Περί πυρκαγιών ο λόγος

Στη συνέχεια ψηφίστηκε στην βουλή νόμος που επέτρεπε σε όσους κατείχαν εκτάσεις δασικές πάνω από 150 στρέμ. να οικοδομήσουν συγκεκριμένα τετραγωνικά μέσα στις ιδιοκτησίες τους. Ένα χρόνο νομίζω μετά στην περιοχή αυτή ξέσπασε τεράστια πυρκαγιά.

Το τραγικό της ιστορία ήταν πως πίσω από αυτό το συμβάν βρισκόταν το επίσημο Κράτος, με Κυβερνητικό του στέλεχος , όπου μετά την «συγκομιδή» των δασικών οικοπέδων, ψηφίστηκε ο σχετικός νόμος και αργότερα «έπιασε» φωτιά η περιοχή.

Αυτά όμως είναι περιστατικά που σε παραπέμπουν να ασχοληθείς με το πώς αντιλαμβάνονται τόσο τα οικονομικά συμφέροντα τα …συμφέροντά τους όσο και την σήψη του Κράτους που έχει μεταβληθεί θεληματικά σε όμηρο αυτών των οικονομικών συμφερόντων.

Η κατάργηση ας πούμε την Δασικής Υπηρεσίας ως ανεξάρτητη υπηρεσία και στελεχωμένη με το εξειδικευμένος της προσωπικό καθώς και με την ευθύνη προστασίας των δασών, δεν διευκόλυνε το «νοικοκύρευα» των οικονομικών του Κράτους, αλλά διευκόλυνε το Κράτος ως ντίλερ οικονομικών συμφερόντων να «ικανοποιεί» τις απαιτήσεις των αφεντικών του.

Το ότι ο κάθε υπουργός μετατρέπεται σε χαμάλη μικροσυμφερόντων, νομοθετώντας ό,τι του υποδείξουν εξαργυρώνοντας έτσι γραμμάτια με τα οποία έγινε βουλευτής πρώτα και υπουργός στην συνέχεια, έχει πάρα πολλές φορές καταδειχτεί σαν γεγονός ή σαν υπόνοια.

Το ότι δεν είναι αυτεξούσια η Τοπική Κοινωνία δια των θεσμικών της οργάνων, όπως η Τοπική Αυτοδιοίκηση, αλλά η οικονομικής της ανάπτυξη ή υπανάπτυξη αποτελεί δικαίωμα ιδιοκτησία του Κεντρικού Κράτους, είναι μια ακόμη αιτία.

Η σύγκρουση συμφερόντων, που από την μια βρίσκεται η τοπική κοινωνία και από την άλλη μεγάλα οικονομικά συμφέροντα τα οποία έχουν υποστηρικτή τους το ίδιο το Κράτος, ασφαλώς και οδηγεί σε τέτοιες καταστάσεις καταστροφών.

Η διάρθρωση των υπηρεσιών πρόληψης και καταστολής καθώς και η αναίδεια με την οποία το κράτος αντιμετωπίζει τις υπηρεσίες του αλλά και τα δικαιώματα της τοπικής κοινωνίας, συνηγορούν στην δημιουργία συγκεκριμένου τύπου ηθικής που διευκολύνει τις πυρκαγιές και τα προσδοκώμενα ωφελήματα από αυτές.

Παραδείγματος χάριν, ένα λιμανάκι μιας τοπικής κοινωνίας, μιας περιοχής ενός συγκεκριμένου Δήμου, όταν δεν προστατεύεται διοικητικά και ιδιοκτησιακά από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, αλλά αποτελεί ιδιοκτησιακό και κυριαρχικό δικαίωμα του Κράτους, το οποίο μας έχει συνηθίσει να ρέπει στην φαυλότητα δια του πολιτικού προσωπικού που υπηρετεί συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα τα οποία συγκρούονται με τα συμφέροντα της τοπικής κοινωνία του Δήμου, τότε είναι φυσικό επόμενο η σύγκρουση αυτή να λαμβάνει εξαιρετικά επικίνδυνες μορφές.

Βλέπουμε άλλωστε τι γίνεται στις Σκουριές της Χαλκιδικής.

Ο τύπος ανάπτυξης που επιθυμεί ή προσβλέπει ή επιδιώκει η Τοπική Κοινωνία συγκρούεται με το τύπο ανάπτυξης που έχει υιοθετήσει το Κεντρικό Κράτος δια του κόμματος – ιδιοκτήτη που το Κυβερνά.

Προφανώς και είναι ζήτημα πολιτεύματος και εξουσιών του Κράτους που έρχεται σε ρήξη και σύγκρουση με την ευημερία των τοπικών κοινωνιών και την ηθική της ανάπτυξης της κάθε τοπικής κοινωνίας.

Είναι γεγονός ότι μέχρι σήμερα ουδέποτε προσανατολίσθηκαν οι Τοπικές Κοινωνίες σε μια αποφασιστική διεκδίκηση περιορισμού των εξουσιών του Κράτους και αυτό καταδεικνύεται και από το γεγονός ότι η νομοθέτηση θεσμικών οργάνων δευτέρου και τρίτου βαθμού, όπως η Τοπική Αυτοδιοίκηση, δεν πραγματοποιήθηκε κατ’ απαίτηση των τοπικών Κοινωνιών, αλλά κατά διευκόλυνσης της διάχυσης εξουσιών του Κράτους πάνω στις Τοπικές κοινωνίες, μέσα από νόμους που θέτουν σε ομηρία τις Τοπικές Δημοτικές και Περιφερειακές Αρχές.

Το Κράτος από την στιγμή που εκχώρησε τα δικαιώματα του σε Υπερεθνικούς οικονομικούς και στρατιωτικούς οργανισμούς, υπηρετεί αναγκαστικά τα συμφέροντα των οργανισμών αυτών με την αναπτυγμένη ψευδαίσθηση ότι αποτελούν και δικά του συμφέροντα.

Το σύνολο του πολιτικού προσωπικού δυστυχώς βρίσκεται σε καθεστώς παραισθησιογόνων καταστάσεων, όπου οι συγκρούσεις μεταξύ των έρχονται να υπηρετήσουν συγκεκριμένα συμφέροντα τα οποία συγκροτούνται εναντίον των συμφερόντων της χώρας.

Κανείς δεν λαμβάνει υπόψη ούτε τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών, ούτε αναγνωρίζει αυτεξούσιο δικαίωμα στις τοπικές κοινωνίες να αποφασίζουν τα περί των αναγκών τους.

Αν σκεφτούμε πως η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας δια της χρίσης των ανανεώσιμων πηγών αποτέλεσε κεντρική επιλογή του κράτους η οποία επεκτάθηκε ως δικαίωμα και την χαρτογράφηση εδαφών και στη αδειοδότηση, ενώ από την στρατηγική στην υλοποίηση έπρεπε το λόγο να έχει μόνο η Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Να δώσω ακόμα ένα παράδειγμα. Σε μια πευκόφυτη παραθαλάσσια περιοχή, όπου ο πρώτος λόγος για την οικονομική ανάπτυξη του Δήμου ή της Κοινότητας έχουν οι τοπικές κοινωνίες, έρχεται το Κράτος και επεμβαίνει κυριαρχικά εκποιώντας ένα κομμάτι γης προς εκμετάλλευση σε έναν ξένο επενδυτή. Η επένδυση αυτή δεν θα δώσει μια μακρόπνοη οικονομική ανάπτυξη και ευημερία στην περιοχή, αλλά στιγμιαία και αμφίβολη οφέλους για τις επιχειρήσεις της Τοπικής Κοινωνίας.

Μια πυρκαγιά στην περιοχή, πρώτον θα αποτρέψει την ιδιοποίηση της από μια επενδυτική εταιρία, δεύτερο θα δώσει την δυνατότητα μακρόπνοης οικονομικής δραστηριότητας αφού ολόκληρη η περιοχή θα αρχίσει να οικοδομείται.

Όσο ελαστικοί ή προσαρμοστικοί προς τις ανάγκες των ξένων επενδυτών και αν γίνονται οι νόμοι, εξακολουθούν να ασκούν «προστατευτισμό» στις περιοχές ώστε να μην εξεγερθούν οι τοπικές κοινωνίες ή να «χρυσωθούν» οι καταστροφικές επιπτώσεις που οι νόμοι διευκολύνουν τις ανάγκες των επενδυτών σε βάρος των συμφερόντων των τοπικών κοινωνιών.

Το σύνηθες μέσο ξεπεράσματος των εμποδίων που αναγκαστικά οι νόμοι προβλέπουν, αποτελεί ο εμπρησμός δασικών εκτάσεων και οικοδομημένων περιοχών.

Σκεφτείτε μόνο πόσες οικοδομικές εταιρίες και επιχειρήσεις οικοδομικής υποστήριξης πρόκειται να εργαστούν για την αποκατάσταση των ζημιών αλλά και την ανέγερση νέων οικοδομών.

Για το Κράτος, όσο κόστος και αν δαπανάται στην κατάσβεση των πυρκαγιών, είναι ένα από τα βασικά εργαλεία κίνησης της οικονομίας στην χώρα.

Στο πως αυτοστρατεύεται το κράτος στην υπεράσπιση της χώρας και των συμφερόντων των τοπικών κοινωνιών , το διαπιστώνουμε από τις προσχωρήσεις αντιμαχόμενων πολιτικών σχηματισμών με ιδεολογικές εκ διαμέτρου αντίθετες συνειδήσεις, στην μανία αποκρατικοποίησης και ανθελληνισμού των Δημοσίων επιχειρήσεων και της ατομικής ιδιοκτησίας των Ελλήνων.

Σήμερα «προοδευτικό» και «αριστερό» αποτελεί ο ανθελληνισμός της γης των Ελλήνων και η ιδιωτικοποίηση του Κράτους μέσα από τον ορυμαγδό των αποκρατικοποιήσεων, που εμφανίζονται ως δήθεν επενδύσεις που θα κινήσουν την Ελληνική Οικονομία.

Οι πυρκαγιές λοιπόν αποτελούν όχι μόνο «εθιμικό» δίκαιο αλλά συνειδητό εργαλείο δύναμης στα χέρια του Κράτους και των ιδιοκτητών του, κόμματα – Κυβερνήτες.