κάνουν ένα μπάνιο ή τις καθημερινές φυσικές τους ανάγκες; Λογικά θα κατευθυνθούν προς τα κοντινότερα μεγάλα αστικά κέντρα και κάποιοι λίγοι σε φίλους και γνωστούς αλλά και πάλι για λίγο.
Στις Ανοιχτές Δομές Φιλοξενίας δεν θα πάει κανείς για τον απλούστατο λόγο ότι τέτοιες δομές που να ικανοποιούν τόσο τεράστιους αριθμούς ανθρώπων δεν είναι δυνατόν να δημιουργηθούν μέσα στον αστικό ιστό παρά μόνο εκτός αυτού. Έτσι για πρακτικούς λόγους δεν θα τα επισκέπτονται οι ενδιαφερόμενοι. Ενδεχομένως και ο φόβος τους μήπως συλληφθούν ξανά και κρατηθούν θα τους αποτρέπει ακόμα περισσότερο. Έτσι με τον…κακό σύμβουλο να διαμαρτύρεται, θα αναγκαστούν να περάσουν στον ευρύτερο παραβατικό χώρο με ότι αυτό συνεπάγεται για τα επίπεδα εγκληματικότητας σε μια ήδη επιβαρυμένη χώρα. Αυτό που αδυνατούν στα συναρμόδια υπουργεία να καταλάβουν είναι ότι η «απελευθέρωση» των κρατουμένων, θα φέρει τους ανθρώπους αυτούς σε τάξεις μεγέθους πιο δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, αλλά και στα χέρια των κάθε λογής κακοποιών κυκλωμάτων που θα τους εκμεταλλευτούν, ακριβώς όπως γινόταν και στη προ Κέντρων Κράτησης εποχή… Τελικά, οι μόνοι που μπορεί θα προτιμήσουν τις υπό δημιουργία Ανοιχτές Δομές Φιλοξενίας θα είναι όσοι θα συνειδητοποιήσουν ότι οι όντως άσχημες συνθήκες των πρώην Κέντρων Κράτησης, ήταν λιγότερο κακές σε σχέση με τη κατάσταση στην οποία κλήθηκαν να επιβιώσουν «ελεύθεροι»…
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ακυρώνουμε πρακτικά τον φράχτη στον Έβρο ανοίγοντας επισήμως και κυριολεκτικά μια κερκόπορτα για όσους θέλουν να ζητήσουν άσυλο ή πιο απλά…για όποιον θέλει! Θα δώσουμε, δηλαδή, το λάθος μήνυμα σε όλες τις χώρες–αφετηρίες, «ελάτε στην Ελλάδα, σας περιμένουμε με ανυπομονησία»! Η ερώτηση που αβίαστα προκύπτει είναι, πως θα γίνεται η διαλογή του ποιος αιτείται ή/και δικαιούται ασύλου και ποιος όχι; Ποιος λέει αλήθεια και ποιος ψέμματα;
Δεδομένου ότι ακριβώς αυτές είναι οι διαδικασίες που καθυστερούν σήμερα τόσο πολύ και μεγιστοποιούν το πρόβλημα, τώρα έχουν οι αρμόδιοι υπουργοί την απαίτηση η έστω αρχική διαλογή–ετυμηγορία να γίνεται επιτόπου…ακαριαία; Προφανώς και όχι! Άρα οδηγούμαστε κυριολεκτικά σε άνοιγμα–κατάργηση των συνόρων μας, αφού εξυπακούεται πως όλοι θα δηλώνουν πρόσφυγες και θα αιτούνται άσυλο και οι φρουροί στη «πύλη» δεν θα είναι σε καμία περίπτωση σε θέση να εκφέρουν άποψη ή/και να αρνηθούν σε οποιονδήποτε να μπει! Ο δε συνωστισμός που θα επικρατήσει σε κάθε μια από αυτές τις πύλες θα είναι άνευ προηγουμένου για τα Ευρωπαϊκά δεδομένα και σίγουρα οι εικόνες θα κάνουν το γύρω του κόσμου, αφού θα τις ανταγωνίζεται σε μαζικότητα μόνο η συρροή των πιστών στη Μέκκα…
Για το θέμα της ιθαγένειας μετά την τελεσίδικη απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ όπου έβγαζε αντισυνταγματικές τις προβλέψεις αυτόματης απόδοσής της του νόμου Ραγκούση, η κυβέρνηση προτίθεται να την αποδίδει πάλι ουσιαστικά αυτόματα σε όποιο παιδί γεννιέται στην Ελλάδα εφόσον θα έχει περάσει κάποια χρόνια στο Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Ουσιαστικά παρακάμπτεται το Δίκαιο του Αίματος που ισχύει μέχρι σήμερα και κατακτήθηκε με αγώνες αιώνων στη χώρα μας και ουσιαστικά εισάγεται το αγγλοσαξονικής, αλλά και αποικιοκρατικής, εμπνεύσεως Δίκαιο του Εδάφους. Το Έθνος μας κατάφερε να διατηρήσει την Ελληνικότητα και τη συνοχή του μέσα από αιώνες πιέσεων και κατακτήσεων, πράγμα που μας δίδει το δικαίωμα να διεκδικούμαι την διατήρηση της συνέχειάς μας. Αντιθέτως το Δίκαιο του Εδάφους υπήρξε αγγλοσαξονική κυρίως έμπνευση και απότοκος των αποικιοκρατικών πρακτικών των Ευρωπαϊκών κρατών, καθώς το είχαν ανάγκη ως λύση στο θέμα της ιθαγένειας των υπηκόων τους στις διάφορες κτήσεις τους.
Αλλά ακόμα και το κλασικότερο σύγχρονο παράδειγμα χώρας που εφαρμόζει το Δίκαιο του Εδάφους, –οι Η.Π.Α., μια κατεξοχήν χώρα μεταναστών εν αντιθέσει με την Ελλάδα– ενώ αποδίδει υπηκοότητα σε όσους γεννιούνται στο έδαφός της, ΔΕΝ δίδει το δικαίωμα σε όποιον την έχει αποκτήσει σε μεταγενέστερο χρόνο να διεκδικήσει την προεδρία των Η.Π.Α. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ακόμα και οι αμερικανοί προσπαθούν κάπως να περιφρουρήσουν τον σκληρό πυρήνα του κράτους τους, κάτι που δεν προβλέπεται, απ’ ότι διαφαίνεται έως τώρα, να είναι στις προθέσεις της κυβέρνησης. Το ζήτημα της ιθαγένειας σε συνδυασμό με την υπογεννητικότητα και γενικότερα το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας μας, μετατρέπουν τις έως τώρα προθέσεις του νεοσυσταθέντος Υπουργείου Μετανάστευσης απλά σε μια ωρολογιακή βόμβα με ανυπολόγιστες συνέπειες στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον για την πατρίδα μας…
Κλείνοντας, λοιπόν, μπορεί η κυβέρνηση να είναι των καλύτερων προθέσεων σε πολλά θέματα, όμως κάποιες από τις αποφάσεις της ή έστω τις προθέσεις της είναι αν μη τι άλλο από επικίνδυνες και απερίσκεπτες έως καταστροφικές και μοιραίες. Ας ελπίσουμε ότι θα επικρατήσει η λογική και δεν θα γραφτούν αυτές οι μέρες που ζούμε στην ιστορία ως το σημείο καμπής για τη χώρα μας, αντίστοιχο με τη μάχη του Ματζικέρτ…
* Ο Παναγιώτης Α. Καράμπελας είναι Στρατηγικός και Πολιτικός Αναλυτής με εξειδίκευση στην Διαχείριση Κρίσεων, συνεργάτης του Ελληνικού Κέντρου Ευρωπαϊκών και Διεθνών Αναλύσεων (ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α.).