Λαός, και…άλυτος ο «Γόρδιος Δεσμός»

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΟΛΑ τα είπαμε για τους πολιτικούς. Και δεν απόμεινε κάτι καλό και θετικό να τους πιστώσουμε, πέραν του ότι…..

είναι λειτουργοί του κοινοβουλευτισμού. Θυμηθήκαμε τους παλιούς του…μπαλκονιού και τους σημερινούς των…διοδίων. Απάλλαξαν εαυτούς απ’ τα διόδια, μας τα φόρτωσαν χωρίς να διακρίνουν τα στίγματα ανηθικότητας στο γιακάς τους και πάμε παρακάτω.

ΣΤΗ στρατιά των φωνακλάδων της βάσης. Ανάμεσά τους και έντιμοι που δίνουν έδωσαν τη μάχη να σταθούν όρθιοι στη λαίλαπα της ανηθικότητας και την έχασαν.

ΠΑΜΕ, λοιπόν, λίγο χαμηλότερα. Βάζουμε μπρος τη μνήμη για μνήμες που μας «καίνε» και μας αφαιρούν τον φωτοστέφανο. Κι αν, σήμερα, κοιτούσαμε κατάματα την αλήθεια, ίσως να βλέπαμε και κανένα (λυτρωτικό) χαρακίρι απ’ τη χορεία των «αγγέλων» που πυροβολούμε στα τυφλά.

ΚΑΠΟΙΟΣ πληρώνει τη ζημιά και οι ένοχοι είναι διάσπαρτοι και σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Κι αν αφήσουμε απ’ έξω τους «ξεφωνισμένους» πολιτικούς και τους «έχοντες» που κουμαντάρουν την εξουσία, απόμεινε ο λαός «ο μικρός ο μέγας». Τελευταίος στην ιεραρχία των αμαρτωλών, ωστόσο, ένοχος και μη μας τρομάζει η αλήθεια. Τα παρακάτω είναι παραδείγματα πρόχειρα, πλην χειροπιαστά και
καθόλου…διδακτικά. Όπως το σκουπιδαριό δεξιά κι αριστερά για το ταξίδι σου, χωρίς κανένας των δημάρχων ν’ αρπάζει σκούπα και φαράσι.

Α. Δεν υπάρχει δημοτική αστυνομία, τέλος το «χαρτάκι» στο παρμπρίζ και ο νεοέλληνας οδηγός ξεσάλωσε (ο ξένος…σάστισε). Αποκαλύφθηκε η μαγκιά του. Το παρκαρισμένο αμάξι όπου τον βολεύει. Κλείνει εισόδους, γεμίζει πλατείες, φρακάρει πεζοδρόμια. Έλειψε ο χωροφύλακας, γέμισαν οι δρόμοι με εποχούμενους λαϊκούς «επαναστάτες», που δείχνουν επίμονα την εξουσία. Είναι…παιδεία που λέγαμε.

Β. Έψαχνε το «θύμα» για μαγαζί (γωνιακό) και του ζητούσαν «αέρα», χωρίς λόγο και αιτία. Πέρα απ’ το αστρονομικό ενοίκιο, που έπρεπε να «βγει» με αντίστοιχες κομπίνες του μισθωτή.

Γ. Και τα πλαστά τιμολόγια; Ο ΦΠΑ που τσέπωνε πριν τον μοιραστεί με τον διεφθαρμένο της εξουσίας; Τα…διαπιστευτήρια για διορισμό (πλαστά πτυχία και τίτλοι) ήταν υπόθεση της εξουσίας και μόνο; Δικιά του η θέση, δικιά μας η ζημιά.
ΩΣΤΟΣΟ, η «εξουσία», (συν)ένοχη κι αυτή, διστάζει να τραβήξει το σπαθί και ο «Γόρδιος Δεσμός» παραμένει άλυτος.