Κι εκεί που αναρωτιέσαι αν έχει μείνει τίποτα όρθιο σ’ αυτή τη….
χώρα, μαθαίνεις, ότι σημειώνονται περιστατικά, όπου λιποθυμάνε μικρά παιδιά στα σχολεία.
Άννα – Μαρία Καραγιώργη
Γιατί μένουν ώρες ατάιστα. Και βεβαιώνεσαι, ότι συλλήβδην, ο κόσμος μας, όπως τουλάχιστον τον ξέραμε μέχρι χτες, έχει χαθεί ανεπιστρεπτί. Τα δημοσιοποιημένα κρούσματα ασιτίας είναι στον αριθμό 5, αλλά οι καταγγελίες από δασκάλους και καθηγητές, που υπογραμμίζουν το πρόβλημα, όλο και αυξάνονται. Κρούουν τον κώδωνα, καθώς βλέπουν αυτό που καμιά φορά οι μαθητές ντρέπονται να παραδεχτούν. Ότι πεινάνε. Οι εκπαιδευτικοί ενεργοποιούνται και οργανώνουν αυτόνομα επιτροπές για τη συγκέντρωση τροφίμων και ρούχων, ώστε να βοηθήσουν τους μαθητές, που έχουν περισσότερο ανάγκη.
Από τον Δεκέμβρη του 2012, ξεκίνησε επισήμως, σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα το πρόγραμμα σίτισης στα σχολεία. Η έκταση του προβλήματος απαίτησε τον κεντρικό έλεγχο από τα πάνω. Όσο κι αν θυμίζει εξιστορούμενες ιστορίες του παρελθόντος από γονείς ή παππούδες, η είδηση είναι τόσο πραγματική, όσο και το πρόβλημα. Για την πόλη μας, σύμφωνα με ανακοίνωση του Αντιδημάρχου Παιδείας και Δια Βίου Μάθησης, χορηγείται ήδη και θα συνεχίσει να χορηγείται, δωρεάν πρωινό κατά προτεραιότητα, σε 860 μαθητές, που βιώνουν εντονότερα τη φτώχεια. Ο Δήμος συνεργάζεται με εταιρία catering, η οποία ανέλαβε να διανείμει το πρωινό σε 54 σχολεία της πόλης.
Ακόμα, συζητείται για την ανακούφιση μεγαλύτερου αριθμού μαθητών, η χορήγηση κουπονιών αξίας 2 ή 3 ευρώ. Με αυτά θα μπορούν τα παιδιά να αγοράσουν το κολατσιό τους από το κυλικείο. Το ζήτημα της αξιοπρέπειας και περηφάνιας των ανθρώπων δεν είναι διόλου αμελητέο. Υποπτεύεται κανείς, ότι ο αριθμός των παιδιών, που χρήζουν βοήθειας, είναι μεγαλύτερος από αυτόν που καταγράφεται. Γι’ αυτό οι δράσεις αυτές πρέπει να είναι συνολικότερες και να γίνονται με την όσο το δυνατό μεγαλύτερη διακριτικότητα.