Μιλώντας για τη βία: Η σκοτεινή γοητεία του φασισμού

σε διαφορετικά επίπεδα, το κοινωνικό, το οικονομικό και το πολιτικό είναι κάποια από αυτά. Σε όλο αυτό το σκηνικό, άπραγοι, σχεδόν, θεατές είναι οι νέοι, οι οποίοι βιώνουν τα περιστατικά βίας καθημερινά.

Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω, μια φράση της Γαλάτειας Καζαντζάκη χρησιμοποίησε η κοινωνιολόγος Μαρία Παναγιωτάκη για να σχολιάσει τη σχέση των νέων με τη βία …

Οι έφηβοι, μια ιδιαίτερα ευαίσθητη ομάδα, βάλλονται και δέχονται βία συγκαλυμμένα ή απροκάλυπτα χωρίς τα απαραίτητα εφόδια να αντιδράσουν σε όλο αυτό. Ας μην ξεχνάμε ότι η εφηβεία είναι μια περίοδος ανακατατάξεων και εσωτερικών συγκρούσεων στη ζωή του ανθρώπου, σημειώνει η κυρία Παναγιωτάκη.

Συνεχίζει μιλώντας για ανύπαρκτους αξιακούς κώδικες τόσο της κοινωνίας όσο και της οικογένειας, ελλιπή ενημέρωση των εφήβων για όλους τους πιθανούς κινδύνους που μπορεί να αντιμετωπίσουν. Οι νέοι μας χρειάζονται σταθερά σημεία αναφοράς ώστε να μπορέσουν να ελπίσουν, να πιστέψουν, να ονειρευτούν, πράγματα που ως κοινωνία δυστυχώς δεν τους τα παρέχουμε. Οι έφηβοι μας, το μελλοντικό μας αύριο, βιώνουν τη μοναξιά και την ανασφάλεια σήμερα για την καλή ζωή που δε θα μπορέσουν να ζήσουν αύριο.

Η βία εισπράττεται πολλάκις από τους εφήβους. Ο συγκαλυμμένος τρόπος άλλωστε είναι το αναφαίρετο δικαίωμά τους να ονειρεύονται, να βλέπουν φωτεινό το μέλλον τους, να σχεδιάζουν και να είναι σε θέση να υλοποιήσουν όλα αυτά για τα οποία ζητούν να ζήσουν… Σε μια εποχή στερημένη από ελπίδα, προσπαθούν να ορθοποδήσουν, να νιώσουν κομμάτι μιας ζωής που συνεχίζεται. Η κυρία Παναγιωτάκη τονίζει τη σημασία του να μην θεωρούμε τους εφήβους απλώς μια ανήσυχη γενιά, να μην τους απαξιώνουμε. Ας θυμόμαστε ότι τέτοιες συμπεριφορές δεν τις κουβαλούν, μα τις δανείζονται από εμάς.

Χρυσή Αυγή και περιστατικά βίας

Έχοντας ως αφετηρία τα τελευταία γεγονότα που διαδραματίζονται στη χώρα μας, η κυρία Παναγιωτάκη, μιλά για ένα σκοτεινό πλαίσιο γοητείας που σαγηνεύει τους νέους μας. Αυτή η άγρια ομορφιά του φασισμού με τις σκοτεινές και βίαιες πτυχές της πείθει τους νέους ότι κάπου ανήκουν, κάτι που είναι υψίστης σημασίας και το έχουν ανάγκη ως έφηβοι. Η δύναμη που τους προσφέρεται να εκφράσουν τα θέλω τους και να κάνουν μια ωραιοποιημένη επανάσταση σε όλα αυτά που καθημερινά τους πνίγουν και τους πληγώνουν…

Πως τελικά θα πορευθεί ετούτη η γενιά; Πως θα εξελιχθεί η ζωή τους; Τι τελικά τους συμβαίνει; Ατέρμονες συζητήσεις έχουν γίνει γύρω από τους εφήβους και τη βία μα κανείς ποτέ δεν έδωσε απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα που κλείνοντας θέτει η κυρία Παναγιωτάκη.

www.prismanews.gr