Ο «πολιτικός ρεαλισμός» ως προυπόθεση για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ

Γράφει ο Αιας

 

Η κυβέρνηση της ΝΔ και των συνιστωσών της (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) συγκρούεται πλέον μετωπικά, όχι βέβαια με τους διεθνείς τοκογλύφους, ούτε τους φοροδιαφεύγοντες πλουσίους, αλλά με την βαρυγκωμούσα κοινωνία. Η πολιτική βάρβαρης λιτότητας και εξανδραποδισμού των Ελλήνων υποστηρίζεται από ακροδεξιά ανελεύθερα πολιτικά μέτρα καταστολής στα όρια (ή και εκτός) του πολιτεύματος…

 

Η συγκυβέρνηση ενθαρρυμένη από την καταθλιπτική αμηχανία της κοινωνίας συνεχίζει τις …λαμπρές παραστάσεις θράσους και υποκρισίας εμφανίζοντας την πολιτική της καταστροφής ως τον μοναδικό και αδιαφιλονίκητο δρόμο για τη σωτηρία της χώρας.

 

Δουλεύουν στο φουλ οι μηχανές του μίσθαρνου προπαγανδιστικού συστήματος για να αποτραπεί ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα εξουσίας, να μην αποκτήσει ο λόγος του σαφήνεια και πειθώ και συνεπώς ανατρεπτική δυναμική η πρότασή του για την έξοδο από την κρίση και την ανασυγκρότηση της ερειπωμένης χώρας. Κι αν κρίνουμε από τη στασιμότητα των ποσοστών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τότε πρέπει να εθελοτυφλεί κάποιος για να μη βλέπει ότι επιτυγχάνεται ο στόχο τους.

 

Η διαφαινόμενη προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στον «πολιτικό ρεαλισμό» δείχνει τη διάθεση της ηγεσίας του να αλλάξει το σκηνικό, αφού γίνεται σαφές ότι θέλει να κυβερνήσει και όχι να αποτελέσει φορέα κοινωνικής και πολιτικής αντιπολίτευσης.

Στην προοπτική αυτή το επόμενο βήμα θα είναι να αναζητήσει συμμάχους, πολιτικούς και κοινωνικούς, στις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς, της οικολογίας, των κινημάτων της εργασίας με τη διευρυμένη έννοια, υπερβαίνοντας τον εργατισμό και τον οικονομισμό. Να καλέσει σε συμπόρευση πρόσωπα ικανά και καταξιωμένα, που να μην έχουν δεσμεύσεις και κυρίως εξαρτήσεις. Και επί πλέον να έχουν θέσει ως στοίχημα ζωής την αποκατάσταση της αξιοπρέπειας του λαού και της χώρας.

 

Μέγα ζητούμενο; Το αυτονόητο: Η διατύπωση της ρεαλιστικής φιλολαικής πρότασης διακυβέρνησης.

Στο πλαίσιο αυτό αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα η εναλλακτική πολιτική πρόταση, με πατριωτικό και προοδευτικό πρόσημο, που έχουν καταθέσει η Λούκα Κατσέλη και τρεις ακόμη διακεκριμένοι Πανεπιστημιακοί, ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, ο Διονύσης Γράβαρης και ο Γιώργος Αργείτης.

Οι τέσσερις καθηγητές, τεκμηριώνουν την ανάγκη αναπροσανατολισμού της οικονομικής πολιτικής, με έμφαση στην ανάπτυξη και την απεξάρτηση της χώρας από το μνημόνιο, τονίζοντας ότι, «αποτελεί εθνική προτεραιότητα και  ζωτική ανάγκη να υιοθετηθεί ένα Εθνικό Πρόγραμμα Ανασυγκρότησης  με χρονικό ορίζοντα  δεκαετίας», ενώ δεν παραλείπουν να επισημάνουν ότι, «βασικό κριτήριο των πολιτικών επιλογών στο άμεσο μέλλον πρέπει να είναι ο βαθμός ανεξαρτησίας των πολιτικών εκπροσώπων από κλειστά δίκτυα πολιτικής επιρροής και εξουσίας».