Ιστορίες Ζωής: Το χάδι της μητέρας- μια αληθινή ιστορία που συγκλονίζει

H Λυδία Γιαννακοπούλου είναι μια γυναίκα που οι παιδικές της αναμνήσεις δεν είναι τόσο όμορφες και τόσο…

παραμυθένιες όσο άλλων παιδιών. Έζησε τον τρόμο και την αγωνία μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Η ίδια της η μητέρα ήταν ο άνθρωπος που σημάδεψε με πολύ άσχημο τρόπο την πιο τρυφερή ηλικία της Λυδίας.

Χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο η μητέρα ικανοποιούσε πάνω στο κορίτσι τα πιο σαδιστικά της ένστικτα. Την χτυπούσε καθημερινά. Την χτυπούσε με ζώνες, την έδενε με καλώδια, έσβηνε επάνω της ένα ολόκληρο κουτί σπίρτα. Και αυτά όλα είναι τα λιγότερα απο όσα έχει περάσει στα χέρια της γυναίκας που την γέννησε.
Η Λυδία μεγάλωσε και αποφάσισε να μοιραστεί με την ελληνική κοινωνία τα βασανιστήρια που πέρασε απο την ίδια της την μητέρα. Έγινε η συγγραφέας ενός βιβλίου που είναι βασισμένο στην προσωπική της ιστορία. Απίστευτες στιγμές που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί μόνο σε κινηματογραφική ταινία. Και όμως είναι η πραγματικότητα, η αλήθεια της Λυδίας. Μια αλήθεια που μόνο αν διαβάσει κάποιος το βιβλίο θα καταλάβει το μέγεθος της κακοποίησης που είχε υποστεί απο την μητέρα της.

-Πως αποφασίσατε να γράψετε το συγκεκριμένο βιβλίο; Πόσο δύσκολο ήταν για εσάς να μιλήσετε ανοιχτά για όλα όσα έχετε περάσει;

Θύμα και εγώ της παιδικής κακοποιήσεις έμαθα να σιωπώ, έμαθα να νιώθω ένοχη, έμαθα να νιώθω ντροπή. Αυτό που δεν είχα μάθει ήταν πως είχα και εγώ δικαίωμα να ζήσω, είχα και εγώ δικαίωμα να μιλήσω, να φωνάξω, να σπάσω τη σιωπή μου.
Η δική μου σιωπή ήταν διπλή συνενοχή. Αυτό ήταν κάτι που με βασάνιζε καθημερινά όχι γιατί έπρεπε να κρύβω από όλους το παρελθόν μου, αλλά γιατί σκεφτόμουν πόσα παιδιά βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην ίδια θέση με εμένα αντιμετωπίζοντας ίδια προβλήματα.
Αυτός ήταν και ο σκοπός του βιβλίου, να αναδείξει ένα κοινωνικό φαινόμενο, να σοκάρει και πάνω απ’όλα να αφυπνίσει ανθρώπους που ίσως είδαν ή άκουσαν κάτι αλλά δεν έκαναν τίποτα. Δεν μπορούμε να φανταστούμε πόσο σκληρά και βάναυσα μπορούν να φερθούν κάποιοι άνθρωποι στα παιδιά τους.
Μπορούμε να βοηθήσουμε, ας μην κλείνουμε τα μάτια μας, ας μην γυρίζουμε το κεφάλι μας επειδή δεν είναι δικά μαςπαιδιά….είναι καθήκιν μας!!

-Πως αισθάνεστε κάθε φορά που μιλάτε για όλα αυτά;

Δεν είναι κάτι για το οποίο μου αρέσει να μιλάω. Δεν είναι απλά οι λέξεις που με πονάνε αλλά οι εικόνες. Δε θα πω ψέματα.. όταν σκέφτομαι όλα όσα πέρασα, ένα μαύρο σύννεφο οργής και μίσους με τυλίγει. Μα πάνω από όλα ένα αίσθημα αδικίας για το ότι:
κανείς από τους άμεσα ή έμμεσα υπεύθυνους δε τιμωρήθηκε, κανείς δε με βοήθησε,
κανείς δε με προστάτεψε, μα πάνω απ’όλα ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ σε εμένα με στοιχειώνει..
Δούλεψα πάρα πολύ όμως για να φτάσω σήμερα να μιλάω ανοιχτά για αυτό το θέμα. Την παιδική κακοποίηση, μια σκληρή πραγματικότητα που θα πρέπει να μας προβληματίσει και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Η σιωπή είναι συνενοχή!

-Πως ξεκίνησαν όλα; Σε ποιά ηλικία, σε ποια περιοχή έγιναν όλα και πως τα αντιμετωπίζατε;

Έχω αναμνήσεις από πολύ μικρή ηλικία, περίπου από τεσσάρων χρονών. Τώρα ξέρω πια πως η ζωή μου στην ηλικία εκείνη δεν έμοιαζε καθόλου με τη ζωή οποιουδήποτε άλλου παιδιού. Πολλές φορές αναρωτιέμαι εάν μου επιτράπηκε ποτέ να είμαι παιδί. Στη πραγματικότητα ήταν ένας διαρκείς και δύσκολος αγώνας επιβίωσης.
Σε πολύ μικρή ηλικία δεν είχα περιθώρια αντίδρασης, πρέπει να σκεφτείτε ότι δε γνώριζα καν ότι μπορεί να είναι και αλλιώς η ζωή. Όσο μεγάλωνα όμως προσπάθησα να αντιδράσω. Δυστυχώς, κάθε προσπάθεια μου είχε σαν αποτέλεσμα μεγαλύτερη σκληρότητα, περισσότερα μαρτύρια, νέες ευφάνταστες τιμωρίες που η μία ανταγωνιζόταν την άλλη σε σκληρότητα.
Προσπάθησα να το σκάσω αλλά δεν είχα που να πάω, απευθύνθηκα στο σχολείο, σε συγγενείς, στη πολιτεία. όλοι τους με γυρνούσαν σ’ αυτήν. Κανείς δε με βοήθησε, κανείς. Σκέφτομαι πολλές φορές το πόσο λάθος είναι η άποψη «Η χειρότερη οικογένεια είναι προτιμότερη από το καλύτερο ίδρυμα».

-O πατέρας σας, η υπόλοιπη οικογένεια και το περιβάλλον γενικότερα πως αντιδρούσε;

Αμέτοχοι.. Όλοι τους ήταν αμέτοχοι. Αποστασιοποιημένοι. Δε γνώριζαν. Δεν ήθελαν να γνωρίζουν. Δεν ήθελαν να μπλέξουν. Δε ξέρω.
«Η γνώση απαιτεί δράση ή στάση» λέει ο ψυχολόγος μου και για το λόγο αυτό πολλοί (ενεργοποιώντας άθελα τους ένα παράξενο αμυντικό μηχανισμό) παράβλεπαν, ξεχνούσαν, απλά έστρεφαν το βλέμμα τους αλλού. Δε συννέδεανπράγματα και καταστάσεις, δε κατέληγαν σε συμπεράσματα και έτσι δε χρειαζόταν να αντιδράσουν, γιατί αν πρόσεχαν θα γνώριζαν και αν γνώριζαν θα έπρεπε να δράσουν, ειδάλλως θα είχαν να αντιμετωπίσουν τις δικές τους τύψεις, το δικό τους σύστημα αξιών.
Δε ζητάω σήμερα ούτε ευθύνες ούτε εξηγήσεις από τον πατέρα μου η το οικογενειακό περιβάλλον. Είναι πολύ αργά να αλλάξουν οι δικές μου συνθήκες ζωής, η ζημιά έχει ήδη γίνει. Ίσως μπορέσω όμως ΚΑΙ εγώ,με τη δική μου φωνή να βοηθήσω να σπάσουν επιτέλους τα δεσμά της σιωπής και να μιλήσουν όσοι είναι θύματα, ώστε να μπορούν τα παιδιά στο σύγχρονο αλλά και απάνθρωπο κόσμο που ζούμε να απολαμβάνουν στην οικογενειακή εστία δυο από τα βασικά και θεμελιώδη δικαιώματα τους…. ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΤΟΡΓΗ

-Ποιες είναι οι στιγμές που θα μείνουν πιο έντονα χαραγμένες στην μνήμη σας;

Δε πρόκειται ποτέ να ξεχάσω τη χαρά και τη λύτρωση που ένιωσα μόλις μας ανακοίνωσε ο πατέρας μου ότι θα μας πάρει μακριά «της». Αυτόν τον κόμπο στο στομάχι από την τόση χαρά μου, τον νιώθω ακόμη. Λίγους μήνες αργότερα ήρθε η γροθιά στο στομάχι, η ανακοίνωση ότι «εκείνη» επέστρεφε πάλι στο σπίτι μας. Λίγα δευτερόλεπτα κράτησαν τα λόγια του, αρκετά όμως για να με πονάνε μια ζωή. Αρκετά για να μου κλέψουν ότι είχε απομείνει στη ψυχή μου. Αρκετά για να μην μπορώ να συγχωρήσω.

-Πως αποφασίσατε να φύγετε απο όλη αυτην την κατάσταση;

Έπρεπε να φτάσω 16 χρονών και να πάρω τη ζωή στα χέρια μου. ‘Ήταν εκείνη η στιγμή που έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα από το θάνατο και τη ζωή. Άγγιζα τα όρια της τρέλας. Διάλεξα να ζήσω. Ήθελα να ζήσω. Δεν ήθελα να την αφήσω να με λυγήσει, να με εξοντώσει. Έφυγα από το σπίτι και έζησα μόνη μου. Έκανα πολλές δουλειές και δύσκολες. Όλα αυτά όμως μου φαινόταν «παράδεισος» σε σχέση με τη κόλαση που ζούσα. Δεν υπήρχε δυσκολία που να με τρόμαζε, αφού αυτά που είχα περάσει δε μπορούσαν να συγκριθούν. Το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας, του να ζεις χωρίς να φοβάσαι κάθε μέρα, κάθε στιγμή δε μπορεί κανείς να το εκτιμήσει, εάν δε του το έχουν στερήσει.

-Γιατί πιστεύετε ότι συμπεριφερόταν με αυτόν τον τρόπο η μητέρα σας; Τι αισθάνεστε σήμερα για αυτήν; Πως είναι σήμερα οι σχέσεις σας;

Πραγματικά δε ξέρω…..δε ξέρω τι ήμουν για την ίδια, ένα απεχθές πλάσμα; η αιτία της κακής της μοίρας; ένα εμπόδιο στη ζωή της; Δε ξέρω. Ο ψυχολόγος μου λέει ότι απλά ήμουν η πηγή άντλησης ικανοποίησης των σαδιστικών της ενστίκτων.
Μετά την ολοκλήρωση του βιβλίου τα συναισθήματα μου έχουν αλλάξει. Μπόρεσανα ξεπεράσω όσο γίνεται, το αίσθημα του μίσους, της αδικίας, της λύπης, του πόνου που με κυρίευαν κατά καιρούς. Μπόρεσα να καταλάβω κάποια πράγματα αλλά όχι να δικαιολογήσω. Για την ίδια αυτή τη γυναίκα, που απλώς έτυχε να με φέρει στη ζωή δε τρέφω κανέναν συναίσθημα εκτός από λύπη για την ίδια. Έχω συμβιβαστεί με την ιδέα πως δεν έχω «μητέρα», δεν έχω «πατέρα».
Για πολλά χρόνια δεν έχουμε καμία επαφή και προσπαθώ να αποφεύγω να μαθαίνω νέα της. Όταν όμως αυτό συμβαίνει, τότε η οργή και το μίσος με κυριεύει πάλι. Αυτό με αλλάζει, με επηρεάζει αρνητικά. Είναι κάτι που δε μου αξίζει, ούτε σε μένα, ούτε στην οικογένεια μου.

-Σήμερα έχετε κάνει την δική σας οικογένεια. Πόσο δύσκολο ήταν να κάνετε αυτό το βήμα μετα απο όλα όσα είχατε περάσει;

Φοβόμουν! Έτρεμα στην ιδέα μην ακολουθήσω τα βήματα της, γιατί αυτό είχα διδαχθεί να κάνω. Μεγάλωσα μέσα στο μίσος και την κακία. Πως θα μπορούσα να δώσω αγάπη σε κάποιον αφού δεν είχα πάρει? Συμβουλευτικά από μόνη μου ψυχολόγο και ευτυχώς με καθησύχασε. Κατάφερα να μεγαλώσω τα παιδιά μου με πολύ πολύ αγάπη και νιώθω υπερήφανη που τα κατάφερα. Έτυχε? Μπορεί. Δε ξέρω. Ακόμη όμως και στη δική μου περίπτωση θα έπρεπε να περάσω από ψυχολογικά τεστ, θα έπρεπε να μεριμνήσουν οι κοντινοί συγγενείς έτσι ώστε να με παρακολουθούν πριν και μετά την γέννηση των παιδιών μου. Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά. Θα μπορούσε η ιστορία να επαναλαμβάνεται.

– Πόσο σας έχει επηρεάσει ψυχολογικά;

Πάρα πολύ! Είναι πολύ δύσκολο να κρύβεις καθημερινά από όλους το παρελθόν σου, να χαμογελάς συνέχεια και να παριστάνεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι. Από τη μία με βοήθησε να προχωρήσω παρακάτω, ίσως να μην τα κατάφερνα αλλιώς, ήταν η άμυνα μου να χαμογελάω και να βοηθάω τους άλλους. Όλο αυτό όμως είχε σαν αποτέλεσμα να συσσωρεύονται όλα μέσα μου. Λογικό είναι κάποια στιγμή όλα αυτά να ξεσπάσουν οργανικά. Έτσι βρέθηκα αντιμέτωπη με τον καρκίνο. Όπως προείπα όμως δε υπάρχει δυσκολία που να με τρομάζει αφού αυτά που έχω περάσει δε μπορούν να συγκριθούν με τίποτα άλλο. Κατάφερα λοιπό παρά την απαισιοδοξία των γιατρών να ξεπεράσω και αυτό το πρόβλημα και σήμερα να μπορώ να βοηθάω παιδιά που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα.

-Πολλα παιδιά βιώνουν σήμερα παρόμοιες καταστάσεις. Τι πιστεύετε ότι πρέπει να κάνουν για να μπορέσουν να ξεφύγουν αποόλα αυτά;

Ένα παιδί δε μπορεί να κάνει τίποτα από μόνο του. Θα ήταν ουτοπικό και παράδοξο να περιμένουμε από τα ίδια τα παιδιά να αλλάξουν τα πράγματα, να αυτό βοηθηθούν. Η κοινωνία και η πολιτεία μα τα αρμόδια όργανα της έχουν την απόλυτη ευθύνη να επέμβουν και να τα προστατέψουν. Στα ίδια το μόνο που έχω να πω είναι ότι δε θα πρέπει να ντρέπονται, να νιώθουν ένοχα ή υπεύθυνα. Τίποτα στον κόσμο ότι κι αν κάνουν, δεν αξίζουν τέτοιες τιμωρίες. Το πρόβλημα δεν είναι δικό τους. Άλλοι είναι οι θύτες, αυτά είναι μόνο τα θύματα.

thousandnews.gr