Η ελληνική Γλώσσα, ακόμη και στο σημερινό κατάντημά της, διατηρεί πολλά από τα χαρίσματα που της επιτρέπουν να έχη αναλαμπές παιχνιδιάρικης κοκέτας όταν …
κάποιοι, αφελώς σίγουροι για τον εαυτό τους, κάνουν το «ψυχικό» να τη ζητήσουν για χορό ευελπιστώντας έτσι να τραβήξουν την προσοχή άλλων Γλωσσών. Μόλις αρχίσουν τα όργανα, φύγουν από τους ώμους οι προστατευτικές μπέρτες και η προφορά των σωμάτων υλοποιείται σε πλαστική ροή, οι τυχάρπαστοι μα και οι καλοπροαίρετα αδύναμοι …πάνε για τσάι! Κι’όχι μόνο την ελληνική δεν παίρνουν μαζί τους φεύγοντας, μα ούτε και καμμία άλλη αφού θά’χη στο μεταξύ διαπιστωθεί ότι ο θησαυρός είναι κάρβουνα, προς θέρμανση ή …ψησταριά. Δύσκολο πράγμα η ελληνική, εκεί που νομίζεις ότι την έχεις δική σου και νοιώθεις εραστής σώος και άτρωτος, χλατς, το βέλος του Πάρη σού’ρχεται στη φτέρνα κι’αρχίζει η φαγούρα και το κλαψουρητό για το κατεστραμμένο υπόδημα.
Η Γλώσσα μας είναι πουτάνα σαν την ψυχή μας, αλλά πόρνη με αρχές, αξίες ασυνάρτητες, ακριβώς για να μην έχη τέλος προδιαγεγραμμένο μα ούτε και προβλέψιμο! Δέχεται την ασέλγεια ασταμάτητα κι’αγόγγυχτα πάνω της περιμένοντας καρτερικά τις εξαιρέσεις, εκείνους τους μερικούς με τους οποίους θα ερωτοτροπήση, θα πληγωθή, θα σκαφτούν τα σωθικά της και θα κυοφορήση ξηρούς καρπούς μετά βοτάνων «δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν…». Αφήστε την λοιπόν στην ησυχία της και το βιολί της. Απλά ικανοποιήστε τις ενστικτώδεις ανάγκες σας και μην το ψάχνετε περισσότερο! Περάστε, φορέστε προφυλακτικό (το επιβάλει ο νόμος, ειδάλλως η εκσπερμάτωσίς σας είναι εντελώς ακίνδυνη, άσφαιρα πυρά που λέμε και στο Φαρ Γουέστ), κατεβάστε πρώτα την κουρτίνα, μετά το παντελόνι σας (not the other way around), πηδήξτε, σκουπιστήτε, βάλτε από την ορθή πλευρά το σώβρακό σας και δρόμο για νά’ρθη κάποιος άλλος, αφού πάρετε προηγουμένως την απόδειξη παροχής υπηρεσιών δια την φορολογικήν σας δήλωσιν!
Μετά πιάστε τα καφενεία να κάνετε βούκινο τα κατορθώματά σας σ’αυτούς που πηδάνε μόνο τις γυναίκες τους, οι δυστυχείς! «Γλώσσα;;;», σου λέει ο καφετζής, «τρελάθηκες ρε; Εδώ την Ευλαλία – τη φωνάζει χαϊδευτικά Λούλα- και δεν προλαβαίνω, πέφτω το βράδυ ξύλο μέχρι την άλλη μέρα το πρωί. Στο τέλος θα μου την πηδήξη κανένας αράπης μπιρμπιλομάτης και θα μου μείνη η προκοπή! Η Γλώσσα μού’λειψε τώρα και η ανανέωση. Ασε ρε, κοστίζουνε αυτές οι δουλειές και ποιός έχει τώρα λεφτά για φροντιστήρια; Δεν πάω για πανελλήνιες, καφενείο έχω»!
Θέλεις να του απαντήσης ότι «φαίνεται», μα το αφήνεις να περάση. Στην αγαλλίαση που σου προσέφερε η συνεύρεση με τη Γλώσσα υπάρχει πολύς χώρος για να δείχνη κανείς μεγαλόθυμος, τουλάχιστον όσο διαρκή αυτό το συναίσθημα, πριν η καθημερινότητα με τα χαρτιά υγείας, το κεφαλοτύρι, τα έμπλαστρα «Λέων» που δεν βρίσκεις εύκολα στην Αμερική και το κυνήγι των βιολογικών δημητριακών ενσκήψη στο μυαλό και σε θέση επί ποδός πολέμου. Αισθάνεσαι εραστής πολύπαθος και πολύτιμος, στάζει μέσα σου το πάθος της δημιουργίας ρυθμικά και σταθερά, σαν στάλες από μισοσπασμένη κάνουλα καρατέλου. Είσαι γεμάτος κρασί φετεινής εσοδείας, κοντεύεις να σκάσης από το φούσκωμα, και το μόνο που βγαίνει είναι οι ρυθμικά επαναλαμβανόμενες στάλες από τη λασκαρισμένη κάνουλα, πλιτς, πλιτς, πλιτς, πλιτς! Ούτε προστάτη νά’χες, χριστιανέ μου! Ασε που ακούγεται σαν κινέζικο βασανιστήριο και οι καριόληδες αγοράζουνε λιμάνια και βαπόρια όπου θα δουλεύουν οι μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες.
Μα εγώ είμαι Ελλην, εραστής! «Εχω πηδήξει τη μισή Αθήνα» και θα πήδαγα την άλλη μισή αν δεν ήταν παράνομοι μετανάστες και δεν είχα εν τω μεταξύ γίνη βουλευτής ένα φεγγάρι (ρε, λες να γάμησα και τη Λούλα του καφετζή και να μη θυμάμαι;). Ας πηδήξηκαι κανένας άλλος, δεν μπορώ να τα κάνω όλα μόνος μου σ’αυτή τη χώρα, άσχετα τί λέει ο Καζαντζάκης. Ας ζούσε σήμερα με τα «μας μίντια» και θα βλέπαμε αν ο κύριος αυτός θα μας έλεγε τα ίδια! Εγώ έκανα το …καθήκι μου, δοκίμασα τις δυνάμεις μου, άλλαξα τις γυναίκες σαν ελαττωματικούς αναπτήρες πούρων κι’ακόμη να ανάψη το γαμημένο! Στον αγοραίο τον έρωτα της Γλώσσας προσδοκώ τη λύτρωση κι’όσο τον έχω τον οβολόν μου θα τον καταθέτω σε όποια εκδοτική τσατσά μου τον ζητήση! Dum spiro …σπέρνω μεταλλαγμένους σπόρους ανύπαρκτης ερωτικής χημείας για να θερίσω βιολογικά προϊόντα που μοσχοβολούν …σφυροδρέπανα! Είμαι πράσινος σαν βάτραχος και εναλλακτικός σαν βίδα: «La vida loca»!
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: 1) Ανθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε, αλλά δεν λέμε, πολύ περισσότερο δεν γράφουμε, «από ανέκαθεν». Ιδιαίτερα αν το σημείωνα αφορά στην ελληνική γλώσσα …
neohellenika.com