Η «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» ΤΗΣ ΕΛΙΤ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ
του Κωνσταντίνου Ρωμανού*
Μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, οι δυτικές κοινωνίες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, υφίστανται αλλαγές στην ιδεολογία και τους θεσμούς, οι οποίες, παρά το γεγονός ότι μπορούν να θεωρηθούν επαναστατικές ως προς την έκταση και το βάθος, δεν προέρχονται από φυσικά αιτήματα μιας λαϊκής πλειοψηφίας, αλλά από παρεμβάσεις εκ των άνω της ελίτ.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η απώλεια της συλλογικής ιστορικής μνήμης και της εντοπιότητας, αμφότερα χαρακτηριστικά της έννοιας πατρίδας. Η εγκατάλειψη δηλαδή της κοινωνίας των ομοίων-ομογενών προς χάριν της ουτοπίας – ή δυστοπίας – μιας νέας κοινωνίας ετερόκλητων «διαφορετικοτήτων», που αποτελούν ό,τι αποκαλείται «πολυπολιτισμός». Η αποσύνδεση του θήλεος και του άρρενος φύλου από τον φυσικό του προσδιορισμό με την συνεπακόλουθη δημιουργία – δια της τεχνοεπιστήμης – ενδιάμεσων μορφών ανθρωπίνου υλικού. Το ίδιο συμβαίνει και με τη θεσμοθέτηση καινοφανών μορφών «οικογένειας».
Αυτές και άλλες ριζικές μεταρρυθμίσεις προϋποθέτουν, στο δυτικό πλαίσιο αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, την κατασκευή μίας κατ’επίφασιν δημοκρατικής κοινής γνώμης, η οποία απαιτεί ή τουλάχιστον ανέχεται, τις εν λόγω μεταρρυθμίσεις. Για την επίτευξη του σκοπού αυτού, η «κοινωνική μηχανική» (social engineering), χρησιμοποιεί έναν εξελιγμένο προπαγανδιστικό σχεδιασμό, οργουελικού τύπου, στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται η σοφιστική μέθοδος της μετατόπισης του νοήματος των εννοιών, που συνήθως συνοδεύεται, όπως είναι αναμενόμενο, από την ποινικοποίηση των αντιθέτων απόψεων μέσα σε μια τέτοια κοινωνία.
Ο όρος που αποδίδει συνεκτικά τη νεοταξίτικη στρατηγική ιδεολογικής χειραγώγησης του δυτικού κόσμου είναι: «Πολιτική Ορθότητα». Στα πλαίσια της Π.Ο. απαγορεύονται απόψεις οι οποίες μπορούν να θίξουν μειονότητες προσδιοριζόμενες από φύλο, φυλή, εθνότητα, θρησκεία ή «σεξουαλικό προσδιορισμό». Τέτοιες απόψεις θεωρούνται συλλήβδην ξενοφοβικές, σεξιστικές, ρατσιστικές, ισλαμοφοβικές, ομοφοβικές. Την ποινικοποίηση των εν λόγω εγκλημάτων λόγου, διεκπεραιώνει ο «αντιρατσιστικός νόμος», που ψηφίσθηκε αθόρυβα από τη Βουλή των Ελλήνων τον Σεπτέμβρη του 2014. Ο νόμος αυτός, όπως απεφάνθη παλαιότερα ο Chomsky για την περίπτωση της Γαλλίας, ποινικοποιεί ένα ευρύ φάσμα του δημοσίου διαλόγου και είναι παντελώς ασύμβατος με τις αρχές μιας ελεύθερης κοινωνίας.
Η εφεύρεση και οριοθέτηση μειονοτήτων νέας κοπής, ως πολιτικών υποκειμένων στα πλαίσια των εθνικών κρατών, είναι, όπως φαίνεται από την έκταση και ομοιογένεια της επιβολής τους, έργο υπερεθνικής ελίτ με εθνικούς εκάστοτε τοποτηρητές. Το έργο αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να τελεσφορήσει, όσον αφορά το σκέλος διαφορετική θρησκεία, φυλή και εθνότητα, αν δεν προωθείτο, από το 1990 και μετά, η μαζική μετανάστευση από τον τρίτο κόσμο προς τις χώρες της Δύσεως.
Με τον τρόπο αυτό επεκράτησε, όλο και περισσότερο, η de facto ανομοιογένεια σε πάλαι ποτέ κατά το μάλλον ή ήττον ομοιογενή εθνικά κράτη, και η «Πολιτική Ορθότητα» ανεδείχθη σε προϋπόθεση συνυπάρξεως των ετερογενών πληθυσμιακών ομάδων σε βάση ισότητας. Ιδεολογικά και νομικά, οι νέες ομάδες γίνεται προσπάθεια να περιχαρακωθούν μέσα από την δυνητική εγκατάλειψη την έννοιας του Πολίτη χάριν της εννοίας του Ανθρώπου και, συνεπακόλουθα, της εννοίας του πολιτικού δικαιώματος χάριν της εννοίας του ανθρωπίνου δικαιώματος.
Στην Ελλάδα, χώρα εμβληματική για τον δυτικό και τον παγκόσμιο πολιτισμό (και πιθανότατα ακριβώς για τον λόγο αυτόν), η μετανάστευση των αλλογενών έλαβε πολύ μεγαλύτερη έκταση απ’ό,τι στις λοιπές χώρες, με καθεστώς πλήρους ανομίας, με παντελή απουσία της εννοίας του εθνικού συμφέροντος και απεριόριστη προπαγανδιστική κάλυψη, δηλαδή εφαρμογή της «Πολιτικής Ορθότητας» σε όλα τα επίπεδα του δημοσίου βίου.