Δευτέρα, 2 Σεπτεμβρίου, πέντε η ώρα το απόγευμα. Ετοιμάζομαι για βόλτα με το γιο μου στη γειτονιά κι εκεί, στα κάγκελα της εξώπορτας, στέκεται τσαλακωμένη η κοινοποίηση της λύτρωσης, η απόλυσή μου…
Σε μέρα απεργίας τα αφεντικά μου απέδειξαν για μια ακόμα φορά γιατί σιχαίνομαι τόσο την προσφώνηση αυτή. Ας είναι όμως, εύχομαι με την αποχώρησή μου να διασωθεί ο τετραπλάσιος μισθός του προϊσταμένου μου. Αυτού που προσκυνάνε κάθε πρωί οι κανίβαλοι… συγγνώμη, οι “συνάδελφοί” μου.
Το παιχνίδι στο ΔΟΛ ήταν προδιαγεγραμμένο από το 2010. Τότε που οι εκλεκτοί συγκάτοικοι της Μιχαλακοπούλου, με δημοσιογραφική ιδιότητα, αποφάσισαν στην μαζική τους πλειοψηφία να διαχωρίσουν τη θέση τους από τους πληβείους του λογιστηρίου, της τεχνικής υποστήριξης, του τηλεφωνείου και των υπολοίπων υποτιμητικών αντικειμένων.
Ενάμιση χρόνο αργότερα και παρά τη δραματική μείωση προσωπικού, το κλείσιμο μιας εφημερίδας και ενός εκδοτικού οίκου, η νέα έμπνευση άκουγε στο όνομα «Ατομικές Συμβάσεις».
 |
Η τελευταία απεργία στο ΔΟΛ 2 Σεπτέμβρη 2013 πριν την απόλυσή μου!
(Ο συνάδελφος Παύλος, ο δεύτερος από αριστερά μαζί με συναδέλφους του ΔΟΛ)
Τι κι αν όλη η κοινωνία κράζει το προϊόν που παράγει ο ΔΟΛ τα τελευταία χρόνια, τι κι αν πρωτοσέλιδα με πραξικοπήματα και ψευδοεπισκέψεις Ερντογάν πέρασαν στο ντούκου, υπαίτιοι για την πτώση ήταν πάντα οι εργαζόμενοι κι όχι τα μεγαλοστελέχη. Είναι γνωστό εξάλλου ότι στη Μιχαλακοπούλου οι αποφάσεις λαμβάνονται από κοινού (not).
Μ’αυτά και μ’αυτά φτάσαμε στο σήμερα. Κάναμε και προσλήψεις το 2013. Ναι αμέ, μια στελεχάρα που αμείβεται όσο καμιά τριανταριά λούμπεν υφιστάμενοί του. Ε, και καταλάβατε πως πάει το παραμύθι, για να σωθεί ο μισθός αυτού και των διευθυντάδων του και για να έχουν αυτοί Audi και βενζίνες και κινητά και ταξίδια και σούπερ μάρκετ και να χλευάζουν όπως πρέπει τους υποτακτικούς τους ώστε να μην τους μπαίνουν περίεργες ιδέες, ήρθε η στιγμή να πέσουν μερικές ακόμα δεκάδες κεφάλια.
Μόνο που, καημένε συνάδελφε-κανίβαλε, τώρα που τελειώνουν τα ορθωμένα ο πέλεκυς θα πέσει και στο δικό σου, το σκυμμένο.
Κι επειδή έχει πολυφορεθεί ο Μπρεχτ αυτό τον καιρό εγώ θα σας αποχαιρετήσω με την Emma Goldman που έλεγε ότι «Χρειάζεται λιγότερος πνευματικός κόπος για να καταδικάσεις από το να σκεφτείς ».
ΥΓ1 Ευχαριστώ τους ελάχιστους συντρόφους που μέσα σε τέτοιες συνθήκες τα τελευταία χρόνια σταθήκαμε πλάι πλάι δείχνοντας στην πράξη τι σημαίνει αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη, γιατί αυτές παίρνουν διαφορετική αξία όταν οι καιροί είναι δύσκολοι.
ΥΓ2 Ευχαριστώ και όσους έπαψαν να μου λένε καλημέρα γιατί και πριν σιχαινόμουν που τους απαντούσα, αλλά και μετά ατσάλωσαν περισσότερο τη θέλησή μου.
Παύλος Κουρκουλόπουλος (απελεύθερος)
