«Πολυτεχνείο» αγκαλιασμένοι(!;)

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΒΓΑΛΕ τους ήρωές του το «Πολυτεχνείο», έβαλε και
τους καπηλευτές του σε πόστα εξουσίας. Οι πολλοί
δεν έσπευσαν. Δεν «’ξαργύρωσαν». Τα νεκρά και…

ζωντανά παλληκάρια του τιμήθηκαν, όσο ήταν
καιρός.

ΚΙ ύστερα πλάκωσε ο καπιταλισμός. Στη νέα
παγκόσμια μορφή του και με τα «ιδανικά» του αντί ιδανικών.
Η δημοκρατία, στην Ελλάδα του διχασμού και της διχόνοιας,
ξεμούδιασε γοργά κι άρχισε να μεταλλάσσεται. Η λευτεριά να
ξαναγίνεται σκλαβιά. Με τα πολιτικά πάθη, σαν εκείνα μετά την
Απελευθέρωση. Κατά το…ταπεραμέντο «επαναστατών» του δρόμου
με λάβαρα και κοτσιδάκι. Κοκουλοφόρους πετροβολητές «άνετους»
ανάμεσα στα ΜΑΤ, Αστυνομία αμήχανη και κάποιους ροπαλοφόρους
ενίοτε «δραστήριους» εκεί όπου δεν πρέπει.

Μ’ αυτά κι αυτά και με τις δεκαετίες να τρέχουν, φτάσαμε
(καταντήσαμε) να περιμένουμε την επέτειο σαν έναν μικρό εφιάλτη.

Για λόγους δημόσιας τάξης, τη μέρα που θα’ πρεπε να τη γιορτάζουμε
αγκαλιασμένοι. Με τους εν δυνάμει ταραξίες στην κρύπτη τους, μέχρι
να χαθούν οριστικά.

ΩΣΤΟΣΟ, έχει τον πονοκέφαλό της η Αστυνομία και οι αστυνομικοί την
ταλαιπωρία τους. Για τη γιορτή μη ξαναγίνει μνημόσυνο νεομαρτύρων,
με τη φόρα που πήραμε. Πήρε τα μέτρα της, λοιπόν, (η Αστυνομία) κι
ήταν καθήκον της. Ζώστηκε η Αθήνα από ζωσμένους κι είναι φυσικό και
επιβαλλόμενο.

ΩΣΤΟΣΟ, απέναντι ο καχύποπτος, γκρινιάρης και αντιρρησίας σε
ρόλο…δημοκράτη. Τσιρίζει για την «αστυνομοκρατία», λες και το’ θελε
να (ξανα)καεί η Αθήνα. Για τον «καταπιεσμένο» πολίτη, ενώ μόνο οι
μπαχαλάκηδες νιώθουν καταπιεσμένοι.

ΣΚΛΗΡΑ, λοιπόν, αστυνομικά μέτρα, προληπτικά και προστατευτικά
και μη ξορκίζουν το…κακό οι «επαναστάτες». Μέχρι να μονοιάσουμε(!)
για τον γιορτασμό και για τις μνήμες, που θα’ πρεπε να μας κρατούν
ενωμένους, σφυρηλατώντας το αντιφασιστικό μας φρόνημα.

ΕΤΣΙ που πάμε, και με τη μνήμη του Πολυτεχνείου σε άτσαλα χέρια
γιορταστών κατά βούληση και παράταξη, θα ξεχαστεί η θυσία
των παλληκαριών, η Χούντα και τα «παλληκάρια» της και ο ρόλος
των υπερπόντιων «φίλων, συμμάχων κλπ.». Μας την επέβαλαν
για την Κύπρο, κυρίως, αξιοποιώντας τη συνθήκη της Ζυρίχης που
συνυπογράψαμε με τους Τούρκους για να ξαμολήσουν τον Αττίλα τους.