Σκοτώνοντας τους Χρυσαυγίτες, πυροβόλησαν ξανά με σιγαστήρα και την Κύπρο

εκβιασμών της έλευσης ή μη της Τρόικας, μια ευρεία συναίνεση στο εσωτερικό της Ελλάδας για το εξαρχής προφανές του αδιέξοδου του ελληνικού προγράμματος, τις πιέσεις της Γερμανίας προς τις ΗΠΑ για την υπόθεση του διεθνούς δικτύου παρακολουθήσεων και υποκλοπών, τις πλάτες που έκανε στα ΗΠΑ στριμώχνοντας παράλληλα την Ελλάδα ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Παπανδρέου Θεόδωρος Πάγκαλος, την αναβίωση της υπόθεσης των παρακολουθήσεων του τέως πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή και του μέχρι πρόσφατα καλά στεγανοποιημένου σχεδίου «δολοφονίας» του Πυθία (με την εξαίρεση των περιοδικών «Επίκαιρα» που ανέδειξε το θέμα και blogs όπως τοOlympia που τα αναδημοσίευσαν) και της πολιτικής του δολοφονίας, την κλήση του εισαγγελία που χειρίζεται το θέμα των υποκλοπών και του σχεδίου Πυθία, στον πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ Καχριμάκη για τα διαβαθμισμένα έγγραφα που φαίνεται να του τα προμήθευε υπάλληλος της ΕΥΠ.
Άξαφνα, μέσα σε ένα καταιγισμό ειδήσεων, τα μήντια άρχισαν να καταγράφουν με φοβερή άνεση ως ειδησεογραφική πραγματικότητα καταστάσεις που πρότινος τις τοποθετούσαν στη σφαίρα της συνομωσιολογίας.
Μέσα σε όλα αυτόν τον καταιγισμό, όλως «τυχαίως» διέφυγε από τα ελληνικά μήντια, ακόμη και από τη μπλογκόσφαιρα ένα θέμα εξίσου σημαντικό που εξελίσσεται στον παρόντα χρόνο:
Το τελεσίγραφο τεσσάρων ημερών του Αλεξάντερ Ντάουνερ, ειδικού συμβούλου του γ.γ του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν προς τους Κυπρίους για την έναρξη διαπραγματεύσεων με την τουρκοκυπριακή πλευρά!
Είχα περιγράψει, ξανά και ξανά, πως η «ευρωπαϊκή κρίση» είναι μονάχα ένα κομμάτι, το πιο ορατό ενός ευρύτερου παιχνιδιού ξαναμοιράσματος της γεωπολιτικής πίτας και των ζωνών επιρροής. Όπως στις δεκαετίες του 1950 και 60 η γεωπολιτική πίτα περνούσε κυρίως από την πρώην αυτοκρατορική υπερδύναμη της Μ.Βρετανίας αλλά και άλλων ευρωπαϊκών αποικιοκρατών στη σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ μέσω πραξικοπημάτων, εμφυλίων αλλά και επεμβάσεων, έτσι και σήμερα, αντιστρόφως κινδυνεύει να περάσει από τις αποδυναμωμένες ΗΠΑ στους άλλους νέους ισχυρούς πόλους, μια διαδικασία που οι ΗΠΑ πάλι προσπάθησαν να αναχαιτίσουν μέσω των προσφιλών τους πραξικοπημάτων, εμφυλίων και επεμβάσεων .
Αργά η γρήγορα θα βρισκόμασταν στο κέντρο των εξελίξεων καθώς βρισκόμαστε στη μέση της Γης, τη Μεσόγειο, σημείο αμείωτης γεωστρατηγικής σημασίας.
Έτσι λοιπόν, το σήμερα, με διαφορετικούς όρους αναλογεί για τα ελληνικά πράγματα στην περίοδο 1965-1974.
Ανάμεσα στους πολλαπλούς στόχους που εξυπηρετούσε η περίοδος αυτή, η ταμπακιέρα ήταν η Κύπρος, το «αβύθιστο αεροπλανοφόρο». Η περίοδος αυτή έληξε με την πρώτη ελληνική προδοσία εις βάρος της Κύπρου, την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και τη διχοτόμησή της.
Σήμερα, τα μέσα έχουν αλλάξει μόνο, όχι οι μέθοδοι. Σήμερα, όπως και τότε, η Κύπρος αποτελεί σημαντικό μέρος της ταμπακιέρας.
Ο Ντάουνερ, αγγλοτραφής, πρώην υπουργός εξωτερικών της Αυστραλίας με σημαντικό ρόλο στην ανάμειξη της στην εισβολή στο Ιράκ, με υπόνοιες για γνώση του για το σκάνδαλο του προγράμματος του ΟΗΕ «Πετρέλαιο για φαγητό» και φίλος του προέδρου της Κύπρου Νίκου Αναστασιάδη, όχι μόνο έθεσε πολεμικού τύπου τελεσίγραφο, αλλά και ακύρωσε τις πρωτοβουλίες Αναστασιάδη για την τοποθέτηση επιτρόπου της ΕΕ για το Κυπριακό και για την επιστροφή της Αμμοχώστου.
Το τελεσίγραφο Ντάουνερ παρακάμπτει το διεθνές δίκαιο και πιέζει την κυπριακή πλευρά για την έναρξη διαπραγματεύσεων όπως φαίνεται από μηδενικής και ισότιμης βάσης λες και ήταν η Ελληνική πλευρά που εισέβαλε στα εδάφη της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Στην ουσία δηλαδή, το τελεσίγραφο του ΟΗΕ πιέζει προς μια άτυπη αναγνώριση του τουρκοκυπριακού κράτους από την πλευρά των ελληνοκυπρίων και ένα καθεστώς διεθνούς κηδεμονίας, ενός υβριδικού νεοπροτεκτοράτου.
Και το κάνει αυτό με τον Αναστασιάδη στο τιμόνι όχι μόνο γιατί αυτός είναι «φίλος» του αλλά και γιατί ο Αναστασιάδης ήταν και υπέρμαχος του σχεδίου Ανάν.
Όσο και αν οι Χριστόφιας και Αναστασιάδης ήταν το αντίστοιχο του διδύμου Παπανδρέου-Σαμαρά, στην Κύπρο, η εθνική προδοσία έχει κόκκινες γραμμές που ούτε καν ο Αναστασιάδης τολμά να ξεπεράσει.
Η είδηση στην Ελλάδα εμφανίστηκε επιλεκτικά λίγο πριν η πρώτη μέρα του τελεσίγραφου λήξει. Με ελάχιστες εξαιρέσεις κάποιων μικρών θεμάτων μεγάλων εφημερίδων και του Μιχάλη Ιγνατίου με τη μεγάλη ευαισθησία του στα εθνικά θέματα και ιδίως στο Κυπριακό, η είδηση θάφτηκε.
Αυτήν την εκκωφαντική σιωπή με ένα και μόνο τρόπο μπορούμε να την ερμηνεύσουμε: Ως ένα είδος ομερτά μιας μητροπολιτικής Ελλάδας που έχει προαποφασίσει την εγκατάλειψη ή και την παράδοση της Κύπρου.
Σε προηγούμενα άρθρα μας είδαμε πως το ελληνικό πολιτικοοικονομικό σύστημα οδήγησε άμεσα και έμμεσα την Κύπρο στον υπερεθνικό μηχανισμό ελέγχου που λέγεται τρόικα.
Τους παρασύραμε στον ζουρλομανδύα του Ευρώ, μέσω του ελληνικού χρηματοπιστωτικού προωθήθηκαν τα κεφάλαια από το Κατάρ του Βγενόπουλου μέσω των οποίων το κυπριακό πολιτικό σύστημα διαβρώθηκε και το κυπριακό χρηματοπιστωτικό σύστημα εγκατέλειψε μεγάλο τμήμα των «καλών πρακτικών» του. Σα να μην έφτανε το φίδι που βάλαμε στον κόρφο τους, τους πείσαμε να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα και μετά τα κουρέψαμε, με αποτέλεσμα οι Κυπριακές τράπεζες να χάσουν 7 δις κεφαλαίων, λίγο λιγότερο από το μισό κυπριακό ΑΕΠ δηλαδή.
Ακολούθησαν το κυπριακό μνημόνιο, η απομόνωση της Κύπρου από τη Ρωσία και το κούρεμα καταθέσεων τις οποίες προεκλογικά εγγυόταν ο Αναστασιάδης.
Αφού οι μνημονιακές πολιτικές έχουν προσδέσει την Ελλάδα άνευ όρων στο άρμα παράλληλα όλων των μεγάλων δυνάμεων και πρωτίστως σε αυτά των ΗΠΑ και Γερμανίας, αφού φλερτάρουν αδιάκοπα με ένα Ισραήλ το οποίο παίζει ένα περίεργο πολυμερές διπλωματικό παιχνίδι καθώς μετά την αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή βάζει τις μάρκες του πάνω από κάθε πιθανό σεναριακό τετράγωνο αλλά περιμένει να δει που θα κάτσει η μπίλια προτού διαμορφώσει πάγιες στρατηγικές συμμαχίες, μετά το φλερτ Βενιζέλου Νταβούτογλου, σήμερα η Ελλάδα συνεχίζει να απομονώνει την Κύπρο και να κάνει τα στραβά μάτια σε ότι συμβαίνει.
Και η Ευρώπη; Ο εγγυητής της ασφάλειας και της σταθερότητας των κρατών μελών της, τι κάνει με το κράτος μέλος της Κύπρο;
Απολύτως τίποτε. Όλη η ΕΕ είναι επικεντρωμένη στο να δίνει οικονομικές και πολιτικές αβάντες στη Γερμανία, ενώ η Τρόικα πιέζει διακριτικά την Κύπρο να εξάγει στην Τουρκία το όποιο πλεόνασμα φυσικού αερίου μπορεί να αντλεί, παρότι η Ευρώπη και πολύ περισσότερο η Κύπρος παραμένει ενεργειακά εξαρτώμενη.
Και τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο: Οι ισραηλινοί που έχουν καπελώσει το υπεράκτιο κοίτασμα Λεβιάθαν, θέλουν να δώσουν φθηνό φυσικό αέριο στους Κύπριους μαζί με κάποια ψίχουλα από το κοίτασμα για να παρακάμψουν το Λίβανο το οποίο έχει επίσης βλέψεις στο κοίτασμα και να το φέρουν προ τετελεσμένων καταστάσεων και μειωμένων διεκδικήσεων, ενώ η συμφωνία άντλησης για το «τεμάχιο 12» που ανήκει στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κύπρου είναι 70% για την αμερικανικών συμφερόντωνNoble Energy, και 15% για τις ισραηλινές Delek Drilling και Ανner Oil Exploration.
Πρέπει να τονιστεί ότι τα κοιτάσματα αυτά, δεν πρόκειται ούτως ή άλλως να κάνουν την Κύπρο ζάμπλουτη. Έχουν τη δυναμική όμως να τονώσουν την οικονομία και να τη βοηθήσουν σε μια σταδιακή απεξάρτηση από τους δανειστές της. Ακόμη πιο σημαντικά, θα ενισχύσουν ακόμη περισσότερο τη διαπραγματευτική της θέση και θα δημιουργήσουν τετελεσμένα υπέρ της Κύπρου και των δικαιωμάτων της στο θαλάσσιο της χώρο. Για αυτό το λόγο ήδη από το 2011 η Άγκυρα πίεζε την Ουάσινγκτον να μην επιτρέψει στην Κύπρο την άντληση φυσικού αερίου πριν την ενοποίηση της Νήσου! «Μη θυσιάζετε τη διαδικασία πολιτικής ενοποίησης της Κύπρου για το εμπόριο» έλεγε σύμφωνα με τη Χουριέτ τούρκος αξιωματούχος στους αμερικανούς.
Το χθεσινό τελεσίγραφο Ντάουνερ είναι το επιστέγασμα της τουρκικής διπλωματίας όταν η μητροπολιτική Ελλάδα ποιεί την νήσσαν για την Νήσον.
Η Κύπρος και φυσικά και η Ελλάδα, σε αυτό το κρίσιμο σημείο του γεωπολιτικού ανασχεδιασμού, όφειλαν να βρίσκονται υπό καθεστώς διεθνούς επιτήρησης, προσωρινής ή διαρκούς.
Η ελληνική ηγεσία είναι πολλαπλά προδοτική καθώς έχει προδώσει όχι μόνο την μητροπολιτική Ελλάδα αλλά και για δεύτερη φορά την Κύπρο.
Και τα ελληνικά μήντια έκαναν πάλι πάρα πολύ καλά τη δουλειά τους: Ξεθάβοντας εθνικά σκάνδαλα του πρόσφατου παρελθόντος τα οποία τα κουκούλωναν επιμελώς, συγκάλυψαν το σκάνδαλο του τελεσίγραφου του ΟΗΕ και τη δεύτερη και διαρκή προδοσία της Κύπρου.
Κάποιοι θα σκότωναν για να καταφέρουν μια τέτοια συγκάλυψη. Και θα ξανασκοτώσουν. Με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια… Η οικονομία των πολλαπλών οφελών των πολιτικών δολοφονιών.
Σε αυτό το σημείο, με βαριά καρδία και πλήρως αηδιασμένος θα πω μια κουβέντα που δεν έχω τολμήσω να πω ποτέ καθώς αποτελεί συλλογική καταδίκη: Γίναμε άξιοι της μοίρας μας.

agriazwa.blogspot.com