Οι άνθρωποι…. Το αφάγωτο Κεφάλαιο της αλαζονικής συσσώρευσης μιας λανθασμένης κοινωνίας.

Του Νίκου Βασιλειάδη

Είναι πια σίγουρο.
Γινόμαστε όλοι ηθελημένα ενεργούμενα αλλά και θεατές του τέλους μιας καθόδου. Και τραβάμε εκεί ανέμελα σκεφτόμενοι πως ίσως και αυτό να είναι το τέλος της αβεβαιότητας, αφού αυτή είναι η πιο επώδυνη, πλακώνει τις ψυχές και νεκρώνει τα
μυαλά μας. Λέμε μεταξύ μας πως ίσως αυτή η πρόσκρουση στον πάτο θα είναι πια … ανακουφιστική, αφού θα σημάνει το τέλος των ψευδαισθήσεων θα δώσει ένα τέλος στον φόβο ή την απόγνωση.

Θα γίνουμε πάλι ένα με το χώμα και τη στάχτη. Και ίσως αυτή να είναι η λύση για μια επανέναρξη, μια νέα δυνατότητα αποκατάστασης. Η δυνατότητα να αποκαταστήσουμε τον νεκρό μας κόσμο, να τον επαναφέρουμε καινούργιο αφού αυτό που ζούμε μας πόνεσε, μας φόβισε, μας ξόδεψε. Ίσως να’ ναι και αυτό μια λύση. Ανακαίνιση μέσα από την καταστροφή με τους ανθρώπους μας απρόβλεπτους, ανόμοιους, πληγωμένους αλλά ακατάβλητους , πομποί αισθημάτων και ζωτικότητας.

Οι άνθρωποι. Το αφάγωτο Κεφάλαιο της αλαζονικής συσσώρευσης μιας λανθασμένης κοινωνίας. Εφιαλτικό; Nαι .
Μα μέσα από κάθε εφιάλτη πάντα αναδύεται η γνώση, η εμπειρία και η καρτερία. Μια νέα θέληση που σιγά – σιγά θα φουντώσει στις ανθρώπινες φλέβες. Στον πάτο, στο τέλος της καθόδου θα σταθούμε όρθιοι, δεν θα μας πάρει αποκάτω. Γιατί δεν έχει πιο κάτω. …