Ο πανικός της απόγνωσης! του Μάνου Αντώναρου

Ο Μάνος Αντώναρος γράφει στο blog του για τον καθημερινό εξευτελισμό που ζουν καθημερινά πολλοί Έλληνες και Ελληνίδες μπροστα στους κάδους σκουπιδιών……

Χθες το μεσημέρι περιμένω να φέρει το σχολικό την κόρη μου.

Στην γωνία από την άλλη μεριά του δρόμου υπάρχει ένας κάδος απορριμάτων του Δήμου.

Στο βάθος του πεζοδρομίου βλέπω μια μαμά να πλησιάζει κρατώντας τη δική της κόρη από το χέρι. Στις πλάτες της η μικρή κουβαλάει τη δική της σχολική τσάντα.

Και οι δυο τους είναι καλοβαλμένες.

Έχουν σχεδόν φτάσει στη γωνία, όταν σταματά το σχολικό που φέρνει την κόρη μου.

Πλησιάζω την πόρτα που ανοίγει.

Την παίρνω στην αγκαλιά μου για να τη βοηθήσω να κατέβει.

Στην πλάτη κουβαλάει τη δικιά της τσάντα.

Την αφηνω από την αγκαλιά μου στο πεζοδρόμιο.

Σηκώνω το βλέμμα και παγώνω.

Η μαμά που έβλεπα πριν, έχει σταματήσει μπροστά στον κάδο απορριμάτων του Δήμου και ψάχνει διακριτικά. Η κορούλα της δίπλα κρατώντας πάντα το ένα (ελεύθερο) χέρι της μαμάς της περιμένει υπομονετικά.

Μελαγχολικό βλέμμα.

Είναι στην ηλικία της δικιάς μου κόρης.

Η μαμά βγάζει κάτι από τον κάδο και το βάζει με μια γρηγορη κίνηση στην δικιά της τσάντα …ξαναψάχνει…. Βρίσκει και κάτι άλλο …το βάζει κι αυτό στην τσάντα που κρέμεται από τον ώμο της.

Διασταυρωνονται τα βλέμματα μας.

Κατεβάζω το βλέμμα πρώτος, πριν προλάβει εκείνη.

Πιθανώς και τα βλέμματα των θυγατέρων μας να διασταυρώθηκαν.

Μπαίνω με την Αθηνά στην είσοδο της πολυκατοικίας μας.

-Μπαμπά, αγκαλίτσα…μου λέει η μικρή.

-Βέβαια αγάπη μου… την κρατάω σφικτά… περιμένοντας το ασανσέρ.

Φτάνουμε στην εξώπορτα του διαμερίσματος.

Μας ανοίγει η γυναίκα μου. Ο μικρός μπουσουλάει με ταχύτητα προς το μέρος μας.

-Πώς πέρασες στο σχολείο μωρό μου;

-Καλά μαμά.

-Πεινάς;

-Ναι, μαμά.

-Άντε πάμε να φάμε…

-Φάτε…. Δεν πεινάω… λέω… έχω να γράψω για το gazzetta.

Kάθομαι μπροστά στον υπολογιστή.

Εχω από πριν αποφασίσει τι θα γράψω… πριν κατέβω να πάρω την μικρή… αυτά που΄χω δει την προηγουμένη στην Τηλεόραση… για την πρόταση μομφής και τις ομιλίες των Αρχηγών.

Ξεκινώ με μια πρόταση… delete.

Με άλλη πρόταση… delete.

Delete… delete… delete….

Αϊ στο διάολο!

Ακούτε; ΑΪ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ!

(Το κείμενο -αν και δεν το συνηθίζω- το ανέβασα και στο προφίλ μου στο FB και το ανεβάζω κι εδω γιατι αυτη τη στιγμή -συζητούν στο MEGA πολιτικοί και δημοσιογράφοι- λες και δεν έχουν κάδους απορριμάτων στη γειτονιά τους)

RAMNOUSIA