Τζαμιά στην Αθήνα: Γιατί το «συζητάμε» ακόμη;

έχουν ένα ή περισσότερα τεμένη στην Αθήνα ή και άλλες πόλεις της Ελλάδος! Οπως είναι και εξίσου εξοργιστικό η σχετική «συζήτηση» να περιστρέφεται γύρω από το αν το κράτος(!) θα δώση άδεια και εν συνεχεία θα χτίση τζαμί στον Βοτανικό! Λες και πρόκειται για παιδική χαρά ή κάποιο πάρκο! Και όλη αυτή η ιστορία να λαμβάνη χώρα το 2014. Η δε Ελλάδα να διαμαρτύρεται, όποτε το θυμηθή βέβαια, για τα καταπατημένα δικαιώματα και θρησκευτικές ελευθερίες σε διάφορες χώρες, με πρώτη και κύρια τη γείτονα Τουρκία η οποία και με μουσουλμανικό καθεστώς κάνει πιο φιλελεύθερα βήματα στο συγκεκριμένο θέμα! Ως πότε οι Ελληνες θα φάσκουν και θα αντιφάσκουν και ως πότε όλα τα θέματα θα πολιτικοποιούνται προκειμένου να μην ακολουθήται η φυσιολογική εξέλιξή τους και να καταλήγουν σε «λύσεις» που κάνουν τα πράγματα χειρότερα ακόμη και από τη σκοπιά των «διαμαρτυρομένων»;

Κατά αρχάς, είναι κατανοητό ότι η περίπτωση του ελλαδικού κράτους δεν προσομοιάζει με αυτές των άλλων Ευρωπαϊκών, αλλά, όσο κι’αν πολλοί Ελληνες θα βγάλουν σπυριά μόλις το ακούσουν, με του Ισραήλ επειδή και στις δύο περιπτώσεις κριτήριο εθνικότητος αποτέλεσε η θρησκεία και όχι η γλώσσα ή καταγωγή. Πριν ακόμη γίνη κράτος η Ελλάδα, στο πρώτο σύνταγμα αναφέρεται ότι Ελλην καλείται όστις είναι μέλος της Ανατολικής του Χριστού Εκκλησίας (για να συμπεριληφθούν Αρμένηδες, Νεστοριανοί, Κόπτες κλπ.). Εν συνεχεία μπήκε δυναμικά στον σύγχρονο εθνικό μύθο η προγονοπληξία μέσω Κοραϊσμού και έγινε ο αρχταρμάς τον οποίο βιώνουμε σήμερα. Οπως και στο Ισραήλ αργότερα επιβλήθηκε σε όλους η πεποίθηση ότι κάθε Εβραίος είναι σημιτικής καταγωγής κάτι που ασφαλώς δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Τα έθνη όμως δημιουργούνται στη βάση αφετηριακών μύθων (όχι παραμυθιών), άρα ο καθένας φτιάχνει την ταυτότητά του και εν συνεχεία την πουλάει εις εαυτόν και αλλήλους. Κάπως έτσι προέκυψαν και οι «Μακεδόνες» των Σκοπίων, με την ίδια περίπου διαδικασία και σχεδόν τα ίδια συστατικά: Ορθόδοξη Θρησκεία και Μακεδονισμός (αποκομμένος όμως από τον Ελληνισμό γιατί έπρεπε να ξεχωρίζουν).

Αναφέρθηκα σε όλα αυτά γιατί πρέπει να γίνη ως ένα σημείο κατανοητή η ιδιαίτερη, εθνικιστική και όχι θρησκευτική ευαισθησία των Ελλαδιτών σε σχέση με την παρουσία του Ισλάμ ανάμεσά τους. Οι μουσουλμάνοι ήταν οι αντίπαλοι, οι εχθροί, οι άλλοι. Με τους ίδους όρους βλέπουν και οι καθυστερημένοι Τούρκοι τους Ορθόδοξους Χριστιανούς ενώ δεν έχουν το ίδιο πρόβλημα με τους Ρωμαιοκαθολικούς ή τους Διαμαρτυρόμενους (παρεπιπτόντως, στην Τουρκία, όπου υποτίθεται ότι εδρεύει η Ορθοδοξία – Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως – οι Ρωμαιοκαθολικοί είναι αριθμητικώς πολύ περισσότεροι από τους Ορθόδοξους Καθολικούς).

Απο ‘κεί και πέρα όμως, η Ελλάδα είναι – έτσι νομίζει, τέλος πάντων – ένα σύγχρονο, δυτικό κράτος και εφόσον εντός των ορίων της κατοικούν μουσουλμάνοι (πάνω από ένα εκατομμύριο) δεν μπορεί να μην τους επιτρέπη να θρησκεύωνται ελεύθερα και να δημιουργούν τους ανάλογους λατρευτικούς χώρους για να το πράξουν. Ούτε μπορεί να το κάνη επιλεκτικά, με λυόμενο τζαμί στο Ολυμπιακό Χωριό κατά τη διάρκεια της Ολυμπιάδος ή με σούπερ-λουξ διακριτικό τέμενος εντός του «Χίλτον» για τους λεφτάδες την ίδια στιγμή που χιλιάδες άλλοι πιστοί στριμώχνονται σε αυτοσχέδιους θρησκευτικούς χώρους οι οποίοι δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο, θέτοντας τη ζωή τους σε κίνδυνο αφενός και ενδυναμώνοντας μέσα τους την αίσθηση της αδικίας και του θύματος. Οι άνθρωποι νοιώθουν ότι τελούν υπό διωγμό και το συναίσθημα αυτό καλλιεργούν και εκμεταλλεύονται οι δυνάμεις εκείνες εντός της μουσουλμανικής κοινότητας που θέλουν να τους ποδηγετήσουν για αλλότριους λόγους. Οπως κάνουν οι Τούρκοι στη Θράκη με την ανοχή αν όχι αφελή σύμπραξη του ελλαδικού κράτους. Υπό τις συνθήκες αυτές καθυστερεί επίσης η οργανική ένταξή τους στην ελλαδική κοινωνία αφού ζουν με την αίσθηση ότι το κράτος κάνει διακρίσεις εις βάρος τους και είναι αντίπαλός τους (όπως πιστεύουν και οι υπόλοιποι Ελληνες, για άλλους λόγους).

Φανταστήτε δε να συμβή κάποια στιγμή το απευκταίο, μια φωτιά δηλαδή με πολλά θύματα κατά τη διάρκεια της προσευχής κάτι που δεν θα δίσταζαν να προκαλέσουν οι ίδιοι οι φανατικοί εξτρεμιστές προκειμένου να εμφανίσουν τους ομόθρησκούς τους ως θύματα διωγμών. Οπως έχουν αποδείξει άλλωστε σε πλείστες περιπτώσεις, για αυτούς οι ανθρώπινη ζωή πάντα υποτάσσεται στον όποιο «κοινό» αγώνα ή πίστη, άρα η «θυσία» είναι μέρος του πακέτου. Σε τέτοιο κλίμα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος διάφοροι ιμάμηδες που κηρύττουν το μίσος, τον φόβο και τον φανατισμό χωρίς κανείς να τους παίρνη είδηση και χωρίς να δίνεται η δυνατότητα στους ίδους τους μουσουλμάνους να διακρίνουν τις πραγματικές τους προθέσεις όντας σε συνθήκες «κρυφού σχολειού».

Πέραν από τους κινδύνους όμως, το κράτος έχει υποχρέωση να επιτρέψη πάραυτα την ανέγερση λατρευτικών χώρων για όποιον τους έχει ανάγκη! Το 2014 δεν νοούνται τέτοιες βλακώδεις απαγορεύσεις, ακόμη κι’αν υποτεθή ότι υπαγορεύονται από «σοβαρούς» λόγους. Υπάρχει ή δεν υπάρχει ισονομία; Υποχρέωση της πολιτείας είναι να προσφέρη το ανάλογο νομικό πλαίσιο και προϋποθέσεις που θα εξασφαλίσουν την ομαλή λειτουργία τους όπως και την ασφάλεια των προσερχόντων σ’αυτούς. Το ίδιο πλαίσιο μπορεί να καλύπτη και τις όποιες ανησυχίες των υπολοίπων κατοίκων, όπως είναι η κυκλοφοριακή συμφόρηση, η διατήρηση της υπάρχουσας (αν υπάρχη) ρυμοτομίας και ύφους, επιβολή των νόμων περί προσηλυτισμού κλπ.

Στην προσπάθεια για να ξεπεραστούν οι όποιες αγκυλώσεις θα πρέπη να πρωτοστατήση η Ορθόδοξη Εκκλησία – μέλη της οποίας τελούν υπό διωγμό σε διάφορες μουσουλμανικές χώρες – και όσοι Ελληνες θεωρούν τους εαυτούς τους πιστούς, οποιουδήποτε θρησκεύματος, διότι δεν νοείται να ανέχωνται τέτοιου είδους διακρίσεις εις βάρος άλλων πιστών. Οσο για την Ορθοδοξία, το βασικότερο συστατικό της σύγχρονης ελλαδικής ταυτότητας είτε μας αρέσει είτε όχι, τυχόν γόνιμη ανάμειξή της στο θέμα όπως και ευρύτερης έκτασης προσέγγιση των μουσουλμάνων που ζουν στην Ελλάδα από μέρους της, κάτι που κάνει με τα συσσίτια ούτως αλλά δεν αρκεί, θα πολλαπλασιάσουν γεωμετρικά το όποιο ηθικό βάρος της σε σχέση με την παρέμβασή της για τα δικαιώματα Ορθοδόξων σε άλλες χώρες.

Οσο συνεχίζεται η σημερινή απαράδεκτη κατάσταση και «συζήτηση» ένα μεγάλο μέρος του ελλαδικού πληθυσμού ταλαιπωρείται χωρίς λόγο και οδηγείται στην περιθωριοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνική συνοχή της χώρας. Η Ελλάδα έχει ήδη πάρα πολλά σοβαρά προβλήματα έσωθεν και έξωθεν, δεν χρειάζεται άλλο ένα με δική της μάλιστα υπαιτιότητα.

Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.