Δανεικά κι αγύριστα; Όχι αυτή είναι η σύγχρονη ιστορία του Ολυμπιακού. Την εποχή της Χούντας των συνταγματαρχών, όταν ο υπόλοιπος λαός έψαχνε λίγη ελευθερία, οι ερυθρόλευκοι…
του Πειραιά ζούσαν τις λαμπρότερες στιγμές της ιστορίας του. Το χρήμα από την κυβέρνηση των συνταγματαρχών, την οποία χρηματοδοτούσαν οι ΗΠΑ, έρεε προς τα (που αλλού άραγε;) ταμεία του Ολυμπιακού.
Πολύ προτού ο κυρίαρχος της δεκαετίας του ’60 Παναθηναϊκός φτάσει στη μεγαλύτερη συλλογική επιτυχία της χώρας και τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, είχε φανεί ο καημός του γενικού γραμματέα αθλητισμού Ασλανίδη και φυσικά του δηλωμένου οπαδού του ΟΣΦΠ Στυλιανού Παττακού.
Στην εφημερίδα «Προαστίων και Δημοπρασιών» στις 11/11/1968 διαβάζουμε:
Ο ΓΓΑ κ. Ασλανίδης ανεκοίνωσεν ότι ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως κ. Γ. Παπαδόπουλος ενέκρινεν την υπό του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων παροχήν εις τον Ολυμπιακόν δανείου δρχ 30.000.000. Το ποσό τούτο διατίθεται δια την έναρξιν των έργων ανεγέρσεως του νέου σταδίου του Ολυμπιακού εις τον Άγιον Ιωάννην Ρέντη.
Η δουλειά πάντως έγινε. Η Χούντα «τάιζε» τον Ολυμπιακό με εκατομμύρια δραχμές, την ώρα που οι υπόλοιποι έπρεπε να επιβιώσουν με δικούς τους πόρους. Η Χούντα γέμιζε το ρόστερ του Ολυμπιακού με παίκτες που άρπαζε από άλλους συλλόγους και τους έστελνε «καρφί» στον Πειραιά.
Η Χούντα πάντα πρόσεχε το αγαπημένο της παιδί. Εστω κι αν το γήπεδο δεν χτίστηκε ποτέ, τα ταμεία των ερυθρόλευκων ήταν πάντα γεμάτα προκειμένου να γίνονται τουλάχιστον οι υπόλοιπες… δουλειές! Και φυσικά το προπονητικό κέντρο του Ρέντη έμεινε «προίκα» στον ΟΣΦΠ.