Θανάσης Νικολαΐδης: Του «πάρτι» ο λογαριασμός…

Το’ καναν πανάκριβο οι μίζες και προμήθειες αργυρώνητων, διάσπαρτων σε συμβούλια και επιτροπές. Μιζαδόροι εξοπλισμών απ’ τη μια, πιράνχας της Υγείας απ’ την άλλη και οι βίοι παράλληλοι σε «πάρτι» με διαφορετικό ποτό για τα μεθύσια.

ΠΡΙΝ φύγουμε απ’ τους «μεγάλους», να επισημάνουμε την αναγκαιότητα να αποκαλυφθούν οι υπογραφές των…υπερεκτιμητών του ιατρικού υλικού που μας «φέσωσαν». Να κινηθεί η Δικαιοσύνη επίμονα (όπως για τους μιζαδόρους των εξοπλισμών).

ΠΑΜΕ προς τα κάτω και στους κατά τόπους και νοσοκομείο «λειτουργούς» του ΕΣΥ. Οι πολλοί τα’ βλεπαν και σιωπούσαν, οι λίγοι τα δρομολογούσαν. Με τον «κουβά» στα χειρουργεία, όπου πετούσαν άθιχτο ιατρικό υλικό, για να παραγγελθεί άλλο, παραπανίσιο και υπερτιμημένο.

ΚΙ ερχόμαστε, κατεβαίνοντας, στον πολίτη της καθημερινότητας. Στον λαό «τον μικρό τον μέγα» που ξέχασε και ξεχάστηκε. Το χωράφι που το πούλαγε για να γιατρευτεί. Και είναι ο ίδιος, που επί ΕΣΥ και…τζάμπα, λάδωνε τον γιατρό για κρεβάτι στο νοσοκομείο. Με τον μεγαλογιατρό να του κλείνει το μάτι, το νυστέρι να βγάζει σπίθες και τους «άλλους» να περιμένουν. Στον θάλαμο, χωρίς σειρά (ενίοτε στο ράντζο), θλιμμένους και απογοητευμένους. 

Σε νοσοκομείο που παρέτεινε (σκόπιμα) τη νοσηλεία του, για να αρμέξουν το ταμείο του. Εκεί όπου φύλαγαν «εντατικές» κλειστές για φίλους και συγγενείς (κάποιοι) μεγαλογιατροί, απρόσιτοι και με το αετίσιο βλέμμα. (Με ευκαιριακό πρόσχημα τη φύλαξή τους για προσωπικότητες των «Ολυμπιακών Αγώνων»).

ΝΑ πάμε στη μικρή, ένοχη συμμαχία του γιατρού και ασθενή(;) με το βιβλιάριο έρμαιο στα χέρια του πρώτου και τον φαρμακοποιό να τρίβει τα χέρια; Στη γριούλα με τις μικροβιολογικές εξετάσεις ανά 15/νθήμερο (με την ένοχη υπογραφή του γιατρού); Στην καθηγήτρια που πήγαινε στο μάθημα κουβαλώντας το βιβλιάριο;

ΚΑΠΟΙΟΙ στο κόλπο και πυροβολούσαν με κανόνι το ΕΣΥ. Από ψηλά. Οι άλλοι εκ των κάτω. Με λιανοτούφεκα, πιστόλια και μαχαίρια. Είμασταν οι πολλοί.

ΕΠΙΜΥΘΙΟ: Μη (μόνο) κλαις γοερά για το 25/ευρο (για τους ανασφάλιστους). Παρατήρησε το κάδρο. Ίσως δεις τον εαυτό σου, κάπου στη γωνιά, ανάμεσα σε λύκους και πιράνχας.