Το συγκλονιστικό γράμμα μίας μάνας στον υπουργό υγείας Άδωνι Γεωργιάδη

Όχι με συνοδεία κάμερας και πλήθος χειροκροτητών, αλλά κάποιο βράδυ, αργά το βράδυ, τρέχοντας με alarm στους δρόμους αγκαλιά με τον δικό σας γιο σε πλήρη αναισθησία. Χωρίς να σας ξέρει κανείς και να σας «περάσει» πρώτους για εξέταση. 

Χωρίς να χρησιμοποιήσετε κάποια γνωριμία για να έχετε διαφορετική αντιμετώπιση, και κυρίως, χωρίς να χρησιμοποιήσετε κάποια ιδιωτική ή προνομιούχα ασφάλεια αλλά το ταπεινό ΕΟΠΥΥ. Επειδή είμαι σχεδόν βεβαία πως η απάντηση σε όλες μου τις ερωτήσεις θα είναι «όχι», επιτρέψτε μου να σας ταξιδέψω για λίγο στα ενδότερα αυτού του συστήματος που υπάρχει & του πώς το βιώνουμε εμείς.

Παρασκευή βράδυ, φτάνουμε στο κατάμεστο εφημερεύον νοσοκομείο, αγκαλιά με τον 15 μηνών γιο μας, ο οποίος μόλις έχει συνέλθει από πλήρη «απώλεια συνειδήσεως» και μετά από 15λεπτη τρελή κούρσα στους δρόμους της Αθήνας… Το περιστατικό κρίθηκε εξαιρετικά επείγον και σε λιγότερο από 5-6 λεπτά μας εξέτασε η παιδίατρος και μας παρέπεμψε σε άμεση νοσηλεία. 

Οδηγηθήκαμε στον 5ο όροφο (σε Πανεπιστημιακή πτέρυγα), σε 5κλινο δωμάτιο και σε ελάχιστο χρόνο όλοι οι εφημερεύοντες γιατροί (ειδικευόμενοι) και νοσηλευτές βρέθηκαν δίπλα μας να μας συμβουλέψουν, να μας καθησυχάσουν και να μας καθοδηγήσουν για τα επόμενα 24ωρα. Η πρώτη διάγνωση ήταν «πυρετικοί σπασμοί». Κάτι απόλυτα αντιμετωπίσημο και συχνό σε μικρά παιδάκια, αλλά παρ’όλα αυτά ιδιαίτερα άγριο και έντονο ως θέαμα.

Σε λίγες μόλις ώρες, το δωμάτιο ήταν πλήρες κατά τα 4/5 από παιδάκια και 5 γονείς κουλουριασμένοι στην καρέκλα τους, άλλοι να προσπαθούν να κοιμηθούν, άλλοι να καθησυχάζουν τα παιδάκια τους που έκλεγαν και εγώ να κρατάω τσίλιες μην επαναληφθεί το σοκαριστικό επεισόδιο του παιδιού μου…
Παρατήρησα πως όλο το προσωπικό έκανε δουλειά που αναλογούσε τουλάχιστον στον διπλάσιο αριθμό ατόμων. Αγόγγυστα. Καλότροποι, χαμογελαστοί αλλά και πολύ κουρασμένοι.

Όλο το Σαββατοκύριακο, οι ρυθμοί δεν έπεσαν καθόλου. Δεν κατάλαβα πότε σταματούσε και πότε ξεκινούσε η εφημερία, αφού έβλεπα συνεχώς παιδάκια να διανέμονται στα δωμάτια και τους ίδιους γιατρούς και νοσηλευτές να τρέχουν πάνω-κάτω. Εγώ συνέχισα να είμαι άυπνη από τον φόβο μου, αφού το παιδάκι μου είχε και 2ο επεισόδιο, λίγο πιο «σκληρό» αυτή τη φορά. Κοιμόμουν μόνο 2 ώρες το πρωί, αφού γινόταν η επίσκεψη των γιατρών, και παρακαλώντας την δίπλα μαμά να ρίχνει και ένα μάτι στο παιδάκι μου που κοιμόταν μη δει κάτι περίεργο να με ειδοποιήσει…

Ξημερώνοντας Δευτέρα πρωί, και αφού βολεύτηκα στην καρέκλα μου για τον πολυτελή πρωινό ύπνο μου, μια κυρία με ποδιά που δεν είχα ξαναδεί με «πρόσταξε» να σηκωθώ από την καρέκλα και να την τακτοποιήσω κοντά στην μπαλκονόπορτα (που ήταν η αρχική θέση της) μακριά από την κούνια του παιδιού μου γιατί θα περνούσε ο καθηγητής!!! Έτσι, όρθια πια, περίμενα κι εγώ τον καθηγητή. Αργούσε, ξαναπήρα την καρέκλα, ξαναεμφανίστηκε η κυρία και μου είπε χαρακτηριστικά «ας περάσει πρώτα και μετά κάθεστε»!

Ηρθε λοιπόν ο καθηγητής. Μαζί με όοοολους τους γιατρούς της εφημερίας και 5-6 ακόμα φοιτητές. Όσο του έδιναν αναφορά, παρατήρησα την φρέσκια όψη του σε αντίθεση με τα κουρασμένα μάτια των υπολοίπων αλλά και με το δικό μου κουφάρι, που έκλεινα πια άυπνη 3 βράδια με ένα μωρό που έσπασε τα θερμόμετρα φτάνοντας μέχρι και 40,4 βαθμούς. Προϋπόθεση του καθηγητή για να εξετάσει το μωρό, ήταν να βγει ο μπαμπάς του (που μόλις είχε αφήσει την δουλειά του για να έρθει μετά την δική μου προτροπή – ώστε να μιλήσουμε μαζί στον καθηγητή) έξω! Μόνο ένας γονιός ανά παιδί επιτρέπεται, λέει! Μας παρέπεμψε στο ΩΡΛ τμημα, γιατί κάτι είδε ότι δεν πάει καλά με το αυτάκι του.

Με συνοπτικές διαδικασίες… αποφασίζεται από τον ΩΡΛ ότι το παιδί θα μπει χειρουργείο τη ίδια μέρα περίπου στις 7 το απόγευμα… Γυρνάμε στο δωμάτιο σαν βρεγμένα γατιά, και βλέπουμε αναρτημένο στο κρεβάτι μας το «πρόγραμμα διατροφής» μέχρι το χειρουργείο που προστάζει ρητά ΜΟΝΟ νερό και χαμομήλι μέχρι την ώρα της μηνιγκοτομής. Με χίλια ζόρια, κρατάμε το παιδί νηστικό και όταν επιτέλους μας φωνάζουν, κατεβαίνουμε στα χειρουργεία.

Κατά την μεταφορά μας – για καλή μας τύχη – μας λέει η νοσηλεύτρια «φαντάζομαι δεν έχει πιει σταγόνα νερό το παιδάκι ε?»… Την ενημερώνουμε ότι είχαμε γραπτές οδηγίες που επέτρεπαν το νερό και σπεύδει να μας πει να ενημερώσουμε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ την αναισθησιολόγο.

Και την ενημερώσαμε… Και υποστήκαμε την μέγιστη ταπείνωση ως γονείς και ως άνθρωποι από τις κουβέντες της! Μάθαμε ότι είμαστε ανεύθυνοι, θέσαμε σε κίνδυνο τη ζωή του παιδιού μας, είμαστε απρόσεχτοι και χαζεύαμε όταν μας έδωσαν οδηγίες.. και ότι δεν βάζει το παιδί στο χειρουργείο, γιατί μετά από λίγο θα βγει και θα μας πει ότι πέθανε από αναρρόφηση-εισρόφηση και τελικά πνιγμό εξ’αιτίας μας!!!!!! Μάταια επιμέναμε με τον σύζηγό μου ότι άλλα μας είχανε πει… Δεν άκουγε κανέναν πάνω στον μονόλογό της. ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΈΡΩΝ, την θαύμασα για τον επαγγελματισμό και το αίσθημα μέγιστης ευθύνης, εκείνη τη στιγμή όμως δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί μου μιλάει κάποιος τόσο μα τόσο άσχημα, υποτιμητικά και με αγένεια για κάτι που θεωρούσα ότι έκανα σωστό… Αλλωστε, τον ίδιο στόχο είχαμε. Να γίνει καλά το παιδάκι μου!

Μας διώχνουν κακήν-κακώς, μας λένε συλλαβιστά και στην διαπασών «να μην πιει ού-τε νε-ρό μέ-χρι τις δέ-κα» σαν να είμαστε διανοητικά καθυστερημένοι και μας ανανεώνουν το ραντεβού μας. Ανεβήκαμε οργισμένοι (αλλά και τρομαγμένοι) στο δωμάτιο και ψάξαμε –μάταια- να βρούμε το χαρτί που ήταν αναρτημένο στο κρεβάτι μας… Είχε κάνει φτερά! Σε αίτησή μας σε νοσηλεύτρια να μας το δώσει, αρνήθηκε, λέγοντας πως θα αλλάξουμε θάλαμο μετά την εγχείρηση, οπότε το έχουν στείλει στην ΩΡΛ πτέρυγα και θα μας περιμένει στο καινούριο μας κρεβατάκι…

Τελειώνει το χειρουργείο. Βρισκόμαστε στο νέο μας δωμάτιο. Το χαρτί έχει αντικατασταθεί με ένα καινούριο, ολόλευκο! Ο σύζηγός μου, κάνοντας τον Σέρλοκ Χολμς και ψαχουλεύοντας στον φάκελό μας πάνω στον πάγκο των νοσηλευτών (εν απουσία τους) το βρίσκει και το φωτογραφίζει. Για εμάς. Για να μου δείξει ότι δεν είμαι ούτε τρελή ούτε ανεύθυνη, καθώς μετά από 3 συνεχείς μέρες ΧΩΡΙΣ ύπνο, είχα αρχίσει να πιστεύω ότι θα έκανα τόσο μεγάλο κακό στο παιδί μου από απροσεξία. Το κρατάμε ως «αποδεικτικό» και υποσχόμαστε να βρούμε την αναισθησιολόγο και να της το δείξουμε. Ετσι. Για αποκατάσταση.

Το νέο μας δωμάτιο ήταν η επιτομή του «εκσυγχρονισμού» στην υγεία και στις ασφαλιστικές παροχές.

Δωμάτιο «Ε» . Είχε μέγεθος 1.5x3m, και είχε τοποθετημένα στην σειρά στον τοίχο έναν μαρμάρινο νιπτήρα, μια κούνια-κρεβάτι και ένα τραπεζάκι. Ακριβώς μπροστά από την κούνια, βρισκόταν μια καρέκλα, που όταν κάθησα ανακάλυψα ότι τα γόνατά μου σφήνωσαν πάνω στα κάγκελα της κούνιας. Δεξιά μου μια μπαλκονόπορτα που οδηγούσε σε ένα κοινόχρηστο μπαλκόνι (με άλλα πέντε δωμάτια-κουτιά) και αριστερά μου η πόρτα εισόδου. Η πόρτα άνοιγε ΜΟΝΟ με κλωτσιά. Δεν το γράφω με καμία δόση χιούμορ ή υπερβολής. 

Η πόρτα άνοιγε ΜΟΝΟ με κλωτσιά. Ετσι, τις 3-4 φορές που αναγκάστηκε η νοσοκόμα-καρατέκα να μπει στο δωμάτιο το βράδυ για να ελέγχει μετεγχειριτικά το παιδάκι, το ξυπνούσε κιόλας από τον θόρυβο! Ολα τα δωμάτια αυτά, χωρίζονταν μεταξύ τους με τζάμι(!) και όπως καταλαβαίνετε κάθε ίχνος ιδιωτικότητας και ησυχίας πήγε περίπατο. Υγρασία, ξεβαμένοι τοίχοι, στρόφιγγες οξυγόνου στους τοίχους από εγκατάσταση του ’40 τουλάχιστον. Τα έξι δωμάτια-κουτιά (συνοδοί & παιδιά) μοιράζονταν μια τουαλέτα στην απέναντι μεριά του διαδρόμου, που παρά τις συνεχείς φιλότιμες προσπάθειες της καθαρίστριας.. παρέμεναν ακατάλληλες για επίσκεψη.

Πέρασα όλη την νύχτα:
– ακούγοντας τα άπαντα του Βασίλη Καρρά από τα κινητά των διπλανών Αθίγγανων γειτόνων μου (σε όλα τα υπόλοιπα κουτιά) που έγιναν αμέσως φίλοι μεταξύ τους και είπαν να το γλεντήσουν!

– φοβούμενη ότι κάποια νοσοκόμα θα ξαναμπεί και θα τιναχτεί το παιδί στον αέρα

– βλέποντας τον κοινό διάδρομο των δωματίων να γεμίζει από γιαγιάδες, θείες, ξαδέρφες και λοιπούς συγγενείς των δίπλα, που αποφάσισαν να διανυκτερέυσουν σε αυτοσχέδια κρεβάτια-στρωματσάδα

– κλαίγοντας συνεχώς, για το σύννεφο μιζέριας που με σκέπασε μέσα στο δωμάτιο-περίπτερο, ούσα μουδιασμένη την περισσότερη ώρα, αφού είχα μόλις 4 πλακάκια για να κινούμαι, πάλι άυπνη…

Είμαι ελεύθερη επαγγελματίας. Δουλεύω σε τρεις διαφορετικές δουλειές, ενώ παράλληλα μεγαλώνουμε μόνοι μας με τον άντρα μου τα δύο παιδιά μας. Δεν χρωστάω στο ΤΕΒΕ ούτε σεντ του ευρώ. Πληρωνα πάντα τις εισφορές μου, ακόμα και όταν μόλις είχα γεννήσει και η δουλειά μου ήταν σε μεγάλη κάμψη. Για κάποιο λόγο, το κράτος θεωρεί ότι όλοι οι «μπλοκάκηδες» είναι της τάξης της Αγγελοπούλου, του Πλούταρχου ή του Κοντομηνά… Ακούστε λοιπόν αυτό Υπουργέ μου: ΔEN EINAI!

Είχα δύο εγκυμοσύνες με πολλά προβλήματα, αλλά ήμουν αναγκασμένη να εργάζομαι μέχρι και δύο μέρες πριν γεννήσω, αλλά και αμέσως μετά. Δεν είχα άδεια εξαμήνου, χρόνου ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο υπάρχει, με ΟΛΑ πληρωμένα ώστε να αφοσιωθώ στα μωρά μου. Δεν είχα ποτέ έξτρα παροχή, παρά μόνο μια μικρή ψευτο-μείωση του ΤΕΒΕ για ένα διάστημα. Την ίδια χρονική περίοδο, φίλη εργαζόμενη στην ΕΡΤ, έκανε διακοπές στην Χαλκιδική, επικαλούμενη επαπειλούμενη εγκυμοσύνη από τον πρώτο κιόλλας μήνα! 9 μήνες στην αρχή και ένας χρόνος μετά, ΟΛΑ πληρωμένα!!!

Εγώ λοιπόν, η νομοταγής, η εργαζόμενη, που ζω ήδη μια πολύ δύσκολη καθημερινότητα, βρέθηκα σε έναν χώρο ξεχασμένο από τον Θεό, να ακούω Καρρά και να αναρωτιέμαι αν το δωμάτιο του Μιχαλολιάκου είναι μεγαλύτερο αυτή τη στιγμή ή όχι…

Ζήτησα άμεσα αλλαγή δωματίου – με το που ξημέρωσε – και με ενημέρωσαν πως στο ταμείο μου, αυτό το δωμάτιο μου αναλογεί! Αλλάξαμε τελικά, με επιπλέον χρέωση της τάξης των 55 ευρώ τη βραδιά. Τόσο κόστιζε εκείνη τη στιγμή η αξιοπρέπεια! Τα δώσαμε, αποφασίζοντας να μην πληρώσουμε κοινόχρηστα και ΔΕΗ αυτόν τον μήνα.. Εχει ο Θεός!

Και αναρωτιέμαι Υπουργέ μου, έχετε μπει ποτέ σε αυτό το δωμάτιο; Έχει νοσηλευτεί ποτέ το γλυκύτατο αγοράκι σας σε αυτό το δωμάτιο-φέρετρο? Κάντε μου μια χάρη… Πάρτε μια μέρα την εφημερίδα και τον καφέ σας, και καθίστε στο “Δωμάτιο Ε” για 3-4 ώρες. Ίσως εκεί μέσα, καταλάβετε καλύτερα τι είναι αναγκαίο να κάνετε και ποιες αλλαγές επιβάλλονται. Δεν μπορείτε να βασίζεστε μόνο στην ανθρωπιά και την ετοιμότητα του προσωπικού, που μας “πονάει” και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας εξυπηρετήσει. 

Όλες οι ζεστές καλημέρες της κρητικοπούλας υπεύθυνης για την καθαριότητα, όλος ο τσαμπουκάς για την επιβολή της τάξης από την προϊσταμένη, όλα τα χαμόγελα συμπόνιας από τους διπλανούς “ένοικους” δεν μπορούν να σβήσουν από την μνήμη μου τις άθλιες συνθήκες και το παράπονο μου για αξιοπρεπή αντιμετώπιση.

Καντε μου λοιπόν αυτή τη χάρη Υπουργέ μου.. Πάρτε τον μικρό σας γιο ένα βράδυ, να κοιμηθεί στο “Δωμάτιο Ε”, καθίστε δίπλα του στην σφινωμένη καρέκλα, βολτάρετε στα 4 ελεύθερα πλακάκια και το πρωί, σας προσκαλώ στο σπίτι μου, να πιούμε καφέ, να παίξουν τα παιδιά μας και να δείτε πως ζει μια μέση οικογένεια. Μια οικογένεια που δεν πεινάει (τουλάχιστον όχι ακόμα). Μια οικογένεια που τρέχει όλη την ημέρα να τα φέρει βόλτα, και όταν θα τύχει μια στραβή με την υγεία των παιδιών της ΑΠΑΙΤΕΙ να έχει συνθήκες που ανταποκρίνονται στον Δυτικό πολιτισμό του 2013.

Ελπίζω να μην σας κούρασα με την μακροσκελή περιγραφή μου, όμως έχω καταλάβει ότι κάθε Υπουργός έχει το χάρισμα να διαβάζει 500-600 σελίδες μέσα σε 3 ώρες με πολύ πιο δύσκολα κείμενα και να τα κατανοεί πλήρως (βλ. Μνημόνια, Προϋπολογισμούς κλπ…), οπότε το δικό μου κείμενο δεν θα σας πήρε πολύ χρόνο!

Εγώ.
Η Κωνσταντίνα.
Η μαμά του Κυριάκου και του Αναστάση.
Η άυπνη!”