ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΙΣΧΥΡΗ Δ.Δ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Άρθρο του Δημήτρη Ματσικούδη

Η Δ.Δ. αποτελεί ίσως το σοβαρότερο τμήμα του δημόσιου τομέα που πρέπει να βελτιώσουμε, αν θέλουμε να έχουμε το εργαλείο με το οποίο θα μπορέσουμε να υλοποιήσουμε τα όποια αναπτυξιακά μας σχέδια. Σε συνθήκες κρίσης αυξάνεται η ανάγκη για την καταπολέμηση της παραοικονομίας, των καρτέλ, των ολιγοπωλίων, της αδιαφάνειας στις ενδοομιλικές συναλλαγές, του λαθρεμπορίου, του παραεμπορίου (6 δις), του παράνομου τζόγου (7 δις), του παράνομου πλούτου που κρύβεται στις διάφορες λίστες Lagarde κ.λπ. Για να το…..
κάνουμε αυτό χρειάζεται ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών και όχι αποδυνάμωσή τους, που έχουν ως αποτέλεσμα αντί να αντλούνται πόροι από την παραοικονομία να αντλούνται από την περικοπή μισθών και συντάξεων και την επιβολή επαχθούς φορολογίας. Κι αυτό είναι ευθύνη της Κυβέρνησης κι όχι της τρόικας. Όπως ευθύνη της Κυβέρνησης είναι ο έλεγχος της εγκληματικότητας, η διαφύλαξη της υγείας του λαού, η διατήρηση της παρεχόμενης δωρεάν παιδείας, ο έλεγχος του μεταναστευτικού.
Μετά την υπαγωγή μας στο ΔΝΤ και την διακυβέρνηση της χώρας από την τρόικα, τα προβλήματα που υπήρχαν πριν για την σωστή λειτουργία της Δ.Δ. έχουν πολλαπλασιαστεί αντί να μειωθούν, όπως ισχυρίζονταν οι εμπνευστές των Μνημονίων. Σε μια χώρα, όταν καταρρέουν οι θεσμοί, καταρρέει και η Οικονομία της και όχι μόνο, όπως αναλύεται στο ευπώλητο βιβλίο των Ατζεμογλου και Ρομπινσον Why Nations Fail.
Παραβιάζοντας κύρια άρθρα του Συντάγματος, οι δανειστές έχουν επιβάλει παράκαμψη του Κοινοβουλίου, πλαγίως, με εκ των υστέρων ψήφιση ανεπεξέργαστων νομοσχεδίων ή /και ευθέως, με έκδοση ΠΝΠ. Η πολυνομία έχει γίνει εφιαλτική π.χ. για τις υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών, όπου σε διάστημα μόλις τριών ετών, είχαν συνταχθεί και ψηφιστεί πάνω από 14 φορολογικά νομοσχέδια. Ποιός επενδυτής θα σκεφθεί να έλθει να επενδύσει σε μια χώρα με τέτοιο ασταθές νομικό και φορολογικό πλαίσιο;
Όμως με ξεχαρβαλωμένους πλέον τους ΟΤΑ, τις ανεξάρτητες αρχές, με περικοπή μισθών και συντάξεων, με μια αγορά στραγγισμένη από ρευστότητα με τερατώδη ανεργία, καθημερινό κλείσιμο επιχειρήσεων, η πιέση που δέχεται σήμερα η Δ.Δ. από αναξοπαθούντες συμπολίτες μας είναι πολλαπλάσια αυτής που δεχόταν το 2010. Αντί λοιπόν η Δ.Δ. να ενισχυθεί για να τα βγάλει πέρα δέχεται επιθέσεις από την τρόικα, με αλόγιστες περικοπές δαπανών, υποβάθμιση του έργου των δ.υ. αντί για αναβάθμιση του και οριζόντιες περικοπές προσωπικού χωρίς αξιολόγηση και κυρίως χωρίς να λαμβάνεται υπόψιν η διαφύλαξη της θεσμικής και οργανωτικής μνήμης της.
Στον ιδιωτικό τομέα, παρατηρούμε συχνά σε επιχειρήσεις, όταν για κάποιο λόγο (συνταξιοδότησης, αλλαγή εργοδότη) φύγει ένας εργαζόμενος, ό οποίος δεν είχε κάποια επιφανή θεση, η επιχείρηση να χωλαίνει δυσανάλογα με τα καθήκοντα που είχε αυτός που έφυγε. Η εξήγηση είναι ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν ένας από τους ανθρώπους κλειδιά της επιχείρησης εξ´ αιτίας της πολύχρονης εμπειρίας του, της βαθειάς γνώσης και του ενδιαφέροντος που είχε αναπτύξει για τη δουλειά του. Ένα μεγάλο μέρος του πρόγραμματος της επιχείρησης περνούσε από τον έλεγχο και την έγκρισή του. Ισως φανεί παράξενο, μετά την κατασυκοφάντησή του από τα παπαγαλάκια των δανειστών, αλλά στον δημόσιο τομέα υπάρχουν πολλοί τέτοιοι υπάλληλοι, που η επετηρίδα δεν επιτρέπει την σωστή προαγωγή τους σε θέσεις ευθύνης. Μια οριζόντια περικοπή δ.υ., που δε γίνεται μετά από αξιολόγηση, στερεί την Δ.Δ. από τέτοια άτομα – κλειδιά επιτείνοντας την δυσλειτουργικότητά της.
Η τρόικα δεν βλέπει τη ζημιά που κάνουν οι οριζόντιες περικοπές τόσο των εισοδημάτων όσο και του προσωπικού της Δ.Δ. στην Οικονομία, στερώντας την αγορά από ρευστότητα και την Δ.Δ. από ικανά στελέχη;
Οι φαινομενικά παράλογες πολιτικές που εφαρμόζει η τρόικα, έχουν συγκεκριμένη ιδεολογία πίσω τους και συγκεκριμένη στόχευση. Κι η μεν ιδεολογία είναι εκείνη των σκληρών οικονομικών θεωριών των Μίλτον Φρίντμαν, Τζόσεφ Σούμπετερ και του Ρόμπερτ Μούντελ.(πατέρα του ευρώ), που πίστευαν στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου μέσω της «δημιουργικής καταστροφής», η δε άμεση στόχευση είναι η καταστροφή του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, ξεκινώντας με τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και την προώθηση ιδιωτικοποιήσεων η οποία μοιραία αποδυναμώνει το ρόλο της Δ.Δ.
Όμως οι ιδιωτικοποιήσεις γίνονται για να γίνουν οι πλούσιοι πλουσιότεροι και όχι προς όφελος των πολλών. Τουναντίον οι πολλοί, όχι μόνο δεν επωφελούνται, αλλά βλάπτονται είτε με την αύξηση του κόστους των παρεχομένων προς αυτούς υπηρεσιών (400% αύξηση του ιδιωτικοποιημένου νερού) ή με καταστροφή του περιβάλλοντος (Σκουριές Χαλκιδικής)
Πιστεύω, πως αυτού του είδους προβληματισμοί, όπως αυτοί που διατυπώνονται εδώ, θα ήταν προτιμότερο να ακούγονταν στην πρόσφατη συνεδρίαση της Βουλής, για την πρόταση δυσπιστίας που υπέβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί για τις ανούσιες κοκκορομαχίες των πολιτικών μας ταγών.

Δημήτρης