.jpg)
Γράφει: Βαγγέλης Λιακόγκονας
Το απόγευμα της Τρίτης η βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων ψήφισε υπέρ του γάμου των ομοφυλόφιλων, παρά τον….
μεγάλο αριθμό βουλευτών του Συντηρητικού κόμματος που τάχθηκαν κατά του νομοσχεδίου. Πλέον, εφόσον αυτό κυρωθεί και από τη Βουλή των Λόρδων, θα τεθεί σε ισχύ από το 2014. Στη συζήτηση που προηγήθηκε της ψηφοφορίας, ο πρωθυπουργός και ηγέτης των Συντηρητικών Ντέηβιντ Κάμερον έκανε εισήγηση υπέρ της πρότασης, υπογραμμίζοντας ότι πρόκειται για «ένα σημαντικό βήμα μπροστά» που ενισχύει την κοινωνία. Στο ίδιο ύφος και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και ηγέτης του κόμματος των Φιλελεύθερων Δημοκρατών, Νικ Κλεγκ, που πρόσθεσε ότι «θα βλέπουμε τη σημερινή ημέρα σαν ένα ορόσημο για την ισότητα στη Βρετανία».
Πριν από σχεδόν δύο εβδομάδες, πάλι στη βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων συζητήθηκε η επέκταση μιας νέας ταχείας σιδηροδρομικής γραμμής, της HS2, κόστους περίπου 35 δισ. λιρών, που θα συνδέει, από το 2026, το Λονδίνο με το Μάντσεστερ. Σημειώνεται ότι το πλάνο του έργου δρομολογήθηκε αρχικά το 2009 από την τότε κυβέρνηση των Εργατικών, για να τύχει στη συνέχεια υποστήριξης μιας Συντηρητικής και συνάμα Φιλελεύθερης κυβέρνησης συνασπισμού που κρατά το τιμόνι της Βρετανίας από το 2010 έως σήμερα. Στην αρχική του τοποθέτηση, ο υφυπουργός Μεταφορών Πάτρικ Μακ Λούγκλιν υπεραμύνθηκε των σχεδίων για επέκταση της γραμμής, υποστηρίζοντας ότι θα αποφέρουν θέσεις εργασίας και ποιότητα στις μεταφορές για τη χώρα.
Παράλληλα, επικριτές από την αντιπολίτευση εστίασαν στη μη αναγκαιότητα της γραμμής, μιας και όπως είπαν ο αριθμός των επιβατών που υπολογίζεται ότι θα τη χρησιμοποιούν δεν δικαιολογεί το υπέρογκο κόστος της. Επιπλέον, στάθηκαν στις οικολογικές συνέπειες που θα έχει η λειτουργία της.
Μπορεί η πρώτη από τις παραπάνω συνεδριάσεις μιας σαφώς πολιτισμένης Βουλής να εμφανίζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον παγκοσμίως, δεδομένου του lifestyle στοιχείου που την χαρακτηρίζει. Ωστόσο, παραβρέθηκα στη δεύτερη, σε μια ευτυχή σύμπτωση, δύο μόνο μέρες μετά την παύση των κινητοποιήσεων των εργαζομένων στα ελληνικά μέσα μεταφοράς σταθερής τροχιάς που για μία και πλέον εβδομάδα παρέλυσαν θρασύτατα τους δρόμους, τους Αθηναίους, αλλά ουχί την κυβέρνηση.
Έτσι λοιπόν, η «διαφορετικότητα» στον τρόπο αντιμετώπισης των ζητημάτων, από κράτος σε κράτος, από πολίτη σε πολίτη, από συνδικαλιστή σε συνδικαλιστή, δεν με «κέντρισε» απλώς, αλλά μου έδωσε μια πάρα πολύ δυνατή σφαλιάρα κάνοντάς με να απορώ, να σιχτιρίζω και τελικά να αρθρώνω ό,τι και η συνάδελφος Σοφία Δήμτσα στο προ ημερών άρθρο της, εδώ στο aixmi.gr : «Δεν ‘σωζόμαστε’ ούτε με 100 Μνημόνια».
Η αντιπαραβολή που έκανα δεν αφορά, προφανώς, σε σύγκριση των προγραμμάτων επέκτασης των σιδηροδρομικών δικτύων σε Βρετανία και Ελλάδα. Θα ήταν άτοπο, επιπόλαιο και άδικο μαζί.
Όμως, η «σφαλιάρα» έχει προσωπείο. Είναι αυτό του κου Ρίτσαρντ, μεσήλικα Βρετανού που παρακολουθούσε δίπλα μου τη συνεδρίαση της Βουλής. Κρυφοκοιτάζοντας το λογότυπο στα χαρτιά των σημειώσεών του, ανακαλύπτω ότι πρόκειται για συνδικαλιστή στις συγκοινωνίες ο οποίος έλαβε από την κανονική του άδεια για να ακούσει -χωρίς να συμμετάσχει με κάποιον τρόπο- στη συζήτηση που αφορά στον κλάδο του.
Στην έξοδο του ανοίγω κουβέντα, ορμώμενος από τη συγκοινωνιακή περιπέτεια της Αθήνας, ρωτώντας τον τι συμβαίνει στο Λονδίνο όταν πραγματοποιούν απεργίες σε κάποιο μέσο, για να λάβω την απάντηση: «Αν απεργούμε εμείς των τρένων πρέπει να εργάζονται αυτοί των λεωφορείων – ή το αντίστροφο. Ποτέ όλοι μαζί». Κατόπιν του ανέφερα ότι στη χώρα μου αποτελεί «άποψη» και «συμπαράσταση» η συμμετοχή και όλων των όμορων κλάδων εργαζομένων όταν προκηρύσσεται απεργία από τον εκάστοτε. Αυτός απλά χαμογέλασε… Δεν είχε, προφανώς, κάτι να μου πει…
Ως εκ τούτου, μου είναι πλέον ξεκάθαρο ότι και η συνδικαλιστική Ελλάδα έχει προσωπείο. Είναι αυτό των «εργατοπατεράδων» στις συγκοινωνίες, που με βαρύγδουπες, πομπώδεις δηλώσεις τους επέμεναν στις κινητοποιήσεις κάνοντας λόγο για «έξοδό τους από το αμαξοστάσιο μόνο σε φέρετρα». Εκπροσώπων υπαλλήλων που στήνουν ενίοτε ακόμη και απεργίες – μαϊμού, ώστε να πληρώνονται κανονικά κατά τη διαμαρτυρία τους.
Έπειτα, στο νου μου έρχονται τα λόγια του Κάμερον για την άλλη συζήτηση, που αφορά στους γάμους, αλλά φρονώ ότι δεν έχει καμία σημασία, αφού μίλησε για «ένα σημαντικό βήμα μπροστά» που ενισχύει την κοινωνία.
Αναπόφευκτα, αναζητώ το «ελληνικό βήμα μπροστά» που θα ενισχύσει τη δική μας κοινωνία, αλλά προσγειώνομαι απότομα: «Ακόμη ‘μπουσουλάμε’, ρε!», σκέφτομαι, ενώ πολιτικοί παλιμπαιδισμοί και κοινωνικοί εκστασιασμοί με ζώνουν σαν τα φίδια…
Κάπως έτσι, λοιπόν, φτάνω στο σταθμό «Σύνταγμα», από τον οποίο διέρχονται η κόκκινή και η μπλε γραμμή του υπερσύγχρονού μας μετρό.
«Παρακαλώ προσοχή στη διάκριση μεταξύ εργαζόμενου και συνδικαλιστή», ακούω από τα μεγάφωνα, και δεν πιστεύω στ’ αυτιά μου!
«Παρακαλώ προσοχή στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας», ακούω, τελικά, στη δεύτερη αναγγελία…
Δεν ξέρω τι άκουσα και τι παράκουσα.
Ποιό(ν) να πιστέψω;
