«Παλεύοντας» για να φύγουν οι Βάσεις και το Μνημόνιο

Όσοι γνωρίζουν το καθεστώς (και την τραγελαφική ιστορία) των αμερικανικών Βάσεων στην Ελλάδα, αλλά και όσοι γνωρίζουν με ποιον τρόπο «συμμετέχει» η χώρα μας στις διάφορες αποστολές σε φλεγόμενες περιοχές του πλανήτη, δυσκολεύονται να αντιληφθούν τι ακριβώς θέλει να κάνουμε ο ΣΥΡΙΖΑ…
Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα, η Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε (προχθές) ψήφισμα (προφανώς για να ικανοποιηθεί και η Αριστερή Πλατφόρμα που ψήφισε λευκό μετά τη συνεδρίαση), όπου – μετά τους γνωστούς βερμπαλισμούς περί ιμπεριαλιστών και γερακιών του πολέμου – η μεν κυβέρνηση καλείται να εκφράσει την αντίθεσή της σε κάθε επέμβαση, ο δε λαός να διατρανώσει την αντίθεσή του με συγκεντρώσεις στις περιοχές όπου υπάρχουν νατοϊκές βάσεις.

Κι’ εκεί που διερωτάται κανείς αν θα κάνει τίποτε και ο ΣΥΡΙΖΑ, ενημερωνόμαστε πως… έχει ζητήσει σύγκληση της Ολομέλειας της Βουλής και πως (αυτό είναι το καλύτερο) «μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα παλέψει για το οριστικό κλείσιμο των Νατοϊκών βάσεων και την απομάκρυνση – απεμπλοκή της χώρας μας από το ΝΑΤΟ».

Σας θυμίζουν τίποτε όλα αυτά;

Μήπως τον Α. Παπανδρέου που… πάλεψε κι’ αυτός για να φύγουν οι βάσεις (οι οποίες παρεμπιπτόντως είναι αμερικανικές, ενώ στην περίπτωση της Συρίας το ΝΑΤΟ έχει δηλώσει ότι δεν θα λάβει μέρος);

Τον Α. Παπανδρέου που «πάλεψε» τόσο πολύ, με αποτέλεσμα οι βάσεις να μην φύγουν ποτέ;

Οι ομοιότητες σε (προπαγανδιστικές) συμπεριφορές προκαλούν πλέον θυμηδία.

Και γεννάται το ερώτημα:

Τι θα πει «μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα παλέψει θα για το οριστικό κλείσιμο των βάσεων»;

Με ποιους θα παλέψει και γιατί θα χρειασθεί να παλέψει;

Αρκεί να φέρει νόμο στη Βουλή με τον οποίο θα καταργεί τη συμφωνία – η οποία, άλλωστε, ανανεώνεται ανά χρόνο.

Επομένως, δεν θα χρειαστεί να περιμένει και πολύ «μια κυβέρνηση της Αριστεράς»!

Μπορεί να το πράξει αμέσως μετά την άνοδό της στην εξουσία.

Και μάλιστα, μπορεί να το κάνει και τώρα.

Αντί δηλαδή να ζητά σύγκληση της Ολομέλειας για να κουβεντιάσουμε, να φέρει μια πρόταση νόμου, που θα προβλέπει ότι με τη λήξη της συμφωνίας οι Βάσεις καταργούνται!

Ως γνωστόν, η Ελλάδα είναι μέλος του ΝΑΤΟ από το 1952 και η πρώτη διμερής συμφωνία με τις ΗΠΑ ανάγεται στο 1953, όταν δόθηκε το δικαίωμα στις ΗΠΑ να εγκαταστήσουν στρατιωτικές Βάσεις επί ελληνικού εδάφους.

Το 1981, υπήρχαν οι Βάσεις του Ελληνικού, Σούδας, Γουρνών Ηρακλείου, Νέας Μάκρης, Κάτω Σουλίου, Ελευσίνας, Σύρου, Σκύρου, Αράξου και άλλες, κυρίως τηλεπικοινωνιών, ενώ ήδη από το 1977 είχε μονογραφηθεί το σχέδιο της νέας ελληνοαμερικανικής συμφωνίας και είχαν ξεκινήσει οι διαπραγματεύσεις, με την τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να απορρίπτει το σχέδιο που είχε υποβάλει η αμερικανική πλευρά.

Έφυγαν… μένοντας!
Ο Α. Παπανδρέου, όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση κατήγγελλε την παρουσία αμερικανικών Βάσεων στην Ελλάδα και υποσχόταν την απομάκρυνσή τους.

Όλοι θυμούνται τα συνθήματα εκείνης της «επαναστατικής περιόδου»: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο», «Έξω οι Βάσεις του θανάτου», «Αργυρούπολη, αποπυρηνικοποιημένη ζώνη» και τα λοιπά.

Αλλά μετά την άνοδό του στην εξουσία αποφάσισε να… παλέψει (όρα ΣΥΡΙΖΑ) για μεγάλο διάστημα όσον αφορά στην απομάκρυνση των Βάσεων.

Η «πάλη» ξεκίνησε από τη φάση της… στεγανοποίησης, όπως την είχε αποκαλέσει τότε ο Ανδρέας.
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά:

Ο Ανδρέας έδωσε μια παράσταση διαπραγματεύσεων, που (το 1982) κράτησε εννέα μήνες, με την προπαγάνδα να ανακοινώνει κάθε τόσο ότι διακόπτονταν ή ναυαγούσαν.

Και στις 15 Ιουλίου 1983, οι Βάσεις έφυγαν… μένοντας.

Η συμφωνία προέβλεπε παραμονή των Βάσεων για άλλα πέντε χρόνια – δηλαδή ω ς το 1988, οπότε αυτές μπορούσαν να καταργηθούν (βάσει της συμφωνίας απομάκρυνσης-παραμονής) με πεντάμηνη έγγραφη προειδοποίηση μιας από τις δύο πλευρές.

Καθώς ο καιρός περνούσε και το 1988 πλησίαζε, ο Ανδρέας άρχισε νέο κύκλο «απομάκρυνσης».

Τον Ιανουάριο του 1987 ανακοίνωσε ότι θα (ξανα)ξεκινούσαν διαπραγματεύσεις «από μηδενική βάση».

Λίγο αργότερα, ανακοίνωνε πως η νέα συμφωνία θα έμπαινε σε δημοψήφισμα.

Αυτό, βέβαια, δεν έγινε ποτέ, ο Παπανδρέου έπεσε και η συμφωνία με τις ΗΠΑ υπεγράφη το 1990 από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Το 2001 ανανεώθηκε, συμπληρώθηκε και αναβαθμίστηκε και σήμερα, στο πλαίσιο της συγκεκριμένης συμφωνίας, υπάρχει μόνο η Βάση της Σούδας, η λειτουργία της οποίας ανανεώνεται ανά έτος και τελεί υπό ελληνική διοίκηση, ενώ το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό διατηρεί τη διοίκηση του δικού του προσωπικού.

Αυτά για την Ιστορία.

Στην ουσία, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα χρειαστεί να «παλέψει».

Όπως είπαμε, μια Βάση έχει απομείνει και η συμφωνία για τη λειτουργία της ανανεώνεται κάθε χρόνο.

Προς το παρόν, η συμφωνία ισχύει και επομένως, δεν αρκεί να μας λέει ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε ότι ΘΑ παλέψει, ούτε «καμία διευκόλυνση».

Όσο ισχύει η συμφωνία, θα τηρείται.

Για να ισχύσει το «καμία διευκόλυνση» πρέπει να πάψει να ισχύει η συμφωνία.

Και για να πάψει να ισχύει η συμφωνία, πρέπει να καταγγελθεί (με πεντάμηνη προειδοποίηση).

Αλλά πουθενά στα κείμενα του ΣΥΡΙΖΑ δεν βλέπουμε να ζητά καταγγελία της συμφωνίας.

Ούτε λέει (ο ΣΥΡΙΖΑ) πως το πρώτο πράγμα που θα κάνει είναι να την καταγγείλει, ώστε να αρχίσει να «τρέχει» το πεντάμηνο.

Ακούμε γενικά και αόριστα το «καμία διευκόλυνση» – όπως γενικά και αόριστα ακούμε το «θα επαναδιαπραγματευτούμε τις δανειακές συμβάσεις».

Ακούμε επίσης το σύνθημα «καμία συμμετοχή στον πόλεμο».

Μα, ως γνωστόν, η Ελλάδα δεν συμμετέχει σε πολέμους.

Μετέχουμε σε ειρηνευτικές αποστολές (Κόσσοβο, Αφγανιστάν), κυρίως με αξιωματικούς του μηχανικού και με ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας (στο αεροδρόμιο της Καμπούλ).

Και μάλιστα, προκειμένου να απέχουμε από πολεμικές ζώνες και να μην εμπλέκονται οι στρατιώτες μας σε πολεμικά μέτωπα, καταβάλλουμε οικονομικά ανταλλάγματα.

Για παράδειγμα, στην περίπτωση του Αφγανιστάν, η Ελλάδα κατέβαλε το ποσό των 13 εκ ευρώ στο Ταμείο Ανασυγκρότησης του Αφγανικού Στρατού.

Όχι τίποτε άλλο, αλλά έτσι όπως μας τα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να πιστέψει ο κόσμος πως… θα στείλουμε χερσαίες δυνάμεις στη Συρία!

Συμπέρασμα: Όσο θα παλέψει ο ΣΥΡΙΖΑ για να φύγουν οι Βάσεις, άλλο τόσο θα παλέψει για να φύγει το Μνημόνιο…