Κάθε λέξη τους μοιάζει μία ακόμη μαχαιριά στο κουφάρι που πνέει τα λοίσθια. Η μόνη σταθερά σε αυτό που ζούμε είναι η άρνηση των πολιτικών να προχωρήσουν στις λύσεις. Η άρνηση κρύβεται καθημερινά πίσω από νέους όρους – λέξεις μετρημένες σε focus groups και δημοσκοπήσεις που έρχονται και βομβαρδίζουν μία πραγματικότητα που χειροτερεύει καθημερινά.
Οι χειρότεροι, οι φανατικοί, συμμετέχουν σε όλο αυτό με ιδεολογικές προκαταλήψεις· σε ένα άτυπο εμφύλιο δεξιών και αριστερών. Τι σημαίνει δεξιά και αριστερά για αυτούς μην με ρωτήσετε – δεν ξέρουν ούτε οι ίδιοι. Εθνικοσοσιαλιστές επικαλούνται τον κοινωνικό φιλελευθερισμό. Κρατιστές μιλούν για επιχειρηματικότητα. Κομμουνιστές με ανώνυμες εταιρείες και απλήρωτους εργαζόμενους. Δημοκράτες εκδιώκουν και καταδιώκουν εκλεγμένους βουλευτές.
Και δεν είναι τυχαίο. Σαν κοινωνία έχουμε δημοσιογράφους χωρίς ρεπορτάζ (ενίοτε και εκβιαστές από άλλο μετερίζι ηλεκτρονικό ή μη), δικαστές που απεργούν παρανόμως, εργατοπατέρες με χέρια μαλακά σαν βελούδο, γεωργούς που αναγνωρίζουν περισσότερο το κοντραπλακέ στην πίστα του σκυλάδικου από τη γη στο αμπέλι τους.
Οι μεν εκλέγουν τους δε, μέσα από τηλεοράσεις και ραδιόφωνα – αυτές τις μηχανές ανελέητου και καθημερινού βομβαρδισμού λέξεων – ενώ οι υπόλοιποι ψάχνουν για την χαραμάδα στα λεγόμενα. Μία χαραμάδα, μία ρύθμιση στο χάος (δεν υπάρχει κάτι άλλο), ένα πειστικό μισόλογο για να πιαστούν.
Μέχρι πότε;
Τι θα γίνει άραγε, όταν σύσσωμη η πλειοψηφία αποδεχτεί το γεγονός της κοροϊδίας και της ασυναρτησίας που εκστομίζεται καθημερινά για να καλύψει την πραγματική πρόθεση που δεν είναι άλλη, από την διατήρηση του σημερινού καθεστώτος για να μην απειληθεί η πρωτοκαθεδρία συγκεκριμένων παικτών στο σύστημα· από επιχειρηματίες και πολιτικούς, μέχρι μπατιροπρομηθευτές του δημοσίου και συνδικαλιστές. Και φυσικά τους δημοσιογράφούς τους, τους Τράγκες και τους Αυτιάδες του κάθε Μητρόπουλου· ή είναι ανάποδα και ο κάθε Μητρόπουλος (βουλευτής/εργατολόγος/Ρομπέν του εργατικού δικαίου) είναι του Αυτιά; Δεν ξέρω, και δεν με ενδιαφέρει πια.
Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι εν μέσω ιδεοληπτικών αψιμαχιών, πρωτοστατούντων των αρχηγών της τρικομματικής, και μαχών χαρακωμάτων ακόμα και μέσα στα γραφεία της πολύπαθης δημόσιας διοίκησης το αποτέλεσμα θα είναι ένα: ο κόσμος θα οδηγηθεί μακρυά από την δημοκρατία και τους θεσμούς της. Το “σαρώστε τους” δεν θα είναι α λα “Αραβική Άνοιξη” – δεν είναι η έλλειψη δημοκρατίας εδώ το πρόβλημα. Δεν υπάρχει μονάρχης για να συγκεντρώσει πάνω του την οργή.
Το πολίτευμα θα εισπράξει όλη αυτή την οργή και σε αυτό ελπίζουν οι πανταχόθεν Μιχαλολιάκοι, είτε είναι στη Χρυσή αυγή, είτε στην Νέα Δημοκρατία και τις παραφυάδες της, είτε εσχάτως στο νέο ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ – στους πρώην εκσυγχρονιστές σοσιαλδημοκράτες και τους ιδεολόγους της Αριστεράς του Μπερλίνγκουερ δηλαδή. Εκεί φτάσαμε. Διαμαρτυρηθείτε όσο θέλετε αλλά ελέγξτε προτού το κάνετε την συνεχή διολίσθηση του πολιτικού συστήματος. Οι δικαιολογίες που προβάλλονται δεν αλλάζουν το γεγονός. Και φυσικά ούτε το δικαιολογούν.
Κρατείστε μία παρατήρηση μόνο, εσείς, οι κύριοι “του συνταγματικού τόξου”: όταν έρθει η ώρα της κάλπης ο κόσμος θα πάει στον original Μιχαλολιάκο, αυτόν της Χρυσής Αυγής. Ναι, σε αυτόν τον μικροκαμωμένο τσαρλατάνο που ντρέπεται να ανέβει στο βήμα της Βουλής γιατί του πέφτει ψηλό από κάθε άποψη, και επιλέγει για την ώρα να μιλάει από τα έδρανα με την πνιγμένη από μίσος φωνούλα του. Αν μη τι άλλο αυτόν τον πιστεύουν ότι θα σας σαρώσει. Και αυτή θα είναι η μέση λύση. Η άλλη θα είναι ακραία βίαιη.
Στήνετε το χάος κύριοι, για να μην απειληθεί ο κόσμος σας. Μακάριοι, απέθαντοι highlanders της πολιτικής. Το αποκορύφωμα της ματαιότητας σε ένα δωμάτιο – αυτό της Ολομέλειας. Λίγη προοπτική να βάζατε στην ματιά σας, και όλα θα ήταν διαφορετικά. Φευ – το βλέμμα σας είναι χαμηλό, υπεροπτικό και αλαζονικό μπροστά σε μία πραγματικότητα που φωνάζει. Όσες λέξεις και να βρείτε η ζωή θα σας προσπεράσει με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Ελπίζω μόνο να είμαι ακόμα κάπου εδώ τριγύρω όταν αυτό συμβεί.
insider.gr