Άρθρο για τη συμφωνία Ελλάδος – Κοσόβου

Σε μια πρωτοφανή και εθνικά επικίνδυνη κίνηση προέβει χθες η ελληνική κυβέρνηση δια του υπουργού εξωτερικών της κ. Δημήτρη Αβραμόπουλου:….
Σε συνάντηση με τον «υπουργό εξωτερικών» του Κοσόβου κ. Ενβέρ Χοτζάι ανακοινώθηκε η εγκαθίδρυση στην Αθήνα, Γραφείου Εμπορικών Υποθέσεων των δύο χωρών! Και μάλιστα συμφώνησαν ότι «στέλνουν ένα σαφές μήνυμα ότι η ανάπτυξη είναι βασικό εργαλείο και καταλύτης για την ειρήνη»!
Με λίγα λόγια, ο κ. Αβραμόπουλος συνάπτει διπλωματικές σχέσεις με ένα κράτος το οποίο δεν έχει αναγνωριστεί!
Η εμπειρία του ανδρός στη συγκεκριμένη θέση, απαγορεύει σε κάθε σοβαρό αναλυτή να χαρακτηρίσει την κίνηση ως βλακώδη.

Τον χαρακτηρισμό ας τον βρει ο αναγνώστης λαμβάνοντας υπ΄όψιν του τα εξής:

1ον. Ουδέποτε η οικονομία καθόρισε την εθνική πολιτική. Πολύ πρόσφατο το παράδειγμα των Σκοπίων: Επί δεκαετίες το πολιτικό κατεστημένο της πατρίδας μας προσπαθεί χωρίς αποτέλεσμα να μας πείσει ότι διεισδύοντας οικονομικά στη γείτονα χώρα θα λυθεί το πρόβλημα που έχει προκύψει με την ονομασία της.
Αποτέλεσμα; Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα (πλην του εθνικού χώρου) έχουν οπισθοχωρήσει πανηγυρικά και δέχονται ακόμα και σύνθετη ονομασία με το όνομα Μακεδονία και παράγωγό του, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια τη θέληση του ελληνικού λαού!

2ον. Μόλις την περασμένη εβδομάδα οι ηγέτες της Αλβανίας και του Κοσόβου Σ. Μπερίσα και Χ. Θάτσι, συμφώνησαν να πάρουν αλβανικά διαβατήρια οι κάτοικοι του Κοσόβου, αναγνωρίζοντας πανηγυρικά την εγκληματική δράση των τρομοκρατών του UCK (τμήματα του οποίου δρουν και στην πατρίδα μας) αλλά και τον αλβανικό αλυτρωτισμό (εις βάρος, κυρίως, την πατρίδας μας)!

3ον. Τη στιγμή που το μόρφωμα του Κοσόβου δεν είναι αναγνωρισμένο επίσημο κράτος, οι όποιες εμπορικές συμφωνίες το αναγνωρίζουν από το «παράθυρο» και προκαταλαμβάνονται οι αποφάσεις επόμενων κυβερνήσεεων στη διαχείριση μιας τέτοιας προοπτικής!

4ον. Θέτει σε κίνδυνο τις σχέσης μας με τη φίλη χώρα της Σερβίας και την παραδοσιακή φιλία των λαών μας.

Δυστυχώς όμως (κι αυτό έχει να κάνει με τον αλυτρωτισμό των Αλβανών) υπάρχει και 5ον (και κυριότερον) το οποίο θα περιγράψω μέσα σε λίγες γραμμές και είναι ένα ιστορικό παράδειγμα:

To 1960, το ποσοστό των Σέρβων κατοίκων του Κοσσόβου ήταν 98% και των Αλβανών μόλις 2%. Σήμερα, και μετά από την τρομοκρατική δράση του UCK αλλά και την ανοχή της Ευρώπης, ο συσχετισμός έχει ανατραπεί ολοκληρωτικά υπέρ των Αλβανών.

Ως γνωστόν η ιστορία διδάσκει. Και μου είναι αδύνατον να πιστέψω ότι οι «φιλελεύθεροι ευρωπαίοι πατριώτες» δεν την έχουν διαβάσει… Αν οι Έλληνες δεν αντιδράσουμε τώρα, πολύ φοβάμαι ότι θα παρακαλάμε να έρθει το χτες, ακόμα και αν η “τσέπη πονάει”. «Μακεδονία», «Βόρεια Κύπρος», «Αιγαίο», «Τσαμουριά» θα είναι το επόμενο βήμα. Ας αποδείξουμε ότι έχουμε ακόμα τα «άντερα» να φωνάζουμε για πολύ πιο κρίσιμα ζητήματα από την «τσέπη» και την «πάρτη» μας. Ζητήματα που αφορούν την επιβίωση του εθνικού μας κράτους. Διότι χωρίς εθνική ανεξαρτησία και ασφάλεια, δεν υπάρχει και εθνική οικονομία.