Πότε θα διαψεύσουμε την Ιστορία, που «έβγαλε βρόμα ότι ξοφλήσαμε»;…

Γράφει ο Μαγια

Γενική απεργία, σήμερα, στην πτωχή και παραδομένη ταπεινωτικά στις ορέξεις των επικυρίαρχων, Ελλάδα, που μόνο με το Κονγκό, το Τζιμπουντί, τη Ρουάντα κι άλλες αφρικανικές; χώρες συγκρίνεται πλέον, ειδικά σε ότι αφορά στον εφιάλτη της ανεργίας…

Και το ίδιο οδυνηρό, όπως πάντα, ερώτημα:
Πόσο βαθιές είναι οι ρίζες του ωχαδερφισμού, ή αν προτιμάτε του ραγιαδισμού της κοινωνίας, όπου οι πολίτες της, μετρώντας τεράστιες απώλειες εισοδημάτων, δημόσιων αγαθών, θέσεων εργασίας, ποιότητας ζωής, αλλά και Δημοκρατίας, δίνουν καθημερινά τη μάχη της επιβίωσης;

Οι συστημικές δυνάμεις βεβαίως και βομβαρδίζουν ποικιλοτρόπως με ισχυρές δόσεις φόβου και απογοήτευσης μεγάλα τμήματα του πληθυσμού και κυρίως αυτά που δεν έχουν τίποτε να χάσουν, πάρεξ τις αλυσίδες τους. Ωστόσο, η καταθλιπτική αμηχανία της κοινωνίας δεν είναι έργο (μόνο) δικό τους. Πρωτίστως, ευθύνεται ο …Χατζηπετρής, που βιώνει μοιρολατρικά την εξαθλίωσή του.

Αραγε, τι άλλο θα πρέπει να απωλέσουμε και να υποστούμε, μέχρι ποιου σημείου πρέπει να φθάσει η πολιτική της βάρβαρης λιτότητας και εξανδραποδισμού των Ελλήνων, ώστε να διαψεύσουμε την Ιστορία, που «έβγαλε βρόμα ότι ξοφλήσαμε»;…

Υ.Γ. Βγες έξω, σύντροφε! Ρίσκαρε
Τη δεκάρα, που ούτε δεκάρα πια δεν είναι
Τον τόπο για ύπνο που πάνω του πέφτει η βροχή
Και της δουλειάς τη θέση που αύριο θα χάσεις!
Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!
Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας:
Κάνε πράξη την αλληλεγγύη!
(Bertolt Brecht, “Το τραγούδι της απεργίας”)