Ατενίζοντας τις ευρωεκλογές με την ψευδαίσθηση μιας ματωμένης εθνικής “επιτυχίας”

Οι καλές κουβέντες που ακούσαμε ως χώρα από τη Γερμανία, ήρθαν να δώσουν μία σταγόνα εθνικής υπερηφάνειας (κυρίως σε…

εκείνους τους ολίγους που τις λαχταρούσαν), όταν τα προηγούμενα χρόνια βρισκόμασταν στο επίκεντρο της αρνητικής δημοσιότητας.

Πίσω όμως από τις συμπαθείς παραινέσεις της κας Μέρκελ και του κου Σόιμπλε, για ακόμη περισσότερα και ακόμη καλύτερα, κρύβεται μία οδυνηρή αλήθεια για την Ελλάδα.
Αυτή της άγριας προσαρμογής σε μία πρωτοφανή λιτότητα, που έφερε εκατομμύρια συμπολιτών μας σε απόγνωση.
Το κόστος αυτής της λιτότητας, πέρα των ανθρωποθυσιών, έφτασε να έχει σήμερα και λογιστική απεικόνιση. Ονομάζεται πρωτογενές πλεόνασμα. Ουσιαστικά μιλούμε για τις θυσίες των Ελλήνων που μεταφέρθηκαν στα κρατικά ταμεία. Με όποιο μέτρο και αν αυτές χρηματικά καταχωρήθηκαν. Λεφτά (υφ)αρπάχτηκαν και παροχές κόπηκαν βιαίως και το αποτέλεσμα, ονομάστηκε πρωτογενές πλεόνασμα. Διότι δεν είναι ένα πρωτογενές πλεόνασμα στη βάση της ανάπτυξης, της εργασίας και της παραγωγής, αλλά στη βάση της στέρησης και της καταδίωξης.

Στην Ελλάδα, αυτά τα χρόνια της κρίσης, το πολιτικό σύστημα και η δημοκρατία δοκιμάζονται. Όχι μόνο επικοινωνιακά αλλά και δομικά. Και δοκιμάζονται διότι η πολιτική εξουσία που αποδεδειγμένα οδήγησε την Ελλάδα σε αυτή την τραγική κατάσταση, εν πολλοίς παραμένει στο προσκήνιο.
Με ένα ακόμη πρόβλημα. Αυτό της διάσωσης από τις ευθύνες. Τόσο της ποινικής όσο και της πολιτικής. Η ποινική έχει εξασφαλιστεί εν μέρει από τη νομοθετική εύνοια της παραγραφής των αδικημάτων. Η πολιτική γίνεται αντικείμενο διαπραγμάτευσης με την κοινωνία, προσπαθώντας οι υπαίτιοι της κρίσης να μεταλλαχτούν σε σωτήρες.

Αυτή τη στιγμή δύσκολα κάποιος ξεγελιέται από τα καλά ή κακά λόγια των ξένων δανειστών, όταν έχει να αντιμετωπίσει μία πολύ σκληρή πραγματικότητα και ταυτόχρονα να διαχειριστεί την οργή του απέναντι σε αυτούς που φέρουν την αποκλειστική ευθύνη της καταστροφής. Όλοι δε γνωρίζουν πως οι ξένοι δανειστές είναι και αυτοί βαθιά υπαίτιοι για την κατάσταση της Ελλάδας και διαχρονικά κερδισμένοι από την εκμετάλλευσή της.

Ο φόβος της κομματικής καταβαράθρωσης για ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, στις επερχόμενες δημοτικές και ευρω-εκλογές, ίσως να είναι η μόνη ασπίδα προστασίας για τους πολίτες που έχουν χαθεί στη μετάφραση του όρου «σωτηρία».
Ίσως υπό το φόβο της απώλειας εξουσίας οι συνέταιροι της κυβέρνησης να συνετιστούν και να ακουμπήσουν την κοινωνία με μία διάθεση ανάπτυξης και όχι μόνο εξυπηρέτησης των λογιστικών ευημεριών που τους εξασφαλίζουν, πολιτικές διεθνείς καριέρες και ταυτόχρονη μιζεροποίηση ενός έθνους.
Δεν είναι τυχαίο που μετά από τη συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού με την Γερμανίδα καγκελάριο, ακούστηκε το όνομα του πρώτου για την προεδρεία της ΕΕ.

Όμως η επιβράβευση της πραγματικής και όχι λογιστικής σωτηρίας ενός έθνους, δεν πρέπει να οδηγεί στην πολιτική φυγάδευση της ΕΕ, αλλά στην εκλογική νίκη. Κάτι που φυσικά δεν διαφαίνεται για την υφιστάμενη δικομματική εξουσία.

Γράφει ο Τάκης Αναστασάκης

news4all.gr