Εργάσιμη μέρα και ώρα. Κάπου μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Μεγάλο…
τριώροφο κατάστημα παιχνιδιών τοπικής αλυσίδας (εδώ, στο Ηράκλειο). Παντού παιδιά και γονείς. Αντιλαμβάνεστε το σκηνικό έτσι; Άλλα να κλαίνε imageζητώντας επίμονα το ένα και το άλλο, άλλα να διαπραγματεύονται με τους ενήλικους για το τι και πόσα μπορούν να αποκτήσουν. Συχνά-πυκνά να ακούγεται το “όχι” άλλοτε με απολυταρχικό τρόπο και άλλοτε με συνοδευτική επιχειρηματολογία. Καλάθια να γεμίζουν με μικρά ή μεγάλα παιχνίδια και παιδιά να γεμίζουν με τα αντίστοιχα χαμόγελα. Χριστούγεννα! Η γιορτή των παιδιών!
Και ξαφνικά, ένας γονιός εισέρχεται κρατώντας στην αγκαλιά του ένα μικρό κοριτσάκι. Δε θα ήταν πολύ πάνω από δύο ετών, σίγουρα κάτω από τρία. Ο γονιός αφήνει το παιδί κάτω και αφού χαζεύουν τους διαδρόμους στο ισόγειο με τα εποχιακά –δηλαδή χριστουγεννιάτικα- κατεβαίνουν αργά και προσεκτικά τη σκάλα προς τον όροφο με τον κύριο όγκο παιχνιδιών του καταστήματος. Σκεφτείτε πως είναι για ένα παιδί να μπαίνει σε ένα τέτοιο χώρο. Μουσικές, λαμπιόνια, παιχνίδια παντού. Ακόμα κι εσύ ο ενήλικας θα λάτρευες να μπορείς να τα αποκτήσεις όλα, σωστά; Έλα… Θυμήσου πως ένιωθες πριν μερικά χρόνια.
Το παιδάκι κοιτάει εντυπωσιασμένο το θέαμα και ο γονιός λυγίζει τα γόνατα φτάνοντας στο ύψος του για να του θυμίσει την αποστολή τους. Εκείνο του απαντάει σε κάποια ερώτηση λέγοντας: “σα πάλουμε ζωλάκια για τα παιδάκια. Που έχουν ανάγκη. Που δεεεε μπορούν να παίζουν”. Ο γονιός κοιτάζει με ικανοποίηση και παίρνει ένα καλαθάκι. Περιηγούνται τους διαδρόμους περνώντας ανάμεσα στην απόλυτη πρόκληση: Τα παιχνίδια που ξεχείλιζαν στα ράφια και τα παιδάκια που διάλεγαν τα δικά τους. Κι όμως, τους βλέπω να κοιτούν τιμές και χρηστικότητα των δώρων και να γεμίζουν το καλάθι με ένα σωρό μικρά παιχνιδάκια, προφανώς συμβολικής αξίας. Δυο-τρεις φορές, ο γονιός διέκοπτε τα ψώνια για να θυμίζει στο παιδί του τον λόγο που βρίσκονται εκεί σήμερα.
Σε λίγες ώρες, το καλάθι έχει αρκετά πράγματα και ο γονιός ανεβαίνει τις σκάλες με το μικρό του και το καλαθάκι οδεύοντας προς το ταμείο. Λίγο πριν, μία νεαρή υπάλληλος τον σταματάει για να του πει χαμηλόφωνα: “Συγχαρητήρια για αυτό που κάνετε. Μακάρι κι άλλοι να σας ακολουθούσαν”. Ο γονιός της χαμογέλασε και συνέχισε. Στο ταμείο περίμενε όπως όλοι στην ουρά. Και δεν ήταν τυχαία. Είχε τριγύρω ένα σωρό πειρασμούς της τελευταίας στιγμής για κάθε μικρό παιδάκι. Εκεί να δείτε τσακωμούς από παιδάκια που λύγιζαν στην επιθυμία για κάτι ακόμα και την μετέπειτα –πολλές φορές αγενή- άρνηση των γονιών τους. Το παιδάκι κοιτούσε, ενίοτε άγγιζε τους… πειρασμούς, όμως δεν ζήτησε τίποτα.
Λίγο πριν φτάσουν στο ταμείο, ο γονιός έσκυψε πάλι στο παιδί του και το ρώτησε:
– “Γιατί πήραμε αυτά τα παιχνίδια μωρό μου”;
– “Για τα παιζάτσα που ζεν έχουν να παίτσουν. Όλα τα παιζάτσα πέπει να ’χουν παινίζια”.
– “Εσένα ποιος θα σου φέρει δώρο φέτος”;
– “Ο Βασίλης”.
Ο γονιός σηκώθηκε ξανά και ενώ δεν πρόσεξα τα μάτια του, θα ορκιζόμουν πως ήταν έτοιμος να δακρύσει από περηφάνια. Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε περί μηνυμάτων, περί μέλλοντος και παιδείας. Αυτή η ιστορία ήταν σαφέστατη και αληθινή.
Yanni Spiridakis
Υ.Γ.
Ο Βασίλης είναι ο Άγιος Βασίλης και όπως έμαθα το δώρο που θα πάρει το παιδάκι, έρχεται από την αποθήκη και ανήκει στον γονιό του απ’ όταν ήταν μικρός.