Του ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ
«Η Ιστορία γράφεται με ανυπακοή». Σύνθημα της (λεγομένης) αριστεράς των αριστερών που φωνασκούν ακόμα κι όταν έχουν άδικο, απολαμβάνοντας τα αγαθά της Δύσης…
Ακριβείς στην πρακτική της και ενίοτε μπροστάρηδες στις οικονομισιές. Με αγώνα (εκ του ασφαλούς) ακαταδίωκτων και αφακέλωτων διαδηλωτών. Αφού, λοιπόν, μπλοκάραμε δρόμους και «κοκκινίσαμε» πλατείες, αφού προτάξαμε τα «όχι» της…ζωής μας μη κάτι αλλάξει, καιρός να σαμποτάρουμε το καθεστώς μέχρι τελικής πτώσεώς του. Για (ανα)κατανομή της εξουσίας. Λες και θα κάνει πίσω ο καπιταλισμός απ’ τη φοβέρα, θα σκιαχτεί απ’ το πετροβολητό και τις μολότοφ.
ΤΖΑΜΠΑ χιλιόμετρα κι όποιος αντέξει. Με τους «αγωνιστές» να δίνουν τη γραμμή. Για ευρύτερη ανυπακοή στην (όποια) αλλαγή επιμένοντας σε μιαν απ’ τα ίδια κι εδώ είναι που…τρελαινόμαστε. Και, βέβαια, έχουν δίκαιο για το αμαρτωλό Κράτος και την κατάντια του κι όλοι συμφωνούμε σε διαπιστώσεις και καταγραφές. Το θέμα και το ερώτημα είναι τι κάνεις (αν κάνεις κάτι), ή αν θα επιμείνεις στο χάος ψαρεύοντας σε θολά νερά για ψήφους και πλειοψηφίες που θα σε κάνουν κυβέρνηση, λες και αυτό είναι το ζητούμενο στις χαλεπές μας μέρες. Για να στηθούν τα παλικάρια σου σε θώκους, με την Ελλάδα μαχαιρωμένη στα πόδια τους.
Η ανυπακοή «διδάσκεται» και επιβάλλεται, αλλά με άλλο σκηνικό και δεδομένα. Ήταν χρέος τιμής για κάποιους που αντιστάθηκαν όταν «τα’ σκιαζε η φοβέρα» και δεν τους τρώμε το δίκαιο. Σήμερα, και με τη δημοκρατία ξεχειλωμένη γιατί καθένας σκέφτεται και πράττει κατά το δοκούν, δεν είναι δα παλικαριά το «όχι σε όλα», με ακόμα παραπέρα στάση και πρακτική. Κι αν κάποτε μας ενοχλούσε η πατριδοκαπηλία των «εθνικοφρόνων», σήμερα μας ενοχλεί ο «αγώνας» για την εξουσία ως αυτοσκοπό κομμάτων και ατόμων.
Η ανυπακοή φυτεύεται στον έλληνα εξ απαλών ονύχων του με την πρακτική των καταλήψεων, για να φυτρώσει σε παιδικές ψυχές που αυτοθαυμάζονται με πρόωρους ηρωισμούς και ατιμώρητες αντιστάσεις στον νόμο. Κι αν τα φώτα της εκπαίδευσης κατάντησαν φωτάκια στο μισοσκόταδο, αυτό βολεύει τα δομικά μαστόρια του συστήματος και συγχρόνως ηδονίζει «Δονκιχώτες» με χάρτινη πανοπλία. Κι ήρθε η ώρα της «ευρωπαϊκής» αναμέτρησης, με τους πειθαρχημένους ευρωπαίους να διασκεδάζουν με την κατάντια μας.
ΑΝΥΠΑΚΟΗ, λοιπόν, για να ταξιδεύουμε με τα ίδια τραίνα. Με τα λιμάνια μας μπλοκαρισμένα και την Ακρόπολη «κλειστή». Με τον συνδικαλισμό σε χέρια συνδικαλιστών-εργαλείο πολιτικών σε σχέση ανταποδοτική, και την κοινωνία να τους ανέχεται.