Πίσω από τις απαγορευμένες λέξεις «μνημόνιο», «ένταξη σε πρόγραμμα» και «τρόικα» της μιας πλευράς ή «κούρεμα» και «πρόγραμμα-γέφυρα» της άλλης, παρουσιάζεται ότι υπάρχουν διαφορετικές ηθικές και συμφέροντα, ενώ
κυρίως υπάρχουν πολίτες με ανάλογα προβλήματα και κοινή ευρωπαϊκή μοίρα, που ωστόσο αδυναμίες και στρεβλώσεις πολιτικής μπορούν να τους παραπλανούν και να τους φέρνουν αντιμέτωπους αντί ενωμένους και με δίκαια καταμερισμένη ευθύνη απέναντι στο στοίχημα της ανταγωνιστικότητας που συνθλίβει χώρες σαν την δική μας και δοκιμάζει την ήπειρο συνολικά.
Με ανάλογο τρόπο, το θέμα ουσίας για την ευρωζώνη, μετά τις εκλογές της 25/1 στην χώρα μας, δεν θα έπρεπε να είναι ο φόβος των κυβερνήσεων Ελλάδας και Γερμανίας μήπως φανεί ότι υπαναχωρούν στην θέληση των πολιτών τους ή ακόμη καλύτερα στις φαντασιώσεις που οι ίδιοι έχουν πλάσει στο μυαλό των πολιτών τους, αλλά η αίσθηση ευθύνης προς μια αναθεωρημένη συμφωνία για το κοινό πολιτικό και οικονομικό μέλλον αυτών των πολιτών.
Πρώτον διότι η γερμανική άποψη ότι οι μεταρρυθμίσεις είναι το βασικό εργαλείο για την ανάπτυξη, ακόμη και αν ήταν ορθή, στην χώρα μας δεν μπορεί να εφαρμοστεί, ούτε καν να δοκιμαστεί, όσο κυριαρχούν η διαφθορά και το πελατειακό κράτος και μάλιστα με ανοχή αν όχι ενθάρρυνση των ίδιων των Γερμανών.
Δεύτερον διότι μόνο πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης μπορούν να κερδίσουν ευρεία συναίνεση και εντέλει απαίτηση για εθνική συνείδηση και από την Ελληνική μεγαλοαστική τάξη. Αντίθετα από το 2010 μέχρι σήμερα οι μνημονιακές πολιτικές ευνόησαν τον κοινωνικό αυτοματισμό στα κατώτερα μικρομεσαία στρώματα χωρίς ουσιαστικό οικονομικό αποτέλεσμα.
Ωστόσο, η δυστυχία των θυμάτων της κρίσης και η στασιμότητα στην οικονομία μπορούν ακόμη και σήμερα να αντιμετωπιστούν αρκεί να υπάρξει αμοιβαία στροφή στον ρεαλισμό και από τις δύο πλευρές.
Αν πρέπει σήμερα από κάπου να ξεκινήσουμε αυτό θα ήταν να χαράξουμε μια βαθιά γραμμή, τόσο βαθιά σαν ρήγμα, τόσο βαθιά που δεν θα μας φόβιζε ο σεισμός και η ισοπέδωση που θα μπορούσε αυτή να προκαλέσει σε κατεστημένα συμφέροντα και αντιλήψεις, ακόμη και αν ήταν να περάσει μέσα από το δικό μας σπίτι.
Αν πρέπει σήμερα από κάπου να ξεκινήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και να το δείξει άμεσα, από αύριο στις προγραμματικές δηλώσεις μέχρι το eurogroup, είναι η γλώσσα της αλήθειας στους λεκτικούς όρους, τους αριθμούς και τις δεσμεύσεις. Είναι το τι, πώς και πόσα θα πάρει από πού, αλλά και το πού, πώς και πότε θα τα δώσει. Με ακρίβεια, χρονοδιαγράμματα και ρεαλισμό. Συγκεκριμένα και όχι με γενικολογίες και ευχές
Εκεί θα δείξει αν όντως διαφέρει και αν αξίζει να υποστηρικτεί. Στο αν και πώς θα σκύψει να βοηθήσει τους αναξιοπαθούντες. Στο αν και πώς θα συνδράμει τις παραγωγικές μονάδες της κοινωνίας. Στο αν και πώς θα επιβάλλει την αξιοκρατία και την διαφάνεια στο βαθιά διεφθαρμένο κράτος και την κρατικοδίαιτη αγορά. Στο αν και πώς θα επιβάλλει κανόνες στην ανεξέλεγκτη και παρασιτική πλουτοκρατία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι έχει ικανά στελέχη για να το πετύχει. Που διαθέτουν την δύναμη, την ηρεμία και την γνώση. Κωνσταντοπούλου, Δραγασάκης, Βαρουφάκης είναι τρία παραδείγματα για αυτόν τον ισχυρισμό. Είναι επιπλέον άδικο να χρεωθεί μια χρεοκοπία που δεν προκάλεσε σαν διαχειριστής της πολιτικής εξουσίας. Αλλά θα ήταν εξίσου λάθος να οδηγηθούμε σε δημοψήφισμα όσο η διαφθορά και οι πελατειακές σχέσεις δεν έχουν αποδομηθεί – προτού, έστω, δεν τις έχει καταφερθεί ένα δυνατό και παραδειγματικό κτύπημα.
Δ. Τρικεριώτης