Πρόσφατα παραβρέθηκα σε μια χοροεσπερίδα του Αστέρα Ζωγράφου. Μεταξύ πλήθους υποψηφίων δημάρχων και δημοτικών συμβούλων που θα θυμηθούν τον Αστέρα Ζωγράφου το 2019 στις επόμενες δημοτικές εκλογές. Ως είθισται …
Ανάμεσα στις άλλες προσφωνήσεις ξεχώρισα ενός δημοτικού συμβούλου που …
ανήγγειλε τον διορισμό ως αντιπροέδρου και αναπληρωτή αντιπροέδρου του νοσοκομείου ΕΛΠΙΣ του Δημήτρη Μπίτσικα ( Πρόεδρου του Συνδέσμου Παλαιών Ζωγραφιωτών ) και του Βαγγέλη Τζανή ( προέδρου του Α.Ο. Αστέρα Ζωγράφου) ανακοινώνοντας το νέο στο κατά βάση (πολυ)παραταξιακό ακροατήριο της εκδήλωσης προσθέτοντας ότι αν έχετε κάποια ανάγκη από το νοσοκομείο ΕΛΠΙΣ μπορείτε να απευθυνθείτε σε αυτούς…
Σκέφτομαι όμως ότι για μια θέση σε νοσοκομείο σήμερα μπορεί κάλλιστα να σημαίνει ένα ράντζο για κάποιον άλλον συνάνθρωπο μας οδηγώντας σε λογικές ύπαρξης παιδιών ενός κατώτερου θεού.
Σκέφτομαι ότι το σπίτι της αλληλεγγύης που είχε ιδρύσει ο Γιάννης Καζάκος, ένα από τα ελάχιστα θετικά σημεία της δημαρχίας του κατά την γνώμη μου μετατράπηκε σε μέρος φιλοξενίας των Παλαιών Ζωγραφιωτών που σαν σύλλογος μας είναι συμπαθής όμως οι ανάγκες στέγασης του δεν μπορεί να είναι σε προτεραιότητα από τις ανάγκες σκληρά δοκιμαζομένων από την κρίση συμπολιτών μας. Δείτε ακολούθως το τότε βίντεο ρεπορτάζ μας για το ζήτημα αυτό
Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να σκεφθεί και να αναφέρει σενάρια που διακινούνται από πολλά τοπικά blogs που αναφέρουν ότι για την τοποθέτηση τους κινήθηκαν τοπικοί και κομματικοί μηχανισμοί με σκοπό την συλλογή ψήφων υπέρ κάποιας παράταξης. Είναι κουτσομπολιά που ακόμα και βάσιμα να είναι δεν πρέπει να αποτελέσουν το πυρήνα του προβληματισμού μας που πρέπει να παραμείνει στο πολιτικό γίγνεσθαι της πόλης μας και τους όρους με τους οποίους αυτό διαμορφώνεται.
Δεν μπορώ όμως παρά να ανακαλέσω στην μνήμη μου κάποιες σκέψεις του Αντώνη Σαμαράκη από το έργο του “Ζητείται Ελπίς” τις οποίες και σας παραθέτω αντί σκέψεων της δικής μου ασημαντότητας.
Αντώνης Σαμαράκης – Ζητείται ΕΛΠΙΣ
” Σκέφτηκε τὰ διηγήματα ποὺ εἶχε γράψει, δίνοντας ἔτσι μιὰ διέξοδο στὴν ἀγωνία του. Ἄγγιζε θέματα τοῦ καιροῦ μας: τὸν πόλεμο, τὴν κοινωνικὴ δυστυχία…
Ὡστόσο, δὲν τὸ ἀποφάσιζε νὰ τὰ ἐκδώσει. Φοβότανε! Φοβότανε τὴν ἐτικέτα ποὺ θὰ τοῦ δίνανε σίγουρα οἱ μὲν καὶ οἱ δέ. Ὄχι, ἔπρεπε νὰ τὰ βγάλει. Στὸ διάολο ἡ ἐτικέτα!
Αὐτὸς ἦταν ἕνας ἄνθρωπος, τίποτε ἄλλο. Οὔτε ἀριστερὸς οὔτε δεξιός. Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ εἶχε ἐλπίσει ἄλλοτε, καὶ τώρα δὲν ἔχει ἐλπίδα, καὶ ποὺ νιώθει χρέος του νὰ τὸ πεῖ αὐτό. Βέβαια, ἄλλοι θἄχουν ἐλπίδα, σκέφτηκε. Δὲν μπορεῖ παρὰ νἄάχουν.
Ξανάριξε μιὰ ματιὰ στὴν ἐφημερίδα: ἡ Ἰνδοκίνα, ἡ «Κοσμικὴ Κίνησις», τὸ ρεσιτὰλ πιάνου, οἱ δυὸ αὐτοκτονίες γιὰ οἰκονομικοὺς λόγους, οἱ «Μικρὲς Ἀγγελίες»…
ΖΗΤΕΙΤΑΙ γραφομηχανή…
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ραδιογραμμόφωνον…
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τζὶπ ἐν καλῇ καταστάσει…
ΖΗΤΕΙΤΑΙ τάπης γνήσιος περσικὸς…
Ἔβγαλε τὴν ἀτζέντα του, ἔκοψε ἕνα φύλλο κι ἔγραψε μὲ τὸ μολύβι του:
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ἐλπίς
Ὕστερα πρόσθεσε τὸ ὄνομά του καὶ τὴ διεύθυνσή του. Φώναξε τὸ γκαρσόνι. Ἤθελε νὰ πληρώσει, νὰ πάει κατευθείαν στὴν ἐφημερίδα, νὰ δώσει τὴν ἀγγελία του, νὰ παρακαλέσει, νὰ ἐπιμείνει νὰ μπεῖ ὁπωσδήποτε στὸ αὐριανὸ φύλλο.”
Για το zografou.net
Θανάσης Δαβαλάς
