Το μεγάλο ΝΑΙ η το μεγάλο ΟΧΙ !!!

Γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας

Ο Ελληνικός λαός καλείται την Κυριακή να αποφασίσει για το μέλλον του, επιλέγοντας όχι το καλύτερο γι αυτόν, αλλά δυστυχώς το λιγότερο κακό…

Τον ΥΠΟΧΡΕΩΣΑΝ να πάρει μια ιστορική απόφαση χωρίς να έχει πλήρη ενημέρωση σε ένα οικονομοτεχνοκρατικό ζήτημα και χωρίς να έχει τις απαραίτητες γνώσεις.
Και αν για το ΝΑΙ τα πράγματα είναι λίγο πιο ξεκάθαρα, με το ΟΧΙ τι γίνεται;
Γιατί επιλέγοντας ΝΑΙ, γνωρίζει ότι με την δική του υπογραφή ζητά, την λήψη νέων μέτρων, νέους φόρους, περισσότερη λιτότητα, μείωση μισθών και συντάξεων, αύξηση του ΦΠΑ, νέο μνημόνιο, παράταση της δυστυχίας του και της αναξιοπρέπειάς του, χωρίς μάλιστα όλα αυτά, να έχουν μια καταληκτική ημερομηνία.

Με το ΟΧΙ όμως τι γίνεται; Ξέρει κανείς με σιγουριά τι αντιπροσωπεύει;
Το ΟΧΙ σημαίνει, όχι στην πρόταση των θεσμών, αλλά παραμονή στο ΕΥΡΩ;
Σημαίνει ότι υποχρεώνει την κυβέρνηση να απαιτήσει από τους θεσμούς να της καταθέσουν εκείνοι άλλη πρόταση;
Και πως μπορεί να γίνει αυτό, όταν το δημοψήφισμα δεσμεύει την κυβέρνηση και όχι τους δανειστές;
Πως μπορεί να έχει νόημα ένα δημοψήφισμα με αυτό το ερώτημα όταν έχει ήδη λήξει το πρόγραμμα παράτασης;
Γιατί δεν αποφάσιζε η κυβέρνηση να το διεξάγει μια βδομάδα πριν , ώστε να είναι εντός του προγράμματος;
Σημαίνει έξοδος από το ΕΥΡΩ και επιστροφή στην ΔΡΑΧΜΗ;
Και αν σημαίνει αυτό, τι γίνεται με το ΧΡΕΟΣ;
Το διαγράφουμε μονομερώς η το αποπληρώνουμε;
Και αν το διαγράψουμε, ποιά η θέση της χώρας μετά από αυτό, στην διεθνή σκηνή;
Αν πάλι το αποπληρώνουμε, πως μπορεί να γίνει αυτό με εθνικό νόμισμα την ΔΡΑΧΜΗ, όταν αυτό θα έχει εκ των πραγμάτων υπερδιπλασιαστεί;
Αν το δίλημμα για την κυβέρνηση είναι πραγματικά το : ΕΥΡΩ η ΔΡΑΧΜΗ, γιατί στο δημοψήφισμα δεν ετέθει ξεκάθαρα αυτό το δίλημμα στον Ελληνικό λαό;
Πριν φτάσει στην κάλπη ο Ελληνικός λαός δεν πρέπει να έχει απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, ώστε να μην επιλέξει φοβικά το ΝΑΙ και θυμικά το ΟΧΙ;

Διαφορετικά θα συμβεί για άλλη μια φορά αυτό που έλεγε ο Διονύσιος Σολωμός:
«Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ και αγαπημένε.
Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε.»

Μήπως σε αυτή την χώρα πρέπει κάποτε επιτέλους, να επικρατήσουν οι νηφάλιες και ψύχραιμες φωνές και όχι οι παρορμητικές και ακραίες;
Φοβάμαι δυστυχώς ότι όλα αυτά, είναι η μοιραία κατάληξη μιας χώρας, που προετοιμάστηκε για την εξαφάνιση της.

Γιατί βλέπετε η Ελλάδα δεν είναι μόνο η πατρίδα της δημοκρατίας, αλλά και της τραγωδίας.