Έλληνας ταξίδεψε με μηχανή μέχρι την Ινδία!

Ηλίας Βροχίδης
Greece to India
Στις 14 Απριλίου του 2007 ξεκίνησε μόνος του από τη Θεσσαλονίκη με μια μικρή μοτοσικλέτα (Honda XR 250S), για να ταξιδέψει σε δέκα μήνες τέσσερις χώρες: Τουρκία, Ιράν, Πακιστάν και Ινδία. Τα σχέδια άλλαξαν πολλές φορές στην πορεία και κατέληξε να επιστρέψει στην Ελλάδα μετά από δύο χρόνια και δυόμισι μήνες, έχοντας καλύψει 73.000 χλμ., αφού ταξίδεψε σε δεκατέσσερις ασιατικές χώρες: Τουρκία, Ιράν, Πακιστάν, Ινδία, Νεπάλ, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν, Κυργιζστάν, Καζακστάν, Αζερμπαϊτζάν, Γεωργία, Αρμενία και Ναγκόρνο-Καραμπάχ!
Αυτό είναι το ταξίδι που ονομάστηκε “greece2india“.

Ηλίας Βροχίδης ( mad nomad) :

<< Σ’ έναν κόσμο όπου, σχεδόν, όλοι κινούνται πάνω σ’ ένα δρόμο που κάποιοι άλλοι έχουν χαράξει για ‘σένα, off-roading είναι να στρίβεις το τιμόνι και να βγαίνεις απ’ το δρόμο. Να χαράζεις τη δική σου πορεία. Να διαλέγεις μια κατεύθυνση στον ορίζοντα και να πηγαίνεις εκεί που θέλεις μέσω της οδού που θέλεις. Μπροστά σου να μην υπάρχει δρόμος και πίσω σου να μένει μόνο μια ροδιά, που κι αυτή θα τη σβήσει ο καιρός. Έτσι, κανείς δε θα μπορεί να ακολουθήσει την ίδια πορεία με ‘σένα. Κάθε αληθινός off-roader θα πρέπει να χαράξει τη δική του, μοναδική πορεία κι όταν συναντά δρόμο να τον περνά κάθετα, όσο πιο γρήγορα γίνεται, αλλά προσεκτικά, για να μη συγκρουστεί με το πλήθος που κινείται στο δρόμο.

Το off-roading είναι επικίνδυνο. Μπορεί να χαθείς, να χρειάζεσαι τη βοήθεια κάποιου και να μη βρίσκεις κανένα γύρω σου, γιατί κινείσαι στο δικό σου δρόμο κι είσαι μόνος σου εκεί.

Το off-roading, όμως, είναι και γλυκό. Είναι μοναδικό να νιώθεις ότι βρίσκεσαι κάπου όπου ελάχιστοι έχουν βρεθεί. Λίγα συναισθήματα μπορούν να συγκριθούν με τη χαρά που δίνει η εξερεύνηση σ’ έναν κόσμο που την έχουμε ξεχάσει… Σ’ έναν κόσμο που όλα τα ξέρουμε, πλέον και δε χρειάζεται να εξερευνήσουμε τίποτα.

Σιχαίνομαι να κινούμαι στο δρόμο που μου έχουν χαράξει. Θέλω τη ζωή μου off-road! >>

Απόσπασμα από το βιβλίο του Ηλία Βροχίδη “από τις Εκδόσεις Όραμα”
” 27 πανσέληνοι στην Ανατολή. ”

Παράξενος κόσμος

Ταξιδεύοντας γνωρίζω έναν παράξενο κόσμο.

Έχω ένα παράξενο άλογο, που πίνει κάποιο νερό που εγώ δε μπορώ να το πιω. Αυτό το νερό δεν το βρίσκεις σε ποτάμια ή λίμνες. Το έχουν σε κάποια ειδικά μαγαζιά, όπου μαζεύονται όλα αυτά τα παράξενα άλογα και κάτι μεγάλα, σιδερένια κάρα. Αυτά τα άλογα όταν δεν κινούνται δε σου ζητούν νερό. Μπορείς να τα κρατήσεις στην καλύβα σου για όσο καιρό θέλεις χωρίς να τους δώσεις ούτε σταγόνα απ’ αυτό το ειδικό νερό.

Το άλογο μου έχει πάνω του ένα μαγικό κουμπί! Τη νύχτα, όταν το πατώ, ξαφνικά μπροστά μου γίνεται μέρα. Όταν κοιτάζω γύρω μου είναι ακόμη νύχτα, αλλά για πολλά μέτρα μπροστά μου είναι μέρα.

Το άλογό μου μου είναι πολύ πιστό· τόσο που δεν έχει δική του θέληση. Προχωρά μόνο όταν του πω εγώ. Σταματά ακριβώς όποτε του δώσω εντολή. Ακόμη και το χλιμίντρισμα το κάνει μόνο όταν εγώ θέλω.

Σε μερικά σπίτια που με φιλοξενούν βλέπω παράξενες μηχανές. Είναι μια που όταν λειτουργεί, σηκώνεται αέρας μέσα στο σπίτι. Κάποιοι πλούσιοι άνθρωποι έχουν μια άλλη μηχανή που αλλάζει τον καιρό μέσα στο δικό τους σπίτι μόνο. Τι εγωιστές που είναι… Μόνο για το δικό τους σπίτι ενδιαφέρονται. Για παράδειγμα, αν είναι καλοκαίρι κι έχει πολύ ζέστη, τότε μέσα σε λίγα λεπτά στο σπίτι τους φθινοπωριάζει. Αν είναι χειμώνας κι έχει κρύο, αυτοί δεν υποφέρουν. Πατώντας ένα κουμπί, στο σπίτι τους έρχεται η άνοιξη.

Στα περισσότερα σπίτια που έχω επισκεφθεί έχουν ένα δικό τους ρυάκι που περνά από ‘κει. Δε χρειάζεται να κουβαλούν το νερό από μακρινές πηγές, ποτάμια ή πηγάδια.

Έχουν και μια άλλη μηχανή που δε μου αρέσει καθόλου. Όταν τη βάζουν να λειτουργήσει, ξαφνικά μπαίνουν στο σπίτι τους πολλοί άνθρωποι. Τους περισσότερους τους ξέρουν, αλλά κάποιους όχι. Οι περισσότεροι άνθρωποι που έρχονται είναι πολύ κακοί. Σκοτώνουν, κλέβουν και λεν ψέματα, πολλά ψέματα. Παρόλ’ αυτά, σχεδόν όλοι τους αγαπούν και τους βάζουν με χαρά στο σπίτι τους. Αν θέλουν μπορούν να τους διώξουν πατώντας ένα κουμπί μόνο, αλλά δεν το κάνουν. Πολλοί περνούν όλη τους τη ζωή μαζί μ’ αυτούς, βλέποντας τα εγκλήματα που κάνουν, αλλά αντί να ενοχλούνται, θέλουν να βλέπουν όλο και περισσότερα.

Φαίνονται σα να μην είναι άνθρωποι αυτοί που χαίρονται βλέποντας αυτά. Σα να είναι αναίσθητα τέρατα που διψούν για αίμα. Δεν ξέρω, όμως, αν μπορώ να τους χαρακτηρίσω έτσι, γιατί η πλειονότητα των ανθρώπων που συναντώ διασκεδάζει μ’ αυτόν τον τρόπο. Είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσα πολλά τέρατα; Και οι άνθρωποι τι γίνηκαν; Τους φάγανε τα τέρατα;

Σ’ αυτόν τον παράξενο κόσμο έχουν και κάτι άλλο που το χαίρομαι πολύ. Είναι κάτι χαρτάκια, που όταν τα δίνω στον κόσμο κάνει ό,τι θέλω εγώ. Σαν υπηρέτες μου γίνονται. Όταν τους δίνω αυτά τα χαρτάκια κάνουν ό,τι κι αν τους ζητήσω. Και πόσο χαίρονται όταν τα παίρνουν στα χέρια τους… Τα μετρούν και τα ξαναμετρούν κι όσο πιο πολλά είναι, τόσο πιο πολύ χαίρονται. Μ’ αρέσει, γιατί μου δείχνουν πως τους κάνω ευτυχισμένους.

Ακόμη και οι πιο σοβαροφανείς άνθρωποι τα παίρνουν γρήγορα και κάνουν οτιδήποτε τους πω. Εκείνοι, όμως, δε θέλουν να μου δείξουν τη χαρά τους. Νομίζω, όμως, ότι μέσα τους κι εκείνοι χαίρονται. Όλοι όσοι παίρνουν αυτά τα χαρτάκια χαίρονται.

Η μόνη εξαίρεση είναι κάποιοι ελάχιστοι άνθρωποι· πολλές φορές μουσουλμάνοι παρατήρησα. Όταν με φιλοξένησαν στο σπίτι τους ή όταν με βοήθησαν εγκάρδια σε κάποιο μου πρόβλημα, συνέβη κάποιες λίγες, πολύ λίγες ευτυχώς, φορές να μπερδευτώ και να σκεφτώ όπως οι άλλοι, οι παράξενοι άνθρωποι. Πέρασε απ’ το μυαλό μου να τους δώσω μερικά από αυτά τα χαρτάκια για να τους κάνω ευτυχισμένους. Αυτοί οι φτωχοί, σπουδαίοι άνθρωποι, όμως, δεν τα δέχτηκαν. Φαινόταν σα να μην έχουν καμιά αξία γι’ αυτούς.

Πω πω, πόσο χάρηκα! Μου θύμισαν το δικό μου κόσμο. Εκείνον στον οποίο ζούσα όταν ήμουν μικρός. Τώρα όλο και πιο σπάνια ζω σ’ εκείνο τον κόσμο. Πού να ‘χει πάει άραγε εκείνος ο κόσμος που δε μου είναι παράξενος, που τον καταλαβαίνω τόσο καλά; Θα τον βρω άραγε ποτέ στα ταξίδια μου;

1 Αυγούστου 2008
Dushanbe, Τατζικιστάν

Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του Ηλία Βροχίδη