Γράφει: Σταμάτης Γιαννίσης
Τις ημέρες που μεσολάβησαν από το θάνατο του Ούγκο Τσάβες , εκτός από το πολύ δάκρυ που χύθηκε από τους ….
αναμφισβήτητα πολυπληθείς υποστηρικτές του στη χώρα του και όχι μόνο, χύθηκε και πολύ μελάνι.
Ακόμη και στην Ελλάδα.
Όταν ένας διεθνής «πολιτικός παίκτης» φεύγει από το παιχνίδι, και μάλιστα σε μια ηλικία που δύσκολα θα έλεγε κανείς ότι είχε κλείσει τον κύκλο του, είναι φυσιολογικό να γίνεται αντικείμενο συζήτησης αλλά και αντιπαράθεσης.
Ειδικά σε μια χώρα σαν την δική μας που, όσο πετρέλαιο κι αν της λείπει, δεν της έλειψαν ποτέ οι «λαϊκοί ηγέτες». Πάνω στο φέρετρο ορισμένων τουλάχιστον εξ’ αυτών, άλλοτε γράφτηκε το τέλος μιας εποχής και άλλοτε σηματοδοτήθηκε η αρχή μιας άλλης.
Όμως, αυτό σίγουρα δεν αρκεί ώστε να δικαιολογήσει κανείς το γεγονός ότι ο θάνατος του Ούγκο Τσάβες κατάφερε να μετατραπεί σε πεδίο μάχης όχι μόνο μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς αλλά ακόμη και μεταξύ Αριστεράς και …Αριστεράς στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.
Ένας λόγος θα μπορούσε να είναι η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στην κηδεία του εκλιπόντος, γεγονός που έδωσε αφορμή για να παιχτεί ακόμη ένα ματς στο ιδεολογικό γήπεδο του «ποιος βρίσκεται σε ποια πλευρά» του παγκόσμιου (και παγκοσμιοποιημένου) πολιτικού ταμπλό.
Ένας άλλος λόγος, ίσως να είναι η πόλωση που ούτως ή άλλως υπάρχει στην «μνημονιακή» κοινωνία μας και οτιδήποτε, πλέον, μπορεί να γίνει αφορμή ώστε «ν΄ ανάψουν τα αίματα» ακόμη κι όταν πρόκειται για γεγονότα τα οποία, επί της ουσίας, την επηρεάζουν από ελάχιστα έως καθόλου.
Ένας τρίτος λόγος τέλος, θα μπορούσε να είναι η …ύπαρξη των Δελφών στην ελληνική επικράτεια. Αλίμονο αν ως κάτοικοι της χώρας στην οποία βρίσκεται ο ομφαλός της Γης δεν είχαμε σαφή, τεκμηριωμένη και πρωτίστως παρεμβατική άποψη για οτιδήποτε συμβαίνει στον πλανήτη.
Ο Ούγκο Τσάβες ήταν, σίγουρα, μια έντονη και αμφιλεγόμενη πολιτική προσωπικότητα και ένα σημαντικό πολιτικό μέγεθος, ανάλογο και του εκρηκτικού του χαρακτήρα αλλά και του μεγέθους των κοιτασμάτων πετρελαίου της χώρας που κυβέρνησε για παραπάνω από μια δεκαετία.
Ανεξάρτητα από τη θέση που θα καταλάβει στην Ιστορία, τα πεπραγμένα του δεν θα περάσουν απαρατήρητα και αργά ή γρήγορα θα βρεθεί εκεί που του πρέπει.
Σε μια μικρή, όμως, υποσημείωση της που σίγουρα θα περάσει απαρατήρητη, θα έχει καταγραφεί ότι στην Ελλάδα ο θάνατός του έγινε αφορμή για ακόμη ένα «ξεκατίνιασμα» ανάμεσα σε πολιτικές δυνάμεις, αλλά και πολιτικούς αναλυτές.
