ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΛΥΣΟΥΝ

Του ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ ΤΖΑΝΕΤΟΥ

Για την αποφυγή του κολασμένου ενδεχόμενου τής, μετά τον Ιούνιο, ανανεωμένης, μνημονιακής, επιτήρησης της χώρας, θα πρέπει από τώρα να βρίσκεται σε εξέλιξη ένα εθνικό σχέδιο απεγκλωβισμού, στηριγμένο σε εναλλακτικούς σχεδιασμούς εθνικής χρηματοδότησης

Ενώ η διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης με τους “θεσμούς” της ολιγαρχικής Ευρωζώνης βρίσκεται σε εξέλιξη, ο λαός μας, με τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης αυτής, απολαύει μιας τετράμηνης διορίας για την κατάρτιση του νέου προγράμματος ή συμβολαίου ή όπως αλλιώς θα ονομαστεί. Κατά τη διάρκεια της διορίας αυτής, θα συνεχιστεί η χρηματοδότηση που απορρέει από το παλιό πρόγραμμα, γνωστό και ως Μνημόνιο, το οποίο έληξε την 28η Φεβρουαρίου, και (σε αντάλλαγμα;) θα γίνουν οι μεταρρυθμίσεις που συμπεριλήφθηκαν στη γνωστή λίστα διαπραγμάτευσης που έγινε αποδεκτή από τη γερμανική κυβέρνηση που εκπροσωπεί κυριαρχικά τους ευρωπαϊκούς θεσμούς (ΕΚΤ και Ευρωπαϊκή Επιτροπή).

Ήταν κάτι παραπάνω από σίγουρο (και προεκλογικά) το γεγονός ότι, ελλείψει εναλλακτικού χρηματοδοτικού καναλιού για τη χώρα, η παράταση της υφιστάμενης χρηματοδότησής της από τις δανειακές συμβάσεις που έχει μέχρι σήμερα αποδεχτεί, στο πλαίσιο των Μνημονίων, θα ήταν μια αναπόφευκτη, πλην όμως προσωρινή λύση για την έναρξη και συνέχιση της πολυπόθητης, εδώ και χρόνια για τον ελληνικό λαό, διαπραγμάτευσης. Βέβαια, είναι προφανές ότι μεταρρυθμίσεις που σχετίζονται με τη ριζική ανασυγκρότηση των βασικών δομών και λειτουργιών του κράτους δεν μπορούν να ολοκληρωθούν σε τέσσερις μήνες, ούτε να επιφέρουν αποτελέσματα που θα διακρίνουν αισθητά την κρατική αποτελεσματικότητα, για παράδειγμα στα έσοδα από την πάταξη της φοροδιαφυγής.

Μπορούν όμως να τεθούν με αποφασιστικότητα οι βάσεις για να γίνει μια αισθητή έναρξη της δίκαιης, αναλογικής φορολόγησης του νόμιμου πλούτου, της πάταξης του έκνομου πλούτου, της πάταξης της διαπλοκής και της διαφθοράς στη δημόσια διοίκηση, την αναδιοργάνωση του τρόπου λειτουργίας των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, τη διαμόρφωση κουλτούρας υπεύθυνου πολίτη με κοινωνική συνείδηση, δίνοντας το παράδειγμα πρώτα οι κυβερνητικοί και κρατικοί λειτουργοί. Θα μπορούσε να προστεθεί στη λίστα της εθνικής μας ανασυγκρότησης και η σύνδεση του εκπαιδευτικού προγράμματος της χώρας με την κοινωνική ανάπτυξη, όπως για παράδειγμα η ανάδειξη των πανεπιστημίων μας ως διεθνών κέντρων ερευνών και μελετών, καθώς και η αναβάθμιση της σχολικής εκπαίδευσης σε δεξαμενή πολυδιάστατης γνώσης που διαπλάθει ελεύθερους ανθρώπους με δεξιότητες αλλά και κοινωνική συνείδηση.

Όλοι αυτοί οι τομείς της εθνικής μας προσπάθειας, εφόσον τεθούν σε εφαρμογή, θα μπορούσαν να προκαλέσουν ευνοϊκές συνθήκες για την προσέλκυση και ανάπτυξη οικονομικής δραστηριότητας επωφελούς για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη σε αυτή τη χώρα.

Οι στόχοι αυτοί, χωρίς να απαιτούν όλοι τους δυσθεώρητα κονδύλια για να πραγματοποιηθούν, πρέπει να αποτελούν βασική κυβερνητική επιδίωξη, πρώτα και πέρα από κάθε διαπραγμάτευση και συμφωνία με δανειστές και “θεσμούς”. Είτε μπήκαμε ως λαός σε καθεστώς οικονομικής κηδεμονίας από 2010 είτε όχι, μεταρρυθμίσεις σαν τις προαναφερόμενες, που πολλές από αυτές προτάθηκαν από την ελληνική κυβέρνηση και συνομολογήθηκαν από τους “θεσμούς” στην πρόσφατη συμφωνία προσωρινής συνέχισης της μνημονιακής χρηματοδότησης, θα έπρεπε να έχουν ξεκινήσει και τελεσφορήσει πριν από δεκαετίες. Και εάν είχε γίνει αυτή η βαθιά τομή στην ελληνική κοινωνία, ίσως και να μην μπαίναμε ποτέ σε καθεστώς ειδικής οικονομικής κηδεμονίας εφάμιλλης, κατά τα επί εποχής Σαμαρά λεγόμενα της κυρίας Μέρκελ, με αυτήν της πρώην Ανατολικής Γερμανίας (σχετικό ρεπορτάζ στον ιστότοπο “Το κουτί της Πανδώρας” της 11.4.2014).

Το εθνικό ζητούμενο τώρα είναι πώς θα βγούμε από αυτή τη θλιβερή κατάσταση που διαπερνά τις ζωές όλων μας. Την απάντηση έδωσε πριν από λίγο με την εκλογική του απόφαση ο λαός μας: Με σκληρή, άοκνη, θαρραλέα και αισιόδοξη, εθνική προσπάθεια απεγκλωβισμού από τη λιτότητα και τον οικονομικό αυταρχισμό της γερμανικής Ευρωζώνης. Ο στόχος είναι απίστευτα δύσκολος και οι συνθήκες απρόβλεπτα δυσχερείς. Το τμήμα της Ευρώπης που αποκαλείται σήμερα Ευρωζώνη παρουσιάζει έντονες εκδηλώσεις φεουδαρχικής αντίληψης. Χαρακτηριστικός της διαπραγματευτικής παιδείας των “θεσμών” ήταν και ο πρόσφατος εκβιασμός που απηύθυνε στη χώρα μας το διοικητικό συμβούλιο της ΕΚΤ, λίγο πριν από την επίσημη έναρξη της διαπραγμάτευσης, με την έκνομη άρνησή του να αποδέχεται τα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου ως εγγύηση για τη φτηνή δανειοδότηση των ελληνικών συστημικών τραπεζών.

Σε αυτό το περιβάλλον και με τέτοιους “εταίρους” διαπραγματεύεται η ελληνική κυβέρνηση. Απαιτείται λοιπόν εθνική ενότητα και αξιόλογη κοινοβουλευτική υπευθυνότητα, που σημαίνει άμεση, σχεδόν αντανακλαστική απόρριψη όλων εκείνων των επιτηδευμένων ή αφελών εσωτερικών και εξωτερικών φωνών που, με την πρώτη ευκαιρία, διασπείρουν πανικό και συλλογικές φοβίες, κινδυνολογώντας πότε για φυγή καταθέσεων και πότε για εγκατάλειψη προεκλογικών δεσμεύσεων. Η ιδιαίτερα δυσχερής θέση στην οποία βρίσκονται η πατρίδα μας και οι ζωές όλων μας απαιτεί εγρήγορση στην καταδίκη της εύκολης αμφισβήτησης και ακλόνητη πίστη στην πατριωτική αντίληψη του απλού, καθημερινού Έλληνα που επιμένει να ζει και, εάν είναι τυχερός, να εργάζεται αξιοπρεπώς στην Ελλάδα.

Απομένει πολύς δρόμος για την αποκατάσταση της ζωής μας σε καθεστώς ελπίδας και προοπτικής. Η όλη κυβερνητική προσπάθεια θα κριθεί επιτυχώς μόνον εάν μετά τον ερχόμενο Ιούνιο δεν μιλάμε πάλι για λήψη δημοσιονομικών μέτρων που θα αξιολογούνται σταδιακά από τους “θεσμούς”, προκειμένου να ληφθούν δόσεις του νέου δανείου που θα λάβει η χώρα για να ανταποκρίνεται στις βασικές της ανάγκες.

Μέχρι τότε ψυχραιμία, αυτοσυγκράτηση και προσεκτική, συγκριτική, ερμηνεία των δεδομένων. Για την αποφυγή δε του κολασμένου ενδεχόμενου τής, μετά τον Ιούνιο, ανανεωμένης, μνημονιακής, επιτήρησης της χώρας, θα πρέπει από τώρα να βρίσκεται σε εξέλιξη ένα εθνικό σχέδιο απεγκλωβισμού, στηριγμένο σε εναλλακτικούς σχεδιασμούς εθνικής χρηματοδότησης. Η εναλλακτική αυτή δυναμική, η οποία προϋποθέτει πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, μπορεί να αποτελέσει και αποτελεσματικότατο εργαλείο στη παρούσα διαπραγμάτευση, με επωφελή αποτελέσματα στην προσπάθεια της εθνικής, δημοκρατικής, αποκατάστασης της χώρας εντός της Ευρώπης.