Πάγκαλος:”Δεν θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουν οι εργατοπατέρες τα «τανκ»”

Το υπόγειο μετρό της Αθήνας, το επίγειο τραμ, ακόμη και ο άρτι εκσυγχρονισθείς καθ’ ολοκληρίαν …
Ηλεκτρικός Σιδηρόδρομος Πειραιώς – Κηφισιάς, που εγεννήθη τον 19ο αιώνα, είναι σχετικά σύγχρονες υποδομές.
 Του Θεόδωρου Πάγκαλου

Το μετρό και ο εκσυγχρονισμός της γραμμής Πειραιώς ξεκίνησαν και ολοκληρώθηκαν επί των κυβερνήσεων Σημίτη, οι οποίες είχαν σαφή εκσυγχρονιστική και νεωτερική διαχειριστική αντίληψη για τις Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Ωφελείας (ΔΕΚΟ). Το τραμ ολοκληρώθηκε και εγκαινιάστηκε επί κυβερνήσεως Καραμανλή. Και στις τρεις περιπτώσεις υπεύθυνοι του έργου – της σύλληψης, εφαρμογής και ολοκλήρωσής του – ήταν ρηξικέλευθοι υπουργοί με ανοιχτό ορίζοντα και επίγνωση των επιταγών της εποχής.

Διαβάζω ότι ο ηγέτης της απεργίας που δέκα ημέρες τώρα διαλύει τον οικονομικό ιστό της πόλης τινάζει στον αέρα τις προοπτικές οικονομικής ανάπτυξης μέσα στο 2013 και ταλαιπωρεί εκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπους μας – ως άλλος Φωτόπουλος πρόταξε τα στήθη του στα «τανκ»! Πόθεν προέκυψε η ιδιόμορφη αυτή προσωπικότητα που φαντασιώνεται υστερικά ότι η ευνομούμενη Πολιτεία μας θα αντιπαρατάξει τανκ σε μία απεργία; Ή μήπως γνωρίζει κάτι που εμείς δεν ξέρουμε; Οτι δηλαδή η απεργία αυτή – και άλλες που θα ακολουθήσουν και θα έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά – είναι η πρώτη φάση μιας αγωνιστικής επέλασης του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία, τώρα που οι δημοσκοπήσεις άρχισαν να δείχνουν στασιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ και πρωτοπορία της Νέας Δημοκρατίας; η οποία αν κρίνουμε από τα συνοδευτικά στοιχεία μάλλον θα πρέπει να αυξηθεί.

Επίσης διαβάζω ότι στην απεργία του μετρό στις 19/01 και 20/01 απεργοί ήταν μόνο 200 άτομα, δηλαδή περίπου το 15% του προσωπικού, ενώ περίπου 1.000 εργαζόμενοι ή πήραν άδεια, ή βρίσκονταν σε ρεπό, ή δήλωσαν ασθένεια και ως εκ τούτου αμείφθηκαν κανονικά για τις ημέρες της απεργίας. Στο τραμ αυτό παίρνει ακόμη πιο τερατώδη μορφή διότι επί 507 εργαζομένων απεργούν… μόνον 20, ενώ 467 ασθενούν. Ποσοστό δηλαδή αγωνιζομένων για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους 3,94%. Στους ΗΣΑΠ τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα, διότι περίπου 300 δηλώνουν ότι απεργούν και άλλοι 250 κάνουν τον καραγκιόζη για να εισπράξουν το μεροκάματο.

Και αναρωτιέμαι: Αυτή η συνδικαλιστική ηγεσία, που ψηφίζεται από αυτούς τους εργαζομένους, νομιμοποιείται να διεκδικεί ισότιμη διαπραγμάτευση με το Δημόσιο ως εργοδότη; Δεν είναι σαφές ότι πρόκειται για μία ομάδα πωρωμένων ανθρώπων που ακόμη και τις ημέρες που θα έπρεπε να υιοθετήσουν στάση αγωνιστικής ανάτασης δεν μπορούν παρά να επιδείξουν αυτό που διαθέτουν. Ασυνειδησία και πώρωση δημοσίου υπαλλήλου που διορίστηκε με ρουσφέτι, επιθυμεί να μην εργάζεται και να αμείβεται υπερβολικά σε σχέση με ό,τι ισχύει με τους συναδέλφους του τού ιδιωτικού τομέα (που έχουν τα ίδια προσόντα με αυτόν) και δεν δίνει δεκάρα για την εξυπηρέτηση των πολιτών.

Μιλάμε όμως εδώ για μεγάλους αριθμούς. Ολοι αυτοί οι άνθρωποι, οι συνέλληνες, οι γείτονές μας, οι συγγενείς μας, ήταν πάντα έτσι ή κάποιος τους κατάντησε; Και η απάντηση είναι, ευτυχώς για το μέλλον, αλλά δυστυχώς για το παρόν και το παρελθόν, η δεύτερη εκδοχή. Με το ένα πόδι στο Δημόσιο και με το άλλο στον ιδιωτικό τομέα αρνείται η πολιτική ηγεσία να πάρει σαφείς και ξεκάθαρες αποφάσεις σύμφωνες με το πνεύμα των καιρών, ώστε οι εργαζόμενοι στα μέσα σταθερής τροχιάς να είναι προστατευμένοι βέβαια από το Σύνταγμα, από το Εργατικό Δίκαιο και από όλες τις άλλες ρυθμίσεις που ισχύουν για τον ιδιωτικό τομέα, αλλά σε ανταγωνιστικό περιβάλλον. Αντί να συνάπτουν ιδιωτικές συμβάσεις συγκεκριμένου χρόνου των οποίων η ανανέωση θα εξαρτάται από αξιολόγηση, οι ηγεσίες και του ΠαΣοΚ – θα έλεγα μάλιστα κατά κύριο λόγο του ΠαΣοΚ – και της Νέας Δημοκρατίας, όσο μπόρεσαν μάζεψαν εκεί μέσα από το περιθώριο της κοινωνίας ματαιόσπουδους οπαδούς της ραστώνης, με ελαστική συνείδηση, που μας εμφανίζουν σήμερα το αποκρουστικά πωρωμένο και διεφθαρμένο πρόσωπό τους. Ετσι τους κατάντησαν.

Και για να τελειώσω εξίσου ευχάριστα αυτή τη μικρή τομή στην πραγματικότητα: Τι έκανε άραγε επί οκτώ χρόνια η κυβέρνηση Καραμανλή; Δεν έβλεπε στην καθημερινή εργασιακή πρακτική αυτών των ομάδων τη λαίλαπα που ερχόταν; Τι έκαναν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου; Τίποτα απολύτως. Αφησαν όλα τα φαινόμενα να εξελιχθούν προς τη χειρότερη δυνατή κατεύθυνση και έτσι σήμερα μόνο μία είναι η δυνατότητα για όλες τις ΔΕΚΟ, χωρίς εξαίρεση: Με ταχύρρυθμες διαδικασίες εγκατάσταση γνήσιου καθεστώτος Νομικού Προσώπου Ιδιωτικού Δικαίου, χωρίς νοθεύσεις σε ό,τι αφορά τη διεύθυνση, τη διαχείριση και τις εργασιακές σχέσεις.

Ετσι δεν θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουν οι εργατοπατέρες τα «τανκ» για να διεκδικούν την εξαίρεση από το ενιαίο μισθολόγιο. Το Δημόσιο είναι καλό για να  προσλαμβανόμαστε χωρίς προσόντα, με προοπτική μονιμότητας, και να αμειβόμαστε τις ημέρες που απεργούμε. Αλλά οι αμοιβές του Δημοσίου δεν μας αρέσουν.

Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση οφείλει εντός των ημερών που έρχονται να δώσει πειστική και αποφασιστική απάντηση στην κοινωνική και οικονομική πρόκληση που αποτελούν οι απεργίες των «εργαζομένων» των μέσων σταθερής τροχιάς.