Λίγες σκέψεις από τον Κώστα Τσόκλη για το κοινό συμφέρον.
«Αρκούν , λέω, ο Αδάμ και η Εύα για να ξαναφτιαχτεί η ανθρωπότητα. Αρκεί μια Αναγέννηση για να ξαναβγεί ένας Ντα Βίντσι. Αρκεί λίγη προσωπική ευτυχία για ξεχάσουμε τα βάσανα του κόσμου. Αρκεί ένα πινέλο και μπογιά για να βάψουμε την Αθήνα μαύρη.
Όλα τα σπίτια, δρόμους, δέντρα, βουνά και αυτοκίνητα, όλα μαύρα. Για σκεφτείτε το. Και μέσα, τα σπίτια φωτεινά και πολύχρωμα. Ο ήλιος να μη βρίσκει πού θα ακουμπήσει και να γκριζάρει απλώς τους τοίχους και να τραβάει γραμμές απροσδόκητες. Και το παιδί του καθενός να είναι το παιδί του άλλου. Και καθενός να είναι η ευτυχία του άλλου. Και το συμφέρον του καθενός να είναι το συμφέρον του άλλου. Για ένα διάστημα. Και μετά, πάλι οι φωτιές, οι σεισμοί και οι πλημμύρες. Και τότε να βάψουμε την πόλη μας κίτρινη και τα σπίτια μέσα να είναι σκοτεινά σαν καταφύγια, έτσι που ο ήλιος να μη βρίσκει πού να κρυφτεί.
Λένε πως ο κόσμος είναι ένας ωραίος και έχουν δίκαιο. Μήπως όμως θα μπορούσε να είναι και αλλιώς;
Να είναι ωραιότερος, αν τον φροντίζαμε κι εμείς λιγάκι;
Ποιος μας ακούει!
Πυρομανής, ναι, αν μπορούσε η φωτιά…
Εγώ τυχερός. Εγώ ο αχάριστος.»
Πηγή: Portraitdocumentaries.