Ο κατάλογος των “εσωτερικών εχθρών” συνεχώς διευρύνεται. Τώρα ήρθε η σειρά των καθηγητών. Όλοι και όλα πλέον θα κινούνται με διαταγές και στρατιωτικούς νόμους, η “δημοκρατία” όμως θα προστατευτεί…
Το καθεστώς της κοινωνικής λεηλασίας δεν μπορεί να σταθεί ούτε λεπτό χωρίς τρομοκρατία και βίαιη κατάλυση κάθε δικαιώματος, ορθώνοντας έναν ολοκληρωτικό κλοιό απέναντι σε κάθε ανάσα αντίστασης, διεκδίκησης και αλλαγής. Τρέμουν και την παραμικρή παρασάλευση του κλίματος υποταγής, αφασίας, απόγνωσης και φόβου που επιβάλλουν μαζί με τα ΜΜΕ και με τα χρυσαυγίτικα τάγματα θανάτου στους δρόμους.
Όσο κι αν ο συνδικαλισμός της κάθε ΟΛΜΕ είναι “σημαδεμένος”, κρατικά εξαρτημένος και κομματικά ποδηγετημένος, δεν παύει να αποτελεί κίνδυνο όταν, έστω και συγκυριακά, μπορεί να οδηγηθεί από την πίεση και τη δράση της βάσης σε αμφισβήτηση κάποιων από τα θέσφατα της εξουσίας. Το καθεστώς δεν τρέμει βέβαια την ΟΛΜΕ αλλά την απελευθέρωση μιας δυναμικής μαχητικού αγώνα που έρχεται από τους ίδιους τους καθηγητές που η κυβέρνηση φτωχοποιεί, υποβιβάζει, απολύει και απειλεί.
Κόπτεται φυσικά η κυβέρνηση για την απρόσκοπτη διεξαγωγή των εξετάσεων, αυτής της “ιερής αγελάδας” της εκπαίδευσης που ποτίζει τους νέους με ανταγωνισμό, αποκλεισμό και φρούδες ελπίδες, και υποβιβάζει ολόκληρη την εκπαίδευση σε ένα ατέλειωτο άγονο εξεταστήριο. Κόπτεται επίσης για την ηρεμία των παιδιών και των οικογενειών τους που έχουν τόσο υποφέρει (δηλαδή πληρώσει για τα αναγκαστικά φροντιστηριακά …συμπληρώματα διατροφής μιας διαλυμένης παιδείας) μέχρι να φτάσουν σε αυτή τη μοναδική ευκαιρία – πύλη στο θαυμαστό κόσμο της ανεργίας και της εκμετάλλευσης.
Πληρώνουμε σήμερα, και με αυτόν τον τρόπο, το τίμημα της ανάθεσης της παιδείας στις αγκαλιές του κράτους και της αγοράς, της εγκατάλειψης ενός βασικού κοινωνικού αγαθού στη διοικητική λογική του κράτους που “κόβει στα μέτρα του τους μαθητάδες”, και στην αγοραία λογική της αποδοτικότητας και του ανταγωνισμού που προετοιμάζει τους αυριανούς σκλάβους μιας ασύδοτης εργοδοσίας.
Είναι πια φανερό ότι δίχως αγώνες αυτοοργανωμένους από τη βάση, πέρα και ενάντια σε κάθε γραφειοκρατική και θεσμική διαμεσολάβηση, δίχως άνοιγμα των οριζόντων των ίδιων των αγώνων στις κοινωνικές ανάγκες πέρα από τη διατήρηση απλώς της θέσης του κάθε επιμέρους τμήματος της εργασίας, δίχως επανοικειοποίηση στα χέρια της ίδιας της κοινωνίας της παιδείας και όλων των κοινωνικών αγαθών πέρα από κράτος και αγορά, δίχως ελεύθερη πρόσβαση σε αυτά χωρίς αποκλεισμούς και ανταγωνιστικές διαιρέσεις, δεν μπορεί να υπάρξει κόψιμο αυτής της τεράστιας θηλιάς που πνίγει κάθε πλευρά της ζωής μας.
Δεν είναι πια θέμα αλληλεγγύης στον κάθε φορά πληττόμενο κλάδο. Είναι θέμα κοινού μετώπου πάλης και συνδημιουργίας των κοινών πάνω στα οποία μπορεί να στηριχθεί η επιβίωσή μας και η αναγέννηση μιας ελεύθερης αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας.
Η μαζική πολιτική ανυπακοή, η άρνηση των εντολών της κυβέρνησης και του κράτους σε κάθε τομέα της ζωής μας, η δημιουργία των δικών μας κοινοτήτων αγώνα, αλληλεγγύης και δημιουργίας, είναι όρος για να βγούμε από το “σιδερένιο κλουβί” ενός, χωρίς πραγματική ζωή και μέλλον, ολικά διοικούμενου κόσμου.