Η κρυφή αμαρτία της Ανγκελα

διέπουν το κοινό νόμισμα είναι απαραβίαστες ηθικές αρχές που πρέπει να τηρούνται ακόμη και όταν οι παρενέργειές τους είναι δυσβάστακτες και σε βάθος χρόνου επιβλαβείς για το Βερολίνο.

Ετσι, όταν δεν υπάρχει άλλη λύση από την «αμαρτία» -όπως συμβαίνει με τη σιωπηρή ανοχή της Μέρκελ στο τύπωμα χρήματος από τον επικεφαλής της ΕΚΤ Ντράγκι-, αυτή πρέπει να είναι κρυφή, και κυρίως σε πλήρη ευθυγράμμιση με τη μικροαστική πρακτική να στηλιτεύεται δημόσια από αυτούς που τη διαπράττουν: Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πρόσφατο άρθρο του επικεφαλής του Μπούντεσμπανκ, Βάιντεμαν, που κατήγγειλε τον αμαρτωλό Ιταλό Ντράγκι. Κάτι, δηλαδή, σαν την ελληνική ταινία όπου ο πρωταθλητής της απιστίας είναι πρόεδρος του συλλόγου «Πνεύμα και Ηθική».

Η αμαρτία της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα είναι ακόμη πιο δύσκολη: στο Βερολίνο θέλουν να καταστεί βιώσιμο το ελληνικό δημόσιο χρέος αλλά δεν αντέχουν ούτε το κόστος της επικοινωνιακής διαχείρισης ενός κουρέματος στο εσωτερικό, ενώ ταυτόχρονα δεν θέλουν να δημιουργήσουν πειρασμό για παρόμοια μεταχείριση σε άλλους αμαρτωλούς στον Νότο.

Η λύση είναι απλή: μια επιμήκυνση που ξεκινά από τα πενήντα χρόνια και ένα επιτόκιο που μπορεί να φθάσει στο 1%.

Οι αμαρτωλές προθέσεις της καγκελαρίου αφορούν ήδη την Ιρλανδία, αλλά και την Πορτογαλία και την Ισπανία, αλλά με τη μορφή του θεάτρου του παραλόγου.

Αν στην Ελλάδα δεν μπορεί να ομολογηθεί το κούρεμα, στην Ιβηρική και την Ιρλανδία θα έχουμε μια προσέγγιση τύπου Πιραντέλο, δηλαδή «Ετσι είναι αν έτσι νομίζετε».

Με άλλα λόγια θα έχουμε ένα επικοινωνιακό σκηνικό επιτυχούς εξόδου των χωρών αυτών από την κρίση, μια τακτική κίνηση που ελπίζεται ότι θα εξαγοράσει χρόνο ανοχής από τις αγορές και τις κοινωνίες.

ethnos.gr