“ΟΧΙ”

Μπορεί να μην είμαστε εμείς αυτοί που τολμήσαμε να το πούμε, να μην είμαστε εμείς αυτοί που τολμήσαμε να αντισταθούμε στα αδυσώπητα σχέδια της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, αλλά δεν με πείραξε. Ήταν σαν ακούστηκε από τα δικά μας τα χείλη. Eτσι νομίζω πως αισθάνθηκαν οι περισσότεροι Έλληνες.

Το ηρωικό Γαλατικό χωριό αντιστέκεται στους Ρωμαίους, οι τριακόσιοι του Λεωνίδα με τους χίλιους Πλαταιείς περιμένουν τους μυριάδες Πέρσες. Επιτέλους ένας σύγχρονος Δαβίδ τολμάει να τα βάλει με τον πανίσχυρο Γολιάθ.

Όμως αυτή την απερίγραπτη σχεδόν χαρά μου, αμέσως την διαδέχθηκε μεγάλος προβληματισμός, αγωνία και κάποιου είδους στεναχώρια.

Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για τα αδέρφια μας τους Κύπριους. Ναι, αδέρφια μας, γιατί μόνο αδέρφια μας μπορεί να είναι αυτοί που ορθώνουν το ανάστημά τους, όσο κι αν είναι αυτό,απέναντι σε αυτό τον διεστραμμένο μηχανισμό καταστροφής κρατών και υποδούλωσης λαών.

Σαν κοράκια είναι από πάνω και περιμένουν….αφού δεν βρέθηκαν οι ανάλογοι δικοί μας εφιάλτες να παραδώσουν την χώρα δια της πλαγίας οδού, τώρα την πολιορκούν, την πολιορκούν και περιμένουν τον οικονομικό θάνατό της ώστε να πάνε να ξεσκίσουνε τις σάρκες της.

Η μάχη είναι άνιση. Ναι πρόκειται για μάχη, κανονικό πόλεμο, με άλλα μέσα όμως αυτή την φορά, πιο σύγχρονα, χωρίς όπλα.

Σε αυτή την δύσκολη περίοδο που περνάει ο Κυπριακός λαός, έχουμε ΚΑΘΗΚΟΝ ΟΛΟΙ να βοηθήσουμε, με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας, τα αδέρφια μας ώστε να αντέξουν, να κρατήσουν τις Θερμοπύλες. Ώστε να δώσουν ξανά την ελπίδα, όχι μόνο σε εμάς αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη, ότι κάποια μέρα θα αναπνεύσουμε ξανά τον αέρα της ελευθερίας.
Ο Θεός μαζί σας αδέρφια.