Η δημοκρατία της ολιγαρχίας Τρία σκληρά μνημονιακά χρόνια

Πάνε τρία χρόνια που επίσημα πια, σε μία κατ’ όνομα Ελληνική Πολιτεία, κουμάντο κάνουν άλλοι και όχι οι γηγενείς κάτοικοι
του ελληνικού χώρου. Σε ένα κρατίδιο τύπου γερμανικού länder, κατά την προφητική ρήση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη το τόσο μακρινό πια, 1996. Ως άλλοι «ιθαγενείς», άλλων εποχών, οι Έλληνες πολίτες υπακούουν σε εντολές ξένων κέντρων που προωθούν με πληθωρικό τρόπο την οικονομική κι όχι μόνο εξαθλίωση της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας, ενώ ένα μικρό ποσοστό Ελλήνων μεγαλοκαρχαριών, μακριά από το πνεύμα τον άλλοτε, ίσως μεγαλο-ιδεατών και μεγαλομανών, αλλά πατριωτών εφοπλιστών και κεφαλαιούχων, αδυνατούν να ξεχωρίσουν το εθνικό από το διεθνιστικό καπιταλιστικό συμφέρον. Μία ελίτ που πέρα από τις ιδεολογικές αναφορές της έχει εμποτίσει με την δική της «πανίσχυρη ιδεολογία» πολιτικούς χώρους σε όλο το ιδεολογικό και κομματικό φάσμα, όπου, αν κανείς εξετάσει βαθύτερα τα χαρακτηριστικά αυτών των χώρων θα διαπιστώσει ότι οι διαφορές είναι αχνές και ότι η ταύτιση απόψεων είναι σχεδόν απόλυτη όσον αφορά την αποδοχή της κυριαρχίας των Αγορών, έναντι του θελήματος των λαών και της Δημοκρατίας.

Η κυριαρχία των αγορών και των μεγάλων τραπεζικών κολοσσών ονομάζονται «εκσυγχρονισμός», όταν με πασιφανή τρόπο τα δικαιώματα των πολιτών καταπατούνται και η καθημερινότητά τους εν γένει γίνεται ένα μαρτύριο. Η πολιτική κατάσταση στη χώρα σήμερα, θυμίζει την αντίστοιχη των αρχών της δεκαετίας του 1960, τότε που ο λαός, ενώ ζητούσε περισσότερη δημοκρατία και διαφάνεια στην πολιτική ζωή, πληρώθηκε με τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη και με το γνωστό «νόμισμα» των αξιωματούχων της CIA, μιας στρατιωτικής χούντας που κράτησε επτά χρόνια, με τα γνωστά αποτελέσματα σε Ελλάδα και Κύπρο. Αντί να δημιουργηθούν νέοι θεσμοί και συνταγματικές δικλείδες ασφαλείας της δημοκρατίας, πλάτεμα όπως λέγεται της Δημοκρατίας, όπως συνέβαινε στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία η οποία εξελισσόταν και διαμορφώνονταν για τουλάχιστον 150 χρόνια, επιλέχτηκε ο ολοκληρωτικός εκτροχιασμός της.

Οι μνημονιακές κυβερνήσεις, τα τρία τελευταία χρόνια, χρησιμοποίησαν ως όπλα τους το ψέμα, τον εκφοβισμό των πολιτών και την ανησυχία για το αύριο, ενώ δε δίστασαν να κάνουν σε μεγάλη έκταση και χρήση σωματικής βίας. Οι έννοιες εκσυγχρονισμός και αναχρονισμός έχουν χάσει ή πάνε να χάσουν το πραγματικό τους νόημα. Η κατάλυση των εννοιών, του Λόγου, άλλοτε Θεού και σήμερα όχημα κακοποίησης ανθρώπων και καταστάσεων, έχει εισέλθει σε επικίνδυνη τροχιά. Μια νέα Βαβέλ είναι προ των πυλών, μια νέα κατάσταση όπου θα πάψουν να υπάρχουν κοινωνικά κριτήρια και κοινωνική πολιτική, σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, θεσμοθετημένα εργασιακά δικαιώματα, μα πάνω απ’ όλα θα πάψει να υπάρχει το δικαίωμα της άρνησης να υπακούσουν οι πολίτες σε οτιδήποτε οπισθοδρομικό εξυπηρετεί τα συμφέροντα των κυρίαρχων ελιτίστικων ομάδων και το οποίο θα βαφτίζεται ως εκσυγχρονισμός και θα σερβίρεται μέσω των τρομοκρατικών τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων, τα οποία ως γνωστόν «βλάπτουν σοβαρά την υγεία».

Με αυτές τις λογικές επιστρέφει, ούτε καν από την πίσω πόρτα, αλλά επίσημα και με «θεσμικό» μανδύα, ο αναχρονισμός μιας πολιτικής πρακτικής που πάνε δεκαετίες πια που είχε υποτίθεται εξαλειφθεί από την επίσημη πολιτική σκηνή. Σαν μία νόσος που είχε αντιμετωπιστεί και που σήμερα επιστρέφει περισσότερο ισχυρή, μια πανούκλα που φαίνεται να κατακλύζει τα πάντα. Ένας νέος φεουδαρχικού τύπου καπιταλισμός επιτίθεται και καλούμαστε να του αντισταθούμε.

Τις τελευταίες δεκαετίες έκαναν σταδιακά την εμφάνισή τους ολιγαρχικοί θεσμοί που παλεύουν να αντικαταστήσουν τους θεσμοθετημένους από τις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες θεσμούς του Κοινοβουλίου, του υπουργικού συμβουλίου, ακόμα και το θεσμό της Δικαιοσύνης, αλλά και να εισαγάγουν νέα δεδομένα στην ελευθερία δημόσιου λόγου, την ανεξαρτησία εργασιακών υποχρεώσεων και πολιτικών πιστεύω του εργαζομένου κ.ο.κ. Έτσι βλέπουμε τις Κεντρικές τράπεζες, το ΔΝΤ, το Eurogroup και άλλους τέτοιους φορείς, στελεχωμένους από εντεταλμένα και διορισμένα όργανα της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, να αποφασίζουν για παράδειγμα για τον ελληνικό λαό χωρίς αυτός να έχει την οποιαδήποτε επαφή μαζί τους και φυσικά ποτέ να μην τους έχει εκλέξει με κάποιο τρόπο. Οι φορείς αυτοί και τα μακρινά και σκοτεινά αυτά πρόσωπα, να υποκαθιστούν τις εκλεγμένες, με χίλιες δυο αλχημείες είναι η αλήθεια, κοινοβουλευτικές αντιπροσωπείες των κρατών. Ακραία νεοφιλελεύθεροι φορείς που δε το έχουν «τίποτα» να κόβουν και να ράβουν τη δημοκρατία όπως τη φαντασιώνονται στα δικά τους μέτρα, με σκοπό την εξυπηρέτηση των ιδίων, καθώς και ημετέρων.

Αντί για την ενδυνάμωση της δημοκρατίας, αντί να εξορθολογήσουν τα αδύναμα σημεία της που οι ίδιοι με τις πολιτικές τους προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν, επέλεξαν να οδηγήσουν τους θεσμούς στον «γύψο» και τη δημοκρατία στο μουσείο της Ιστορίας. Μια δημοκρατία που τους αποτελεί εμπόδιο στα σατανικά σχέδια τους. Εισάγονται νόμοι, εκ των οποίων πολλοί εξ αυτών κρίνονται ακόμα και από τη νομική υπηρεσία της ίδιας της ελληνικής Βουλής, αντισυνταγματικοί, εν τούτοις ψηφίζονται απ’ τους χειροκροτητές βουλευτές-μαριονέτες. Είναι φανερό μέσα σε τούτο το πλαίσιο ότι μια ολιγαρχία κυριαρχεί σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, που έχει στη διάθεσή της όλα τα όπλα στρατιωτικά και μη. Όπλα, και αυτό είναι το τραγικό της υπόθεσης, που έχουν αποκτηθεί και αναπτυχθεί με τον ιδρώτα των λαών και που στη συνέχεια στρέφονται εναντίον τους. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα, όταν ζούμε σε μία ζοφερή εποχή όπου, ποιός βουλευτής αλήθεια μπορεί με το χέρι στην καρδιά να πει στους εκλογείς του ότι εκείνος αποφασίζει για τα νομοσχέδια που θα περάσουν από τη Βουλή και ότι αυτό γίνεται με γνώμονα το συμφέρον του λαού που τον εξέλεξε. Το χάσμα μεταξύ των βουλευτών και των πολιτών έχει τόσο διευρυνθεί τα τελευταία 3 μνημονιακά χρόνια που κανένα σενάριο ανοιχτής εκτροπής της σημερινής έστω δήθεν δημοκρατίας δεν αποκλείεται.

Το παράλογο είναι ότι η σημερινή συνεργαζόμενη με το διεθνές κεφάλαιο ντόπια ολιγαρχία προσπαθεί με τη χρήση ψυχολογικών και άλλων μέσων να μας πείσει για την αναγκαιότητα να σωθεί η χώρα, μέσω της καταστροφής του λαού της. Όμως κρύβουν ότι ο πραγματικός στόχος τους, ήταν πάντα και είναι και σήμερα, η εκ νέου ανακατανομή του πλούτου, κάτι που ιστορικά έχει αποδειχτεί ότι συμβαίνει σε κάθε μεγάλη κρίση, τουλάχιστον τα τελευταία εκατό χρόνια. Γι’ αυτό το λόγο δεν υπολογίζεται το κόστος που θα έχει η καταστροφή της μεσαίας τάξης. Διότι ακριβώς αυτός είναι ο στόχος, η καταστροφή της και το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ της ελίτ και του φτωχοποιημένου λαού της βάσης της κοινωνικής πυραμίδας. Παράλληλα, οι ειδήμονες επί των οικονομικών (λες και το πρόβλημα της χώρας είναι οικονομικό) αντί να βοηθήσουν ως εργάτες με την παροχή των γνώσεών τους στην επίλυση αυτού του είδους των προβλημάτων, όχι μόνο δεν βοηθούν στην επίλυση τους προς όφελος του λαού, αλλά αντιθέτως καπηλεύονται την δημόσια εξουσία και αναγνωρισιμότητα που κατέχουν για μια ολοκληρωτική δική τους θεώρηση της κοινωνικής προοπτικής.

Στο ερώτημα αυτό, ως προς το ποιός εν τέλει κυβερνά τους λαούς σήμερα, αν κυβερνώνται με τη θέλησή τους από κάποιους αντιπροσώπους ή από μια οικονομική ελίτ, όσο κι αν υποψιαζόμαστε εκ των προτέρων την απάντηση, οι συστημικές εφημερίδες και οι τραπεζικοί κολοσσοί του εξωτερικού το έχουν απαντήσει. Οι λαοί σήμερα κυβερνώνται από τις ελίτ και όποιος ενδεχομένως το αμφισβητήσει αυτό ως δεδομένο σβήνει, είτε αυτός είναι λαός, είτε ηγέτης. Τα παραδείγματα, ειδικά μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, όπου ο νεοφιλελευθερισμός αλωνίζει ανεξέλεγκτα σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι πάμπολλα. Από τις εκτελέσεις του Σαντάμ στο Ιράκ και του Καντάφι στη Λιβύη, μέχρι την προσφάτως απίστευτη δήλωση-απειλή του μισάνθρωπου γερμανού υπουργού οικονομικών Σόιμπλε ότι «λυπάται τον κυπριακό λαό», μετά το ηχηρό «ΟΧΙ» του περασμένου μήνα.

Μόνη απάντηση που θα πρέπει ο λαός να δώσει, είναι η συντονισμένη αφύπνιση, η κατανόηση της δύναμης που κατέχει και του ρόλου του ως διαμορφωτή της Ιστορίας. Επιπλέον, οι λαοί θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν την αξία της ανθρώπινης προσωπικότητας, να «εμποτιστούν» με την αξία του ανθρώπου. Πολλές είναι οι προσπάθειες, ηθελημένες και προγραμματισμένες για χρόνια, διαίρεσης του κοινωνικού συνόλου και ανάδειξης εκείνων των στοιχείων που υποτίθεται τους χωρίζουν («κοινωνικός αυτοματισμός»). Το «διαίρει και βασίλευε» βρήκε πρόσφορο έδαφος να ανθίσει σε μια κοινωνία ευμάρειας που δημιουργήθηκε μετά το τέλος του 2ου παγκοσμίου πολέμου, ιδιαίτερα στον δυτικό κόσμο, αλλά και σε αναπτυσσόμενες οικονομίες της λατινικής Αμερικής και του ευρύτερου αραβικού κόσμου. Μόνο με αυτό το δεδομένο θα μπορέσουν οι λαοί να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στις νεοφιλελεύθερες προωθούμενες πολιτικές. Ας κλείσουμε με μια προτροπή του μεγάλου Τσάρλι Τσάπλιν:

«Στρατιώτες! Μην υπακούτε στους αγροίκους, που σας περιφρονούν και σας σκλαβώνουν, που σας δυναστεύουν τις ζωές. Ανθρώπους που σας λένε τι να κάνετε, τι να σκεφτείτε και τι να νιώσετε! Που σας μεταμορφώνουν σε κοπάδι, σε κρέας για τα κανόνια. Μην υποχωρείτε μπροστά σε αυτά τα εκφυλισμένα όντα, στους εγκέφαλους και τις καρδιές των μηχανών! Δεν είστε ούτε μηχανές, ούτε κοπάδι, είστε άνθρωποι! Φέρετε την αγάπη της ανθρωπότητας μέσα στις καρδιές σας, δεν μισείτε! Μόνο όσοι στερήθηκαν την αγάπη μισούν! Οι στερημένοι και οι αφύσικοι! Στρατιώτες! Μην αγωνίζεστε για τη σκλαβιά, αγωνιστείτε για την ελευθερία!»