Του Δαμιανού Βασιλειάδη,
Πρόκειται για ανέκδοτο, όχι παραβολή. Όμως ποιητική αδεία, το χρησιμοποιώ ως παραβολή. Δεν είναι από τους μύθους του Αισώπου. Μη το ψάχνετε!…
Είναι ιστορία υποταγής στη μοίρα ή αντίστασης και νίκης κατά της «μοίρας». Μπορεί όμως, καθόλου παράδοξο, κοντά στην παραβολή του σπορέως ο Χριστός να ξέχασε το ανέκδοτο!
Το ανέκδοτο έχει ως εξής:
Δύο βατράχια πήδηξαν σ’ έναν κουβά, μισογεμάτο με γάλα. Από δική τους ευθύνη, γιατί τους έσπρωξαν μέσα κάποιοι κ.λπ. δεν είναι του παρόντος να το εξετάσουμε.
Η πρώτη ενστικτώδης αντίδραση ήταν να κάνουν ότι μπορούσαν, χτυπώντας με τα πόδια για να σωθούν από τον επερχόμενο βέβαιο πνιγμό, σύμφωνα με τα δεδομένα της τραγικής κατάστασης.
Πάλεψαν αρκετή ώρα για να σωθούν.
Το ένα από τα δύο, αφού χτύπησε τα πόδια του απεγνωσμένα να μείνει στην επιφάνεια, τελικά απελπίστηκε, εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια, παρέλυσε, βυθίστηκε στον πάτο και πνίγηκε.
Το άλλο δεν τα έβαλε κάτω. Συνέχισε να χτυπά με τα πόδια του ακατάπαυστα. Με υπομονή, επιμονή, με καρτερία και θάρρος και με πίστη αδάμαστη, πάλευε μη εγκαταλείποντας την προσπάθεια. Ξαφνικά ένιωσε κάτι σταθερό να δημιουργείται κάτω από τα πόδια του. Με το πολύ και επίμονο χτύπημα των ποδιών του έπηξε το γάλα και γίνηκε ένα στέρεο σώμα.
Καταταλαιπωρημένο, όμως με ακλόνητη και αλύγιστη θέληση, έδωσε ένα σάλτο και γλύτωσε.
Είναι αυτονόητο. Ο καθένας αντιλαμβάνεται την αλληγορία και το νόημα αυτής της ιστορίας των δύο βατράχων, που μοιάζει με παραβολή.
Επειδή όμως τα αυτονόητα στη σημερινή εποχή είναι ακατανόητα, θα επιχειρήσω την ερμηνεία τους, σύμφωνα με τη δική μου αντίληψη και ο καθένας ας βγάλει, ανάλογα με το φρόνημά του, τα δικά του συμπεράσματα.
Στη σημερινή δραματική κρίση που ζούμε και που μπορούμε να την παρουσιάσουμε με τον κουβά, όπου μας έχουν ρίξει μέσα οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι, δύο συμπεριφορές υπάρχουν.
Η μία που αντιστοιχεί σ’ αυτήν του βατράχου, που απελπισμένος εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια σωτηρίας και του άλλου που πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις και τελικά νίκησε.
Τα εξωθεσμικά κέντρα, με τον ψυχολογικό πόλεμο που ασκούν επάνω μας, με όλα τα μέσα, αλλά κυρίως με τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (τρομοκρατίας, αποβλάκωσης και αποχαύνωσης), προσπαθούν να παραλύσουν οποιαδήποτε αντίδραση του ελληνικού λαού, ως μάταιη και αναποτελεσματική, ώστε να παραιτηθούμε αμαχητί.
Αυτός είναι ο ρόλος τους, τον οποίο επιτελούν κατ’ εντολή των πατρώνων τους τροϊκανών κι’ εκείνων που κρύβονται πίσω απ’ αυτούς.
Στόχος τους αποκλειστικός είναι να υποταχθούμε πλήρως και εθελουσίως στις εντολές τους και μάλιστα με τη δική μας παθητική συναίνεση, τάχα για να μας «σώσουν». Με την έννοια: Δεν έχει νόημα να αντιδρούμε. Ας βολευτούμε όσο μπορούμε στη σημερινή κατάσταση, μιας και δεν υπάρχει ελπίδα να ξεφύγουμε.
Η δεύτερη περίπτωση μας διδάσκει ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε καμία βοήθεια από πουθενά, αν οι ίδιοι δεν αντιδράσουμεξ, εξεγερθούμε και δράσουμε.
Μπορεί να μη φαίνεται με τις ενέργειές μας φως στην άκρη του τούνελ, όμως είναι σίγουρο ότι η δράση μας απέναντι στην δική τους προσπάθεια να μας επιβληθούν, θεωρώντας ότι μας έχουν καταβάλει, θα μας οδηγήσει με βεβαιότητα σε κάποια διέξοδο, έστω κι’ αν δεν είναι ακόμη ορατή, όπως ακριβώς και με τον βάτραχο, που δεν γνώριζε καν το αποτέλεσμα της δράσης του, αλλά υπολόγιζε στη δυναμική της δράσης του και της αποτελεσματικότητας αυτής της δράσης για διέξοδο.
Όμως τελικά θα υπάρξει φως, θα υπάρξει διέξοδος, θα δημιουργηθεί προοπτική για να ξεφύγουμε από τα σημερινά αδιέξοδα;
Το μόνο που χρειάζεται είναι ενεργή δράση. Πρέπει να εξεγερθούμε και τους πάρουμε, όπως είπε κάποτε και ο πολυπολιτισμικός Γιώργος Παπανδρέου «με τις πέτρες». Αλλά στην κυριολεξία με τις πέτρες και όχι μόνο λεκτικά. Τα γιαούρτια και τα αυγά δεν επαρκούν πλέον, ούτε και τα πορτοκάλια. Αντί να φεύγει η νεολαία μας, να φύγουν αυτοί.
Χρειάζεται να συσπειρωθούμε σ’ ένα Πανεθνικό – Παλλαϊκό Κίνημα, που σαν ορμητικός χείμαρρος θα σαρώσει όλον αυτόν τον συρφετό που μας κατατρύχει. Το επιτάσσει ακόμη και το σύνταγμα στο άρθρο 120.
Τότε θα επαληθευτεί αυτό που είπε ο ποιητής Βαλαωρίτης μεταφορικά για τη σωτηρία της Ελλάδας, όχι με πέτρες, αλλά με σβώλους:
«Πάρ’ ένα σβώλο Μήτρο και διώξ’ εκείνα τα σκυλιά που σου χαλούν το φύτρο!».
Ας μην περιμένουμε παθητικά, αλλά ας δράσουμε! Η μόνη σωτηρία θα έρθει από εμάς τους ίδιους.
Συν Αθηνά και χείρα κίνει!
