Θρύλοι και θρήνοι

Του Ευάγγελου Ραφτόπουλου

Ισως είναι το μοναδικό επάγγελμα ,στο οποίο μια κλωστή απέχει η επιτυχία από την αποτυχία, ο θρίαμβος από την συντριβή, η λάμψη από το σκοτάδι, η προβολή από την εγκατάλειψη.

Τα γηρατειά, αναπόφευκτο σημάδι του τέλους για τον καθένα μας , βιώνονται τόσο έντονα και οδυνηρά για τους ηθοποιούς…

Αν και για αυτούς αρχίζουν νωρίτερα, όταν σβήνουν οι προβολείς της προβολής τους, οι πηχυαίοι τίτλοι των λαμπρών ονομάτων τους.

Όταν οι αίθουσες θεάτρων και κινηματογράφων από υπερπλήρεις μεταβάλλονται σε άδειες, τα χειροκροτήματα δίνουν την θέση τους στις αποδοκιμασίες, πέφτει η αυλαία για τα σούπερ αστέρια.

Πόσο όμως προετοιμασμένοι είναι οι ηθοποιοί να αντιμετωπίσουν το πέρασμά τους στο περιθώριο, την ασημότητα της ζωής τους, την αδιαφορία του κόσμου;

Δεν με αναγνωρίσατε ,ερώτησε πρόσφατα γνωστός , ηλικιωμένος πλέον ηθοποιός , με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, συγκάτοικό του που τον κοίταζε περίεργα;

Οι άνθρωποι ,ανασφαλείς και ημιτελείς, έχουν ανάγκη ειδώλων για να λατρέψουν, να ασχοληθούν με αυτά, να τα παρακολουθούν, να φωτογραφίζονται μαζί τους.

Και όταν εμφανισθούν καινούργια, με μεγάλη ευκολία εγκαταλείπουν τα παλιά, που περιπίπτουν σε μια μόνιμη κατάθλιψη, από την οποία πολλά δεν συνέρχονται ποτέ.

Είναι τρομερό, διάσημοι κάποτε ηθοποιοί να βρίσκονται νεκροί σε άθλια σπίτια, σε κατάσταση σήψης , εγκαταλειμμένοι και μόνοι.

Είναι δυσάρεστο, θρύλοι του θεάματος, πρόσφατα σχετικά, να κοιμούνται δίπλα σε σκουπίδια, άστεγοι και περιφρονημένοι.

Είναι αναπόφευκτο να αναφερθούν και τα λάθη φυσικά που οι ηθοποιοί υπέπεσαν , όταν πίστευαν στην αιωνιότητα και την διαρκή τους λάμψη.

Μη ξεχνούμε όμως ότι είναι απλά ηθοποιοί κι ότι όλοι τους σχεδόν είναι μέλη της οικογένειάς μας, δεδομένου ότι τους φιλοξενούμε και τους βλέπουμε περισσότερο ίσως και από πολύ δικούς μας ανθρώπους.