Πώς να χειρίζεσαι τους καβγάδες με τους εφήβους

καταλαβαίνουν, να δείχνουν ότι έχουν καταλάβει. Φυσικά χωρίς αποτέλεσμα, αφού ο γονιός τους επαναλαμβάνει: Αφήστε με, δεν με καταλαβαίνετε. Το ότι οι γονείς συνήθως κολλάνε στην στερεότυπη απάντηση: «Μα όχι, πώς δεν σε καταλαβαίνουμε, αφού σε καταλαβαίνουμε δείχνει ότι ο κόσμος των γονιών και ο κόσμος του παιδιού δεν συναντιούνται ενώ οι γονείς δεν έχουν τον τρόπο να συναντήσουν το παιδί τους στον δικό του κόσμο.

Γράφει ο Νίκος Σιδέρης, Διδάκτωρ του τμήματος Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και διδάσκων ψυχαναλυτής, μέλος της ψυχαναλυτικής σχολής του Στρασβούργου.

Κάτι που θα μπορούσαν να το επιχειρήσουν με κάποιες άλλες είδους απαντήσεις όπως ενδεχομένως οι εξής!

Να κάνουν μια καλή, εύλογη μαντεψιά ως προς το τι στ΄αλήθεια απασχολεί το παιδί τους και να τη μοιραστούν μαζί του λέγοντας : «Παιδί μου έχω την εντύπωση, ότι αυτό που σε απασχολεί είναι το τάδε ζήτημα (ο φίλος σου που… το ότι στο σχολείο…το ότι ο αδερφός σου… κλπ.

Το παιδί κατά πάσα πιθανότητα αν ήθελε να το καταλάβουν οι γονείς του είτε ήταν σωστή η μαντεψιά είτε όχι θα αισθανόταν ότι όντως μοιράζονται τον κόσμο του. Ακόμη και αν δεν το αναγνώριζε, η ένταση πιθανότατα να εκτονωνόταν.

Να του πουν και να του δείξουν ότι σέβονται εκείνο που αισθάνεται γιατί ίσως το έχει ανάγκη σε κάποια σημεία να είναι ο δικός του κόσμος απρόσιτος στους γονείς του (έκφρασης της επιθυμίας, αυτονόμησής του).

Και ότι θα είναι πάντα στη διάθεσή του για να μιλήσουν τη στιγμή που το ίδιο το παιδί θα αισθανθεί ότι το θέλει.

Οπότε και πάλι άσχετα από το τι θα απαντήσει το παιδί οι γονείς του δείχνουν ότι όχι μόνο μπορούν να μοιραστούν τον κόσμο του, να τον αποδεχτούν , να τον σεβαστούν αλλά και ότι δεν το παίρνουν προσωπικά το θέμα νιώθωντας θυμό ή απελπισία επειδή δεν επικοινωνούμε κτλ.

Το να μπορείς σαν γονιός να μοιράζεσαι τον κόσμο του παιδιού σου, να ακούς ότι σου λέει, να βλέπεις ότι σου δείχνει, να αποκρυπτογραφείς όταν χρειάζεται θα σου επιτρέψει να τα βγάλεις πέρα και με την πιο δύσκολη άσκηση που τακτικότατα καλούνται να λύσουν οι γονείς στην εφηβεία. Η οποία άσκηση συνίσταται στο να μην παρασύρεσαι από τις προκλήσεις του παιδιού, να μην αφήνεσαι να μπλέκεις σε παιχνίδια που δεν σου ταιριάζουν και πάνω από όλα να μην αντιδικείς μαζί του σαν παιδί. Απέναντι στην ένταση και στις πεπονόφλουδες που συνοδεύουν ένα παιδί, ισχύει η ενδέκατη εντολή: Μην τσιμπάς, μη το ξεσυνερίζεσαι. Ο γονιός καλείται να μεταβαίνει στον κόσμο του παιδιού για να το συναντήσει ως γονιός, και όχι για να αντιδικεί μαζί του σαν παιδί. Και για να το καταφέρει αυτό, χρειάζεται να κινητοποιεί και τις τέσσερις πρωταρχικές αρετές του καλού γονιού: Να μη φοβάται να βρεθεί εκεί. Να μην χάνεται εκεί. Να μην ξεχνά ότι συναντά ένα παιδί. Και να μην παγιδεύεται στις παιδικές φαντασιώσεις.

Απόσπασμα από το βιβλίο “Τα παιδιά δε θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν”

boro.gr